ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 232

ออกัสจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับจะมองให้ลึกไปถึงในกระดูก และกลืนกินเธอจนไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก น้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่มีความอ่อนแอปนวิงวอนแฝงอยู่

เขาสวมใส่ชุดสูทสีเข้ม กับเสื้อเชิ้ตตัวในสีขาว ผูกด้วยเนกไทสีเทา บวกกับความสง่างามที่เต็มไปด้วยแสงจรัส เมื่อเทียบกับคำวิงวอนที่ร้องขอ เขาไม่ใช่คนที่ถ่อมตนแบบนั้นเลย

แต่ในเรื่องของความรัก ใครกันที่จะไม่อ่อนแอ?

หัวใจของเธอไหวสั่น และเต้นรัว แต่คำพูดที่พูดออกมาก็ยังเป็นคำเดิม“ออกัส คุณทำแบบนี้ไม่ได้ เราทำแบบนี้กันไม่ได้จริงๆ”

“ยังไงก็ไม่ได้เลยเหรอ ? ขอแค่คุณพูดออกมา อะไรที่คุณพูด ผมก็จะทำให้ เชอร์รีน ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ……”

คำพูดของเขาจริงจังมาก แม้แต่นัยน์ตาที่ลุ่มลึกก็ยังดูลึกล้ำมากขึ้นไปอีก จริงจังจนทำให้รู้สึกกระวนกระวาย

ในใจของเชอร์รีนก็สับสน วุ่นวาย ไหวสั่น เพียงแค่อีกนิด เธอก็จะตกปากรับคำไปแล้ว เธอกลัวมาก กลัวเขาที่จริงจังและมุ่งมั่นแบบนี้

ไม่มีคำพูดใด เธอพยายามฝืนตัวเองให้ส่ายหัว

“ขอถามเป็นครั้งสุดท้าย ระหว่างเรา มันเป็นไปไม่ได้จริงๆเหรอ ?”เขาจ้องมองไปที่ดวงตาของเธอ มองให้ลึกมากขึ้นไปอีก น้ำเสียงทุ้ม และแหบพร่า

“อืม……”เสียงเธอเบา และแหบแห้ง

มือเขาที่โอบเธออยู่ ก็กระชับแน่นขึ้น คำพูดของเธอเป็นดั่งเข็ม ที่ทิ่มแทงลงบนก้อนเนื้อตรงหัวใจ เจ็บปวดอย่างสุดแสน

ด้วยแรงแขนที่มาก เชอร์รีนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอกำลังจะถูกกลืนกินไปกับร่างของเขา ผ่านไปนาน เขาก็ยังคงเงียบงัน รออยู่สักพัก ก็ถึงได้ยินเขาตอบกลับมาคำหนึ่ง “ได้……”

คำพูดง่ายๆ แต่ก็บ่งชี้ถึงความหมายของการสิ้นสุด

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้น จัดชุดสูทที่สวมใส่ให้เข้าที่ เว้นระยะห่างอย่างสุภาพและเฉยเมิน ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง “ในเมื่อนี่คือสิ่งที่คุณต้องการ ผมก็จะทำให้ จากนี้ต่อไป ผมจะไม่มารบกวนคุณอีก และจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก หรือต่อให้ต้องเจอ ก็จะเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น……”

ในตอนนี้เอง สิ่งที่เกิดขึ้นกับใจของเชอร์รีนไม่ใช่ความรู้สึกโล่งใจ แต่เป็นความหนักอึ้ง เหมือนมีก้อนหินมากดทับมันเอาไว้

ก้าวเท้า ขาที่เรียวยาวของออกัสก้าวเดินออกจากห้อง มือข้างหนึ่งจับที่ลูกบิด แต่ก็กลับชะงักไป มีแสงวูบไหว“ยังมีคำถามสุดท้าย ไม่ว่าจะเมื่อสี่ปีก่อนหรือสี่ปีให้หลัง คุณเคยรู้สึกอะไรกับผมบ้างไหม ? ”

เธออึ้งไป หัวใจถูกตรึงราวกับเชือกที่กำลังจะขาด รัดแน่นอย่างเจ็บปวด

“ผมยอมละทิ้งสิทธิ์ในการเลี้ยงดูซาราง และยอมปล่อยคุณไป จากนี้ต่อไปจะไม่ไปวุ่นวายกับคุณอีก ดังนั้นผมอยากได้ยินคำตอบที่มาจากใจของคุณ ผมคิดว่า คำขอนี้คงไม่มากจนเกินไป……”

ครั้งนี้ น้ำเสียงของเขาแหบแห้งมากขึ้นกว่าเดิม

ในเมื่อทั้งสองคนต่างก็ได้ตัดสินใจกันแล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวอะไรกันอีก ถ้าอย่างนั้น ก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูดอะไรที่ทำให้ใจเราต้องหวั่นไหวไปอีก ไม่ใช่เหรอ?

หลับตาลงเล็กน้อย มือข้างลำตัวอยู่ของเชอร์รีนก็ถือกระโปรงของชุดแต่งงานที่สวมใส่อยู่แน่น และพูดออกมาเบาๆคำหนึ่ง“ไม่เคย”

“ขอบคุณ……”ออกัสพูดขอบคุณอย่างสุภาพ นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดเสริมอีกคำว่า“ผมจะให้คนขับรถส่งคุณกลับไปที่โรงแรม”