ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 242

บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

น้ำตาของหยากฝนไหลรินลงมา จนใบหน้าของเธอก็เปียกชุ่มไปหมด

สุนันท์ปลอบโยนเธอ และด่าทอเชอร์รีนไปด้วย คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจและไม่ชอบขี้หน้า

“ออกัสคงจะตาบอด จนตอนนี้มองไม่เห็นอะไรซักอย่าง ยัยบ้านั้นมันมีเล่ห์เหลี่ยม! แค่หน้าเธอฉันก็จะบ้าตายแล้ว!”

“แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นอะไร” หยาดฝนถามกลับ เธอยิ้มเยาะเย้ยและร้องไห้ออกมา จนถึงตอนนี้ เธอยังไม่หายจากอาการตกใจเลย และเธอก็ยังดูมึนๆ งงๆ

สิงหาขมวดคิ้วแน่นและพูดกับหยาดฝนว่า “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันกับพี่สะใภ้ของเธอจะไม่เข้าข้างผู้หญิงคนนั้น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยาดฝนก็ส่ายหัว ในขณะนี้เธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอรู้สึกเจ็บ รู้สึกปวด รู้สึกอยากร้องไห้มากๆ

“ปลอบเธอหน่อยแล้วกัน” สิงหาพูดกับสุนันท์

สุนันท์เหยียดแขนของเธอออกและโอบหยาดฝนไว้ ก่อนจะตบหลังเธอเบาๆ จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมเธอ ภายในใจเธอก็เอาแต่สาปแช่งเชอร์รีนอย่างรุนแรงในใจ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สิงหาหยิบโทรศัพท์ออกมา และเมื่อเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาแสดงความดีใจออกมาเล็กน้อย และเขาเหลือบมองที่สุนันท์ที่ไม่ได้สังเกตเขา จากนั้นก็เดินไปด้านข้าง เพื่อรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล ถึงที่นั่นหรือยัง”

หลังจากนั้น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรบ้าง สีหน้าของสิงหาก็เปลี่ยนไปในทันใด ยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็วางสายและเดินตรงออกไปนอกบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

สุนันท์ที่กำลังปลอบโยนหยาดฝนอยู่ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “สิงหา คุณจะไปไหน?”

จากนั้น เธอก็ไม่ได้รับคำตอบอะไร เพราะว่าสิงหาเดินออกไปข้างนอกบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ตั้งนานแล้ว และเขาก็ได้ขึ้นไปนั่งบนรถ

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดูจากสีหน้าพี่ชายของเธอแล้วทำไมเขาดูรีบร้อนจัง แค่ตอบคำถามฉันเขาก็ยังไม่มีเวลาตอบเลย” สุนันท์ขมวดคิ้ว

ในตอนนี้หยาดฝนไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ เธอเอาแต่ยิ้มเยาะเย้ย เมื่อครู่นี้สิ่งที่เธอเห็นในคอนโด และคำพูดที่ชี้ขาดของออกัส มันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องนั้นซ้ำไปซ้ำมา

ครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพนั้นย้อนกลับมาอย่างต่อเนื่อง จนจะทำให้เธอเป็นบ้าแล้ว

ความรู้สึกรักใคร่ที่มีให้กันมากว่า 10 ปี หมดลงไปแล้ว เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าเขาจะเด็ดขาดขนาดนี้

“พอแล้ว ไม่ต้องเศร้าแล้ว อะไรๆ มันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คือคิดหาวิธีเอาเขากลับมาจากยัยบ้านั่น”

คิ้วของสุนันท์ขมวดแน่นอีกครั้ง “จะว่าไป ระยะเวลา 4 ปีนี้ เธอก็ไม่สามารถผูกมัดหัวใจของออกัสได้เลย!”

ในเรื่องนี้ เธอดูถูกเธอเล็กน้อย ระยะเวลา 4 ปีนี้ ก็คงจะมีเวลาได้ใกล้ชิดกันไม่มากก็น้อย!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยาดฝนก็มองดูเธอด้วยดวงตาที่น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาๆ แต่มีความหมายลึกซึ้งว่า “หัวใจของคนสามารถผูกมัดได้เหรอ”

ถ้าหัวใจของคนสามารถผูกมัดได้ มันคงจะดีมาก!

แต่น่าเสียดาย…

ในช่วงเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เธออยากจะเข้าใกล้เขา และแต่งงานกับเขา แต่ระหว่างทั้งสองคนก็ไม่มีความใกล้ชิดที่ดูสนิทสนมกันเลย

ทุกครั้งที่เธอตั้งใจเข้าใกล้เขา และอยากให้เกิดอะไรขึ้น แต่เขามีเหตุผลมากมายที่จะผลักไสเธอออกไปเสมอ นอกจากนี้ หากคบกันมา 4 ปีแล้วสามารถผูกมัดหัวใจของคนได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นเธอกับพี่ชายคนโตก็ได้อยู่ด้วยกันมานานหลายสิบปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถผูกมัดหัวใจเขาได้เลยนี่?

ดังนั้น ทำไมต้องมาหัวเราะเยาะคนที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกันด้วย!

นอกจากนี้ เมื่อ 4 ปีที่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเธอเข้ามายุ่งเกี่ยวข้อง ถ้าอย่างนั้น ในตอนนี้คนที่แต่งงานกับออกัสและมีลูกกับเขาก็คงจะเป็นเธอ ไม่ใช่เชอร์รีน!

ท้ายที่สุดแล้ว ยังไงคนที่กระทำความผิดก็คือเธอ!

“ถ้าผูกมัดไม่ได้ก็ชั่งเถอะ ทำไมต้องมองมาที่ฉันแบบนี้ด้วย” สุนันท์เหลือบมองเธอ เธอไม่เข้าใจความหมายในดวงตาของเธอ “ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปที่เอาออกัสกลับคืนมา เธอควรจะรีบหาทาง”

“ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ฉันจะขึ้นไปพักผ่อนก่อน” หลังจากพูดจบเธอก็ลุกขึ้น เธอเก็บสายตาก่อนจะขึ้นไปชั้นบน

สุนันท์โทรหาสิงหา เธอต้องการจะถามเขาว่าเขาไปที่ไหน จะกลับมาทานอาหารเย็นไหม แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครรับสาย

......

อีกทางด้านหนึ่ง

ระหว่างทาง สิงหาขอให้คนขับรถเพิ่มความเร็วเป็นความเร็วสูงสุด โดยไม่คำนึงถึงสัญญาณไฟจราจรบนท้องถนนเลย เดิมทีต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งจากบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ไปที่โรงพยาบาล แต่สุดท้ายพวกเขาใช้เวลาเพียงชั่วโมงเดียว

คุณหมอที่ดูแลรออยู่แล้ว และเมื่อเขาเห็นเขา เขาก็ทักทายเขาทันที “คุณสิงหา”

“เธอเป็นยังไงบ้าง?” ดวงตาของสิงหาเต็มไปด้วยความกังวล แต่ตอนนี้เขาพยายามกดความรู้สึกนั้นไว้ และเขาไม่ต้องการให้คนรอบข้างเขาเห็นเบาะแสอะไร

“ส่งไปที่ห้องผ่าตัดแล้ว และกำลังรอผลการตรวจสอบอยู่”

“ใครพาเธอมาที่นี่” สิงหาถามอีกครั้ง

“เพื่อนของเธอ ส่งมาเมื่อคืนนี้” คุณหมอบอก “คุณสิงหานั่งรอสักพักนะครับ เดี๋ยวเธอก็ออกมา”

หลังจากนั้นคุณหมอก็เดินออกไป และสิงหาก็นั่งรออยู่ในห้องทำงานของคุณหมอที่ดูแลรับผิดชอบ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก และคุณหมอก็ออกมาก่อน จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงานโดยตรง “คุณเซิน”