ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 197

ได้ยินดังนั้นสีหน้าของเชอร์รีนก็บึ้งตึงอย่างถึงที่สุด สีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงเย็นชา “นั่งลง!”

ซารางตกใจกลัวจนตัวสั่นเทิ้ม ห่อไหล่ลง นั่งอยู่ตรงนั้นไม่กล้าขยับเขยื้อนอีก

“ยื่นมือออกมา” น้ำเสียงของเธอไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด

ซารางยื่นมือขาวละมุนออกไปข้างหน้า ตามมาด้วยเสียง “เผียะ” จากนั้นเสียงร้องไห้งอแงก็ดังลั่นทั่วห้อง

เชอร์รีนยกมือขึ้น จากนั้นฟาดลงไปบนฝ่ามือน้อยๆ ขาวละมุนละไม ทั้งแรงทั้งหนัก ฝ่ามือแดงขึ้นภายในชั่วพริบตา

ขณะที่ออกัสผลักเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้ามา สายตาก็เห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้านี้

“เจ็บไหม?” เธอเงยหน้าขึ้นจ้องซาราง

ซารางร้องไห้จนน้ำตานองหน้า เธอพยักหน้าพลางสะอึกสะอื้น “เจ็บ..”

แต่สีหน้าเธอยังคงนิ่งเฉย เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ซารางร้องไห้จ้ากว่าเดิม น้ำตาปริ่ม หดมือน้อยๆ กลับ

แต่เชอร์รีนออกแรงคว้ามือที่เธอซุกไว้และถามอีกครั้ง “เจ็บไหม?”

“เจ็บ...เจ็บ...แม่จ๋าเจ็บมาก...” เธอร้องไห้จนดูไม่ได้ ตาแดงจมูกแดง น่าสงสารที่สุด

เชอร์รีนยกมือขึ้นและกำลังจะฟาดลงไปอีกครั้ง ออกัสขยับร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าไปหา ก่อนที่ฝ่ามือของเธอจะฟาดลงมา เขาก็คว้าซารางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

ดวงตาเรียวยาวหรี่ลง เขาจ้องเขม็งไปที่เธอแล้วขมวดคิ้ว “คุณกำลังทำอะไร?”

เธอไม่สนใจเขา แค่ดึงมือของซารางขึ้นมาแล้วฟาดลงไปอีกสองครั้ง

“เจ็บ...เจ็บ...แม่จ๋าเจ็บมาก...เจ็บมากจริงๆ...” ซารางสะอื้นไห้หายใจไม่ทัน สำลักอย่างหนัก

มือใหญ่เห็นข้อต่อชัดเจนจับข้อมือของเชอร์รีนไว้ ออกัสขยับริมฝีปากถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณไม่ได้ยินเหรอว่าเธอร้องว่าเจ็บ?”

“ฉันก็อยากให้เธอเจ็บนั่นแหละ เจ็บจะได้จำบทเรียนนี้ได้!” หน้าอกของเชอร์รีนกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด ฝ่ามือขวาของเธอก็แดงเช่นกัน ทั้งร้อน ทั้งเจ็บ

เธอเอื้อมมือไปดึงตัวซารางที่ยังคงร้องไห้กระซิกออกจากอ้อมกอดของออกัส จากนั้นก็วางเธอลงบนเตียงแล้วตำหนิเสียงทุ้มต่ำ “ห้ามร้อง นั่งดีๆ!”

ซารางรู้สึกกลัวจนห่อตัวเล็กลง น้ำตานองหน้า มองไปที่ออกัสอย่างคับข้องใจ

ออกัสขยับขาเรียวยาวเดินตรงเข้าไป แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงข้างเตียง มือใหญ่ก็ถูกเชอร์รีนดึงไว้

มือของเธอยังคงเล็กบาง นิ่มนวล แต่ฝ่ามือกลับร้อนผ่าวผิดปกติ เขาหลุบตาลงมองฝ่ามือของเธอ ฝ่ามือของเธอแดงและร้อนกว่าของซารางเสียอีก

ดวงตาลุ่มลึกขยับเล็กน้อย ร่างสูงใหญ่ของออกัสยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า ความหมายของการกระทำของเธอ เขาเข้าใจขึ้นมากแล้ว…

“ลูกยังจำสิ่งที่แม่เคยพูดกับลูกได้หรือเปล่า?” เธอถามซารางที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเย็นชาตามปกติ

“ถ้าไม่มีแม่อยู่ ห้ามไปที่ที่มีรถเยอะ ที่น้ำลึกก็ไปไม่ได้ ห้ามเล่นกับไฟ…” น้ำเสียงของเธอตะกุกตะกักปนกับเสียงสะอื้น แต่ไม่กล้าร้องไห้อีก

“ครั้งนี้ทำผิดตรงไหน?” เธอคาดคั้นถามต่อ

“ไม่มีแม่อยู่ ไปสถานที่ที่มีรถเยอะ…” เธอตอบอย่างว่าง่าย

“วันหลังไปข้างนอกไม่ว่าจะไปไหน สิ่งแรกก็คืออย่าลืมบอกแม่ หลังจากได้รับอนุญาตลูกถึงไปได้ เข้าใจหรือยัง?”

เด็กยังเล็กอยู่ ชอบวิ่งเล่นไปทั่ว ส่วนผู้ใหญ่ถึงแม้จะดูเด็กอยู่ แต่ให้ตามเธอแจ 24 ชั่วโมง กะพริบตาไม่ได้ ต้องคอยสังเกตความเคลื่อนไหวของเธออยู่ตลอดเวลา มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!

“เข้าใจแล้วค่ะ...”

“เสียงดังอีกหน่อย เข้าใจหรือยัง?”