ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 172

เลือดในกายพุ่งตรงไปยังที่ศีรษะทันที เชอร์รีนรู้เพียงมือและเท้าร้อนวูบวาบไปหมด มือที่ขนาบอยู่ข้างตัวอดไม่ได้ที่จะกำเข้าหากันแน่น ใบหน้ามีรอยยิ้มเยาะปรากฏ“คุณออกัสรู้ได้ยังไงว่าไม่มีผู้ชายที่ไหนมาสนใจ ? บางที พวกเขาอาจจะชอบแบบนี้ก็ได้！”

“ใคร? องค์ชายเหรอ? ”น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำเล็ดลอดออกตามไรฟัน ！

ไม่อยากจะเสียเวลาพูดคุยกับเขาในเรื่องพวกนี้ เธอพูดออกมาอย่างช้าๆและชัดๆอีกครั้ง“ต้องทำยังไง คุณถึงจะคืนซารางให้ฉัน？”

นี่คือการยอมรับแล้วหรือเปล่า ?

สีหน้าของออกัสมืดมน ดวงตาที่ดำขลับทันใดนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยือกขึ้นมาทันที คิ้วที่เรียวสวยก็ผูกกันเป็นปม มือใหญ่คว้าไปที่ข้อมือเธอแล้วออกแรงดึง ดวงตามองจ้องสบกัน และตอบเธอกลับไปอย่างช้าๆและชัดๆเช่นกันว่า

“ไปที่เตียง แล้วปรนนิบัติฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อร่างกายของเธอ ถึงตอนนั้น ฉันจะพิจารณาคืนซารางให้เธอ……”

“คุณออกัสเพิ่งจะให้บทเรียนกับฉันไป นี่คุณ ทำไมลืมเร็วจัง ?”

เธอใช้คำพูดของเขาเมื่อครู่มาย้อนเขา จากนั้น มือใหญ่ที่เรียวยาวของเธอก็ดิ้นจนหลุดจากการเกาะกุมของเขา แล้วพูดว่า“ดูแล้ว คุณออกัสคงไม่คิดจะคืนซารางให้ฉัน และไม่คิดที่จะพูดคุยกับฉันอย่างจริงใจ ถ้าอย่างนั้นแล้ว ก็รอหมายศาลแล้วกัน ！”

ทันทีที่สิ้นเสียง เธอก็ไม่ได้มองเขาอีก หันหลัง และเดินออกจากห้องทำงานของท่านประธานไป

เธอเคยถูกหลอกมาแล้วครั้งหนึ่ง เขาคิดว่า เธอจะหลงกลเขาอีกอย่างนั้นเหรอ ?

แล้วยัง เรียกให้ขึ้นเตียง ไปปรนนิบัติเขา เขาคิดว่าเธอเป็นอะไร เธอเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆ และเขาจะดูถูกเธอยังไงก็ได้อย่างนั้นเหรอ ?

เชอร์รีนไม่รู้ว่าเธอเดินออกจากสิริไพบูรณ์กรุ๊ปด้วยอารมณ์แบบไหน ความคิดที่ว้าวุ่น กับร่างที่เบาหวิว

ในศาล เธอมีโอกาสที่จะชนะมากน้อยแค่ไหน?

แต่ ไม่ว่าจะมีโอกาสมากน้อยแค่ไหน เธอจะไม่ยอมแพ้มันไปง่ายๆแน่！

ร่างที่สูงใหญ่ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างบานใหญ่ผ่านทางหน้าต่างออกัสมองจากที่สูงลงไปยังเบื้องล่าง

ไม่ว่าจะเป็นรถที่สัญจรไปมา หรือผู้คนที่เดินไปมา ก็ตัวเล็กราวกับมด ไม่ต้องพูดถึงการจะมองหาร่างของเธอเลย……

รอหมายศาล?

ริมฝีปากบางของเขายกรอยยิ้มเย้ยหยัย สีหน้าเคร่งขรึม เธอคิดว่า เธอเป็นคู่ต่อสู้ของเขาหรือไง ?

ที่คอนโด

ป้าบัวมองไปยังคุณหนูน้อยที่อยู่บนโซฟาอย่างจนใจ เป็นวันแล้ว ที่ไม่ยอมกินอะไร เอาแต่นั่งอยู่กับที่

และมองมาที่เธอด้วยดวงตาที่คลอเบ้า บอกจะโทรหาหม่ามี๊ ขอร้องคนแก่อย่างเธอ บอกว่าตัวเองคิดถึงหม่ามี๊มาก！

ใจเธอแทบแตกสลาย แต่เมื่อคิดถึงคุณออกัส เธอก็ไม่มีทางเลือก

“คุณหนูน้อย กินสักหน่อยเถอะนะคะ ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว กินแค่นิดเดียวก็ได้ ดีไหมคะ ? ”เธอพูดกล่อมเสียงเบา

เมื่อเท้าก้าวเข้ามาได้ ออกัสก็เห็นภาพนี้พอดีร่างเล็กๆนั้นนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ไม่ยอมขยับไปไหน

เมื่อเห็นร่างที่สูงสง่า ป้าบัวก็โล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก“คุณออกัส คุณหนูน้อยไม่ยอมกินอะไรทั้งวันเลยค่ะ”

คางที่เย่อหยิ่งก็ขยับลง มือใหญ่ของออกัสยื่นออกไป น้ำเสียงเยือกเย็น“ให้ผม ”

ป้าบัวรีบส่งชามข้าวให้เขา ร่างกายขยับ ออกัสก็นั่งลงที่ข้างๆของซาราง ตักขึ้นมาช้อนหนึ่ง ใบหน้าที่ได้รูปบวกกับความอ่อนโยน“อ้าปาก”

เมื่อเห็นว่าเป็นเขา การต่อต้านของซารางก็ทวีความรุนแรงขึ้น หันร่างเล็กๆ ให้หลังของเธอหันให้กับเขา

ในระหว่างนี้ ป้าบัวก็ทำโจ๊กเสร็จพอดี ยกออกมา“คุณออกัสโจ๊กเสร็จแล้วค่ะ ให้ป้าป้อนคุณหนูน้อยเองนะคะ ”

“ผมจัดการเอง”เขาตอบ จากนั้นก็อุ้มซารางไปที่เก้าอี้บนโต๊ะอาหาร “กินโจ๊กนะ”

ซารางยังคงไม่ยอมที่จะกินโจ๊กนั้น แต่ว่า เมื่อครู่เพิ่งทำชามแตกไป อารมณ์ของเธอก็เบาบางลง ไม่ได้ขัดขืนเหมือนเมื่อครู่อีก แต่ก็ยังต่อต้านอยู่ “หนูไม่อยากกิน！หนูอยากหาหม่ามี๊！”

เมื่อเห็นดังนี้ ป้าบัวก็ร้อนใจขึ้นมา รีบพูดขึ้นว่า“คุณหนูน้อยรีบกินเถอะนะเดี๋ยวจะปวดท้องเอานะคะ”

“ไม่！ หนูไม่กินโจ๊ก！หนูจะหาหม่ามี๊！หนูคิดถึงหม่ามี๊！” ซารางไม่ยอมกินโจ๊ก ออกัสยื่นช้อนไป ใบหน้าเล็กๆของเธอก็หันหนี

“คุณหนูน้อย ถ้าเป็นเด็กดื้อ หมาป่าจะมากัดเอานะคะ ” ป้าบัวทั้งหลอกล่อและทั้งขู่ คิดเพียงให้เธอกินโจ๊กนั้นซะ

เด็กตัวเล็กขนาดนี้ ไม่ยอมกินอะไรมาทั้งวัน จะอยู่ได้ยังไงกัน?

“ไม่กัดคนหรอก มีคุณอาตำรวจอยู่ คุณอาตำรวจมีปืน จะไล่หมาป่าไปเอง ยังมีเจ้าหัวล้านกับหมาป่าใจร้าย” เธอไม่ลืมที่จะโต้กลับ และพูดมันอย่างชัดถ้อยชัดคำ

นี่มันเด็กเจ้าเล่ห์จริงๆ ป้าบัวก็แทบจะจนปัญญา จึงพูดว่า “คุณออกัส หลอกล่อคุณหนูน้อยเธอหน่อยนะคะ เธอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ได้กินสักนิดก็ยังดี ”

หลอกล่อ……

ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสก็นิ่งและแข็งค้างไป จะหลอกล่อยังไง?

ทันทีที่พูดจบป้าบัวก็ไปเก็บกวาดที่ห้องครัว วันนี้ทำอาหารให้คุณหนูน้อยมาทั้งวัน แต่เธอไม่ได้กินมันเลยสักคำ ของที่เหลือต้องกำจัดมันให้หมด

ผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงของสุนัขดังมาจากห้องนั่งเล่น เธอตกใจมาก วางถ้วยชามที่อยู่ในมือลง แล้วรีบเดินออกจากห้องครัวไป