ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 151

ตั้งแต่ต้นจนจบ ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงอย่างสิ้นสุดแล้ว ส่วนเขากับเธอ ก็หย่ากันจริงๆ หลังจากนั้นเป็นต้นไป ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันอีก......

ที่แท้ จากแต่งงานเป็นหย่า ก็แค่เรื่องง่ายๆ แค่นี้เอง

หรืออาจจะพูดได้ว่า จากสามีภรรยาเป็นคนผ่านทาง ก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นเอง

ยื่นมือออกไป รับใบหย่ามาด้วยความเชื่องช้า ในวินาทีนั้น เชอร์รีนก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ ทว่า เธอฝืนอดทนต่อไป

ทันใดนั้น หันหลัง เธอเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก ไม่ได้พูดออกจากปากเลยสักคำ

ยืนอยู่ที่เดิม นัยน์ตาหรี่ขึ้นที่ลึกซึ้งยังคงอยู่บนตัวของเธอ ไม่ได้ยื่นมือไปรับ

พนักงานจึงพูดเตือนด้วยเสียงเบา “คุณออกัสคะ”

จนกระทั่งเรียกไปสามสี่ครั้ง เขาจึงจะค่อยๆ ดึงสติกลับมา นัยน์ตาหยุดมองที่ใบหย่านานมาก หรี่ตามองอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าจะมองใบหย่าจนทะลุ

พนักงานเห็นจนรู้สึกรน ไม่ค่อยแน่ใจ ยิ่งไม่รู้ว่าในใจของคุณออกัสคิดอะไรอยู่กันแน่?

ในขณะมือที่จับใบหย่าของเขามีความสั่นเล็กน้อยอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ออกัสกลับจับใบหย่ามาทันที แล้วจากไป

ในที่สุดก็โล่งอกไปที พนักงานนั่งลงบนโซฟา ดื่มน้ำชา สงบสติอารมณ์และความตื่นเต้น

คนรวยนั้นแม้กระทั่งการหย่า ทำไมช่างแตกต่างกับคนทั่วไปเช่นนี้?

พนักงานยักไหล่ รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าใจได้

เดินออกจากสำนักงานกิจการพลเรือน คนที่ยืนเข้าแถวก็ยังมากมายเหมือนเดิม

เงยหน้าขึ้น เชอร์รีนก็เห็นหยาดฝนที่นั่งอยู่ในรถทันที เธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าริมฝีปากที่อยู่ภายใต้ผ้าปิดปากกำลังขยับอยู่

ถึงแม้ว่าจะมีระยะห่างที่ไกล ทว่าทางหยาดฝนก็ยังรู้สึกได้ถึงนัยน์ตาที่มองมา เงยหน้าขึ้น เธอหันไปมอง

ผู้หญิงทั้งสองสบตากันผ่านระยะห่างที่ไกล เชอร์รีนไม่ได้แสดงถึงความอ่อนแอใดๆ ถึงขั้นมีความยิ้มโค้งขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย

แน่นอนว่าหยาดฝนก็เห็นอย่างชัดเจน เธอจับโทรศัพท์แน่น จ้องไปทางเชอร์รีนด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้น

สำหรับความเกลียดแค้นที่ชัดเจนนั้น เชอร์รีนไม่เห็นด้วย แค่มองไปอย่างเฉยชา จากนั้นก็เดินไปทางฝั่งตรงข้าม

เธอโกรธเธอหรือไม่ เกลียดเธอหรือไม่ นั่นเป็นเรื่องของเธอหยาดฝน ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเชอร์รีน

สิ่งที่ควรทำ สิ่งที่สามารถทำได้ เธอได้ทำทั้งหมดอย่างสุดความสามารถตัวเองแล้ว ถึงแม้ว่า สุดท้ายแล้วหยาดฝนจะตกเหวเพราะเธอ ทว่าเธอ ไม่ได้รู้สึกผิดใดๆ

พูดตามตรง เธอช่วยหยาดฝนเป็นเพราะว่าคุณธรรมของมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ได้สามารถเห็นคนคนหนึ่งเสียชีวิตโดยไม่ช่วยเหลือได้

ทว่า การช่วยหยาดฝนไม่ได้ภาระและหน้าที่ของเธอ

ดังนั้น ขณะนี้ ไม่ว่าหยาดฝนจะเกลียดแค้นเธอเพียงไหน เธอก็รู้สึกว่าไม่เป็นไร

ทว่า เธอเดินตรงไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว รถแลนด์โรเวอร์สีดำคันนั้นก็ขับผ่านเธอมา รถได้หยุดลงตรงข้างหน้าของเธอ

ออกัสและหยาดฝนเดินลงจากรถพร้อมกัน ครั้งนี้ ทั้งสามคนเจอหน้ากันแล้ว

ทว่า เชอร์รีนกลับเห็นพวกเขาเป็นอากาศ ไม่แม้กระทั่งกวาดสายตามอง เดินผ่านตรงหน้าของพวกเขาไปเลย

ใบหน้าของเธอแฝงรอยยิ้ม ตัวตรง มีความหยิ่งและความดื้อรั้นที่เป็นตัวเธอแฝงอยู่