ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 268

ไขกระดูกของหยาดฝนไม่สอดคล้องกับสภาพการปลูกถ่าย ทำไมเหลือแค่เชอร์รีน แล้วออกัสจะยอมให้เธอบริจาคไขกระดูกเพื่อยัยแพศยาวินดานั่นได้ไง？

ถึงเธอจะไม่ชอบเชอร์รีนอย่างมาก ขณะเดียวก็ไม่ชอบเด็กในท้องเธอด้วย แต่ต้องบอกว่าเด็กคนนี้มาได้ทันเวลาพอดี

แม้แต่พระเจ้ายังช่วยเธอ จะเห็นว่ายัยแพศยาวินดานั่นสุดท้ายแล้วก็ไม่มีจุดจบที่ดี！

เชอร์รีนนอนหลับไปตื่นมาก็สามโมงแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ซารางก็มานอนอยู่ข้างเธอแล้ว เอาหน้าซุกไปที่หน้าอกเธอ

เธอขยับตัวอย่างระมัดระวัง จะไปทำอาหารเที่ยง เสียงดังอยู่ตั้งนาน แล้วยังหลับไปอีกสองสามชั่วโมง เดี๋ยวตื่นมา ยัยเด็กนี่ต้องหิวแน่ จึงสวมรองเท้าแตะ แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เอนตัวไป เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เบอร์บนหน้าจอไม่หยุดกะพริบ ถึงแม้ไม่ได้บันทึกชื่อไว้ แต่เบอร์นั้นคุ้นตาสุดๆ เป็นเบอร์สิงหา

ตาจ้องไปที่เบอร์นั้น ถูนิ้วมือเล็กน้อย เธอไม่ได้กดรับ แต่ปล่อยให้มันดัง จากนั้น หน้าจอก็ค่อยๆหรี่ลง

ไม่ถึงหนึ่งนาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอกดปิดเสียง เอาโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง ไปห้องน้ำ แล้วตอนที่กลับมา หน้าจอก็สว่างอีกครั้ง คิ้วก็ขมวดแน่นอีก เหมือนขีดสามเส้น จึงกดรับสาย

“ฉันจะรอเธอที่ร้านชาใต้คอนโดออกัส ถ้าเธอไม่ว่าง งั้นฉันก็จะไปที่คอนโดออกัส”

เสียงพูดจบ ก็วางสายโทรศัพท์ไป คิ้วของเชอร์รีนขมวดมากขึ้น

เธอปลุกซาราง ชัดเจนว่าเด็กสาวยังนอนไม่พอ จึงส่งเสียงฮึดฮัดไม่ยินยอมเท่าไหร่ เธอจึงอุ้มไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้า แล้วลงไป

ร้านน้ำชาอยู่ไม่ไกลจากคอนโด สองก้าวเท่านั้น พนักงานบริการพาเธอไปห้องส่วนตัว สิงหารออยู่นานแล้วจริงๆ

มองเห็นซาราง สีหน้าสิงหาก็อบอุ่น กอดเด็กสาวแล้วหยอกเล่นสักพักจึงส่งให้พนักงานบริการ ให้พาไปโซนเด็ก

“เธอรู้แน่ว่าฉันมาหาเธอเพราะเรื่องอะไร”

“รู้ค่ะ”เชอร์รีนเทน้ำชาด้วยอารมณ์สงบนิ่ง น้ำชาหอมมาก ใบชาก็สีเขียวอ่อน กลิ่นโชยมา อบอวลไปทั่ว

สิงหาก็ซีเรียสขึ้นมา：“พูดตรงๆนะ ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นคนใจร้ายขนาดนั้น ตอนนี้ คำตอบในใจเธอคืออะไร？”

พอชาเข้าปาก กลิ่นหอมก็คลุ้งเข้าจมูก ทำให้อารมณ์อันว่าวุ่นดูเหมือนจะค่อยๆสงบลง เชอร์รีนพยักหน้า จากนั้นพูดว่า：“ฉันก็คิดว่าฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ดังนั้นฉันจึงลงมือกับลูกในท้องไม่ได้ค่ะ มุมมองนี้ ฉันเห็นด้วยอย่างมาก”

“ได้ยินความหมายของประโยคนี้แล้ว แสดงว่าเธอยังไม่มีความคิดที่จะช่วยเธอสินะ”สีหน้าสิงหาหม่นลงไป เขาไม่เข้าใจ เด็กที่แค่เดือนเดียวยังไม่เป็นตัวก็สามารถเทียบกับผู้ใหญ่คนหนึ่งได้

“ฉันฆ่าลูกตัวเองแล้วไปช่วยเธอไม่ได้แน่นอนค่ะ”นี่คือความจริง และก็เป็นความคิดอันแท้จริงในใจเธอ

สิงหาถือแก้วน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมา อารมณ์ดูกระสับกระส่ายและหงุดหงิดมาก เหมือนกำลังดิ้นรนอะไรอยู่ ไม่สนว่าชาจะลวก ดื่มหมดในไม่กี่คำ

เรื่องนี้ มีการพูดคุยระหว่างทั้งสองไม่ต่ำกว่าสามครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่ออกมาก็ไม่ได้ผลอะไรเลย

เขาไม่พูด เชอร์รีนก็ยิ่งไม่พูด ถือน้ำชา ชื่นชมวิวสวนด้านหลัง สีหน้าดูนิ่งสงบ แต่อารมณ์ในใจกลับปั่นป่วน

พูดถึงแล้ว นั่นเป็นเพราะระหว่างเธอกับวินดาไม่มีความรู้สึกอะไร ถ้าวันนี้คนที่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวคือกนกอร ถึงเธอจะไม่อยากทำนัก แต่ก็จะตัดสินใจเอาเด็กออก ไปช่วยกนกอร

ดังนั้น การทำอะไรลงไปเพื่อความรู้สึกนั้นสัมพันธ์กันขณะเดียวกันก็เป็นอะไรที่ทำซึ่งกันและกันด้วย คนอื่นทำเพื่อคุณเท่าไหร่ คุณก็ต้องตอบแทนคนอื่นไปเท่านั้น

คนหนึ่งที่ไม่เคยทำอะไรให้คุณแล้วอยากพรากบางอย่างจากคุณไป คำตอบนั้นก็ต้องเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เป็นเหตุผลที่ธรรมดามาก

ขณะที่คิดอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงเข้ามา เธอหันไปอย่างแปลกใจ กลับเห็นสิงหาคุกเข่าอยู่บนพื้น

เธอตกใจ จากนั้นก็ตะลึงอยู่ที่เดิม สักพักถึงได้สติคืนมา

“ตอนนี้หาไขกระดูกที่เหมาะสมไม่ได้ มีแค่เธอที่ช่วยเธอได้แล้ว หมอก็เคยบอกว่ามะเร็งเม็ดเลือดขาวถ้ารักษาตั้งแต่ต้นโอกาสที่จะฟื้นตัวก็จะมาก ถ้าพลาดช่วงวลารักษาที่ดีที่สุดไป โอกาสที่ดีขึ้นจะลดลงไปถึงครึ่งหนึ่ง วันนี้ถือว่าฉันขอร้องเธอ”

เขาสิงหาไม่ว่าจะอยู่เมืองSหรือว่าอำเภอซีซ่าก็เป็นคนมีชื่อเสียง เคยปฏิบัติกับใครอย่างระมัดระวังตัวแบบนี้ที่ไหนกัน เชอร์รีนเป็นคนแรก และเป็นเพียงคนเดียว ถึงแม้รู้สึกอับอาย รู้สึกว่าไม่อาจทนได้ เขาก็ต้องทำแบบนี้！

เชอร์รีนมองออกว่า สิงหารักวินดาจริงๆ คนหนึ่งที่เป็นคนมีศักดิ์ศรีสุดๆ สามารถทำเรื่องแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งได้ ไม่ใช่ความรักแล้วจะเป็นอะไร？

ถึงจะตกใจ และประทับใจกับการกระทำของเขา แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะฆ่าชีวิตลูกตัวเอง เพราะความประทับใจนั้น

คนละเรื่องอย่าเอามาปนกัน ความรู้สึกระหว่างเขากับวินดาลึกแค่ไหน นั่นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา ไม่เกี่ยวกับเธอ

ที่เกี่ยวกับเธอมีแค่ลูกในท้อง เวลานี้ เชอร์รีนก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไร้หัวใจ เห็นแก่ตัว

ตรงข้ามที่คุกเข่าให้เธอนี้เป็นผู้อาวุโส ได้สติคืนมา เธอจึงก้มเอวทันที แล้วประคองเขาขึ้นมาจากพื้น：“หวังว่าคุณอาสิงหาจะไม่เอาเรื่องนี้มาบีบบังคับฉันอีกนะคะ ในใจฉันตัดสินใจแบบนั้นไปแล้ว เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

สิงหานั่งขึ้นมา สีหน้าได้หม่นลงเหมือนกับท้องฟ้าที่เมฆครึ้มแล้ว：“ไม่มีทางหนีทีไล่เลยเหรอ？”

“ไม่ค่ะ คุณอาสิงหา”เธอพูด ต้องเคารพผู้ใหญ่ ดังนั้นเธอจึงเรียกเขาว่าคุณอาสิงหา

สีหน้าบนใบหน้ามองอารมณ์ไม่ออก สิงหาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว ออกไปจากร้านน้ำชา

เชอร์รีนถอนหายใจออกมายาวๆ มองไปนอกหน้าต่างแล้วนิ่งอยู่หลายวินาที จากนั้นไปที่โซนเด็กเล่นพาซารางออกไป กลับคอนโด