ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 278

ในใจแทบอยากที่จะฆ่าเขาให้สมแค้น แต่กลับยังคงรักเขาอย่างควบคุมไม่อยู่ มะเร็งเม็ดเลือดขาวของวินดาสาหัสขึ้น เธอไปโรงพยาบาลไม่เพียงแต่ทำอะไรไม่ได้ แต่ยังผลให้เขาเกิดความรู้สึกเอือมระอาต่อเธอ

อาการของวินดานับวันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เธอกลับคิดว่าระหว่างพวกเขายังจะรักต่อไปกันยังไง

บางทีการแก้แค้นก็ไม่จำเป็นต้องเข้ามามีส่วนร่วมก็เหมือนกับสถานการณ์ของพวกเขาที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เพียงแค่เธอยืนอยู่อีกฝั่งก็สามารถเห็นความเจ็บปวดของพวกเขาได้！

ถึงที่สุดแล้ว วินดาไม่ใช่คู่แข่งของเธอ ชัยชนะในครั้งสุดท้ายก็ตกเป็นของเธอ มะเร็งเม็ดเลือด หึ ได้เป็นโรคที่ดีจริงๆ

หยาดฝนไม่ได้พูดอะไร สำหรับแม่ผู้บังเกิดเกล้าที่อยู่แต่ในนาม ในใจของเธอไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก

……

ออกัส รีบมาสิ คุณรีบมาเสียทีสิ!

เสียงที่อยู่ในใจร้องตะโกนขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ด้านหลังของเชอร์รีนแนบชิดอย่างแน่นกับตัวเสา

“เตรียมยาเสร็จหรือยัง? เอายาทำแท้งให้มันกินลงไป” สิงหากวาดตามองไปที่หมอแล้วเอ่ยปากถาม

ยิ่งเสียเวลาไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นข้อเสียต่อเขามากเท่านั้น ถ้าออกัสตามหาที่นี่เจอทุกอย่างมันก็จบ!

นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย เขาไม่สามารถปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปได้ ต้องคว้ามันเอาไว้!

พยักหน้าเสร็จ หมอก็เข้าใกล้เชอร์รีน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังแล้วก็ความเฝ้ารออยู่ที่ประตูของโรงงาน หวังมากว่าเขาจะเป็นเหมือนวีรบุรุษที่มาปรากฏต่อหน้าเธอ แล้วช่วยเธอออกมาให้พ้นจากความอันตราย

แต่ทว่าในที่สุดก็เป็นแค่ความหวังของเธอเท่านั้น!

หมอถือยาเข้ามาอีกมือหนึ่งก็ถือน้ำ แล้วค่อยๆเข้าใกล้เชอร์รีน เสื้อสีขาวที่อยู่บนร่างกายที่เป็นตัวแทนของทูตสวรรค์ แต่ช่วงเวลานี้กลับเป็นเหมือนปีศาจ ปีศาจที่ไม่มีจิตใจ

เชอร์รีนถอยหลังไม่หยุด แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยสิ้นหวังอย่างนี้เลย หมอยื่นมือมาจับที่คางของเธอ อารมณ์ของเธอนั้นเปลี่ยนไปเป็นตื่นเต้น ปากก็ร้องพูดอย่างดุเดือดว่า “ไป! ไปให้พ้น!”

หมอเป็นผู้ชายและกำลังวังชามาก เขาจับคางของเธอแน่นทำให้เธอขยับไม่ได้

“ฉันยอมให้คุณเจาะกระดูกฉัน แต่ยาทำแท้งฉันไม่ต้องการดื่ม!” เธอเอ่ยปากพูดอย่างใจเย็น

ไม่ดื่มยาทำแท้ง ก็ยังมีโอกาสที่เก็บเด็กคนนี้ไว้ได้ ในตอนนี้เธอทำได้แค่ช่วยเหลือตัวเอง

สิงหากลับไม่มีอารมณ์ใดๆแสดงออกมาสักนิด ทำท่าอ้าปากเพื่อบอกเป็นนัยให้หมอทำต่อ

ร่างถูกมัดไว้ สองมืออยากขยับก็ขยับไม่ได้ หมอเอายานั้นกรอกใส่ปากของเธอ เธอกัดฟันแน่นไม่ยอมกลืนลงไป

หมอบีบคางของเธอด้วยกำลังที่แรงมาก เธอรู้สึกอย่างชัดเจนถึงความเจ็บปวดจนเข้ากระดูก แต่ก็อดทนไว้

ทันใดนั้น สิงหายื่นมือไปกดด้านหลังอย่างรุนแรงบริเวณนั้น เธอรับรู้ถึงความเจ็บปวด ฟันของเธอเริ่มคลายลงนิดหนึ่ง แล้วยาเม็ดนั้นก็ได้ลงไป

ทั้งคลื่นไส้ ทั้งอยากอ้วก อยากที่จะให้ยาเม็ดนั้นออกมา แต่ก็เปลืองแรงไปโดยเปล่าประโยชน์ เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ ตามมาด้วยสายตาที่เริ่มอ่อนแรง แล้วเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสิ้นหวัง สีปากยิ่งซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ

ร่างทรุดลงกับพื้น ผ่านไปไม่นานก็รู้สึกถึงอาการปวดจี๊ดมาจากตรงท้อง อาการปวดจี๊ดเริ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่าต้องการจะเอาชีวิตของเธอ

แต่ว่าเชอร์รีนในเวลานี้ไม่ได้สติอะไรแล้ว ทั่วร่างนั้นมีแค่ความรู้สึกชาและสิ้นหวัง

หลังจากนั้นเลือดอุ่นๆได้ไหลออกจากช่องระหว่างขา เธอรู้ว่านั่นมันคืออะไร แต่กลับไม่กล้าที่จะดู ทั่วร่างนั้นรู้สึกเหมือนอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง

หนาว หนาวเหลือเกิน หนาวจริงๆ หนาวจนขนาดฟันยังขบกันสั่น

สิงหาก็ให้หมอไปเอาเครื่องเจาะกระดูกมา มันมีแค่โอกาสนี้เท่านั้น ผลัดออกไปไม่ได้อีกแล้ว เครื่องที่เยือกเย็นวางอยู่ตรงนั้น หมอเริ่มเตรียมตัวทำงาน

หลังจากชั่วขณะเดียว ของที่ควรเตรียมได้เตรียมไว้ครบหมดแล้ว ขณะที่หมอกำลังวางแผนที่จะเอาหัวเข็มที่แหลมคม ประตูโรงงานก็ได้ถูกคนเปิดออก ออกัสและเลอแปงก็ได้เดินเข้ามา

ขณะนั้น สีหน้าของสิงหาก็ซีดขาว เขารู้ว่าโอกาสสุดท้ายในครั้งนี้กำลังจากเขาไป!

เลือดที่อยู่ช่วงล่างของเชอร์รีนได้ทิ่มแทงเข้าที่ตาของออกัส

นัยน์ตาดำทั้งสองข้างที่ลึกซึ้งนั้นเผยให้เห็นความอยากฆ่าคน ออกัสเดินเข้าไปตำแหน่งที่สิงหาอยู่เหมือนเป็นคนบ้า แล้วชกลงไปอย่างหนักและรัวๆ เขาอยากที่จะฆ่าเขา! อยากที่จะฆ่าเขา!

ในเวลานี้ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เขาแค่อยากที่จะฆ่าเขา ความคิดที่บ้าคลั่งร้องตะโกนแล้วทะลักเข้ามาซึ่งมันปรากฏชัดเจนในสายตาของเขา

ผู้ชายที่ใส่เสื้อสูทที่อยู่รอบๆที่ปรากฏตัวเข้ามาก็ถูกเขาต่อยอย่างโหดเหี้ยมจนลงนอนกับพื้น สิงหาก็ถูกเขาต่อยจนหน้าเขียว ปากมีเลือดออก

สิงหาไม่ใช่ศัตรูของเขาเลย เวลานี้ต่อให้มีสิงหาสิบคน ยี่สิบคนก็สู้ออกัสคนเดียวไม่ได้!

“พี่ใหญ่ ทางนี้ให้ผมจัดการ พี่รีบไปดูพี่สะใภ้เถอะ” เลอแปงกวาดตาไปที่ร่างที่ขดตัวอยู่ที่พื้นอย่างปวดใจ

เขาเดินเข้ามา ดูเหมือนว่าลูกตาของออกัสเห็นเลือดสีแดงสดๆนั้น มันแดงจนน่าตกใจ แดงจนน่าสยอง

เขาใช้แรงเกือบทั้งหมดในการแกะเชือกออกแล้วอุ้มเชอร์รีนขึ้น เธอรู้สึกมึนหัว ในหัวเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

ทั้งๆที่ยืนในโรงงานที่ทิ้งร้างไว้ซึ่งอยู่ในที่มืด แต่สิงหากลับรู้สึกร้อน ร้อนอย่างไฟโหม ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ เท้านั้นรู้สึกถึงความอ้างว้าง แค่จะก้าวเท้าเดินยังยากที่จะเดินต่อไปข้างหน้า

ตรงหน้าอกเหมือนมีของมีคมอะไรสักอย่างติดอยู่ อึดอัดและกดดัน สีหน้าของเธอซีดขาวและยังมีน้ำตาไหล เขาไม่กล้าที่จะมอง

ในเวลานี้เลอแปงก็เหมือนคนบ้าเช่นกัน เขาต่อยไปที่สิงหาอย่างโหดเหี้ยม “พ่อเป็นคนหรือเปล่า! เป็นคนหรือเปล่า! มีชีวิตจิตใจมีความเห็นใจบ้างมั้ย! เด็กที่อยู่ในท้องของเธอก็เป็นหลานสาวพ่อในอนาคตนะ พ่อทำเลวๆเพื่อให้ผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเนี่ย นี่พ่อเป็นอะไรน่ะ!”

เขาเห็นว่าเขาเป็นพ่อ เคารพเขาว่าเป็นพ่อ แต่เรื่องที่เขาทำนั้นกลับไม่ต่างกับสัตว์เดรัจฉาน!

“อ๊าๆๆ” เชอร์รีนมือหนึ่งจับโทรศัพท์ อีกมือหนึ่งจับมือของออกัส เธอส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

เล็บมือจิกเข้าไปที่หนังของเขา เธอร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า น้ำตาไหลรินออกมาข้างแก้ม แล้วไหลลงมาที่ปาก แล้วไหลไปที่คอ แล้วก็ไหลเข้าไปในหัวใจของเขาเหมือนกัน เขากอดร่างกายของเธอไว้แน่น อย่างลึกซึ้ง เหมือนจะให้ร่างของเธอเข้ามาสิงในร่างของเขา แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ปล่อยอย่างตื่นตระหนก เขากลัวเธอจะเจ็บ

เขาให้ศรีษะของเธอมาอยู่ที่หน้าอกของเขา ออกัสหลับตาลง ในเวลานี้หัวใจของเขาก็เจ็บก็ปวดเหมือนกับเธอ

ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากที่จะควักหัวใจออกมา แค่ให้เธอไม่เจ็บปวด ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้นเขาจะรับไว้เอง แค่ขอให้เธอไม่เป็นอะไร!

นั่นเป็นลูกของเธอกับเขาและเพิ่งจะเดือนเดียวเอง ยังไม่ทันได้เจอหน้าเลย แต่เด็กกลับได้จากพวกเขาไปแล้ว!

“พวกเรายังจะมีลูกอีก ยังมีได้อีก แค่ขอให้เธอหายดี ให้หายดี….”

ออกัสก้มหน้า เอาริมฝีปากแนบชิดกับข้างหูของเธอ จับมือเธอไว้แน่น สีหน้ากลับเก็บความรู้สึกที่เจ็บปวดไว้

คำพูดนี้เป็นการปลอบใจเธอแล้วในขณะเดียวกันก็ปลอบใจเขาไปด้วย แต่มาพูดในเวลานี้กลับรู้สึกไร้ชีวิตชีวา….

เธอหลับตาลงไม่ได้ฟังอะไรอีก น้ำตานั้นได้ไหลลงมาอยู่ที่ริมฝีปาก เจ็บ มันเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดจนทำให้เธอหายใจไม่ออก

และภายในโรงงาน คนที่ออกัสพามาด้วยกับคนที่สิงหาพามาด้วยก็ได้ลงไม้ลงมือกัน

เลอแปงก็ใช้แรงอย่างโหดเหี้ยมกับสิงหา เขาถูกความเจ็บปวดมาทำให้บ้า เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้!