ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 230

“บัตรกดเงินสดอยู่ในกระเป๋าสตางค์ของผม ในนั้นมีเงินอยู่สามล้าน คุณพกติดตัวไปด้วย หากไม่พอ ก็โทรหาผม ผมจะโอนไปให้ ”

“ได้ค่ะ วางสายแล้วนะ”สิ้นเสียง หญิงสาวก็กดวางสาย

ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น สิงหาวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆอย่างไม่ได้สนใจ เดินไปเปิดประตูเป็นสุนันท์

“ดึกแล้ว คุณจะกินอะไรหน่อยไหม？”

“สักพักแล้วกัน รอกินมื้อค่ำพร้อมทุกคนเลย” ระหว่างที่พูด สิงหาก็โอบไปที่ไหล่ของสุนันท์ “ช่วงนี้ คุณคงลำบากแย่ ”

ท่าทีของสุนันท์เหนื่อยล้าเล็กน้อย ได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัว“คำพูดของคุณพ่อกับออกัสเมื่อครู่ คุณอย่าไปใส่ใจเลยนะ พวกเขาต่างก็กำลังรู้สึกแย่”

ไกรวิทย์มีท่าทีเมินเฉยกับสิงหา ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง และไม่พูดกับเขาเลยสักคำ

“ผมเข้าใจ และยอมรับมันได้”

“คราวนี้จะอยู่เมืองบีเจนานแค่ไหนล่ะคะ ? ”

“หนึ่งอาทิตย์ อยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อท่านหน่อย พอกลับเมืองs ค่อยอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

มุมปากสุนันท์กระตุก ยกหยักโค้งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา หลับตาพักสมอง หลายวันนี้ เธอรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ

ที่ เมืองs

อีกสี่วันก็จะถึงวันแต่งงานแล้ว กนกอรกับจักรกฤษก็ยุ่งกันมากยิ่งขึ้น แทบไม่อยู่ติดบ้านกันเลย

ตรงกันข้าม เชอร์รีนกลับอยู่บ้านทุกวัน ช่วยดูแลองค์ชายบริหารขา ออกกำลังกายเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งทีละน้อย

องค์ชายจริงจัง และตั้งใจมาก เขาอยากจะลุกยืนขึ้นได้จริงๆ ให้งานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบกับเธอ จากนั้นก็กลับไปทำงานที่ตัวเองรัก

“วันนี้พอแค่นี้เถอะนะ ดูสิ เหงื่อเต็มตัวเลย ”เชอร์รีนพยุงองค์ชายที่หอบหายใจให้นั่งลง แล้วยื่นน้ำอุ่นให้เขาแก้วหนึ่ง

ช่วงนี้ การออกกำลังกายขององค์ชายได้ผลดีมาก ขาของเขาค่อยๆรับรู้ แม้ความรู้สึกจะไม่รุนแรงมากนัก แต่เขาก็รู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน

สิ้นเสียง เธอก็หันหลัง เดินไปที่ครัว เพื่อทำอาหารค่ำ ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าห้องครัวไป เสียงขององค์ชายก็ดังขึ้น ดังเข้ามาในหู

“เชอร์รีน การแต่งงานครั้งนี้ คุณแน่ใจกับมันแล้วใช่ไหม？”

ร่างกายแข็งทื่ออยู่กับที่ เชอร์รีนยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน และไม่ได้หันหลังกลับ มองไม่เห็นสีหน้าของเธอ ผ่านไปสักพัก เธอพยักหน้า ตอบอย่างหนักแน่นว่า“ค่ะ”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีทางให้ย้อนกลับและเลือกทางเดินใหม่！

พ่อกับแม่ก็พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว และจัดเตรียมงานแต่งกันมาตั้งนาน ตอนนี้ทุกอย่างก็พร้อมแล้ว นอกจากนี้ เพื่อช่วยซารางไว้ ขาทั้งสองข้างของเขาก็ขยับไม่ได้จนต้องนั่งอยู่บนรถเข็น แล้วเธอจะกลับคำได้ยังไง ?

ต่อให้ในใจของเธอ……

ไม่ ไม่มีคำนี้ เธอไม่ควรจะคิดเรื่องอื่น！

มองดูเธอหายลับไป องค์ชายก็ค่อยๆหลับตาลง งีบหลับอยู่บนรถเข็น มือตีไปที่ขาของตัวเองเบาๆ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ท่าทางของเขาลุ่มลึก และนิ่งสงบ……

หลังจากนั้น เขาก็กดโทรออก พูดเพียงคำพูดสั้นๆ“อยู่ไหน ผมจะไปหาคุณ……”