ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 306

ถือของขวัญพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แม้กนกอรจะไม่ต้อนรับ แต่ก็ไม่สามารถไม่ให้เข้ามาไม่ได้

"คุณป้าคะ นี่คือของที่พี่ออกัสซื้อมา เขาบอกว่าช่วงนี้คุณป้าน้ำหนักลงไปเยอะ ต้องบำรุงร่างกายดีๆ" หญิงสาวยิ้มแล้ววางของไว้

ตอนนั้นเองเชอร์รีนผลักประตูห้องน้ำเดินออกมา พอเห็นหญิงสาว เธอเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจแล้วมองไปรอบๆห้อง แต่ไม่เห็นเขา

หญิงสาวสังเกตเห็นพฤติกรรมของเธอจึงอธิบายว่า "พี่ออกัสเอาเอกสารที่ผู้ช่วยเตโช อีกสักครู่จะมาค่ะ"

เธอคนนี้ช่างสังเกตสีหน้าและคำพูด มุมปากของเชอร์รีนขยับเป็นสัญลักษณ์แล้วพยักหน้า "ดื่มน้ำไหมคะ?"

"เมื่อกี้เพิ่งดื่มมาแล้ว ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวเข้าใจมารยาทเป็นอย่างดี มองออกว่าค่อนข้างระมัดระวัง

ขณะที่พูดชายร่างสูงเดินเข้ามา ในมือถือของขวัญที่ซื้อให้ซาราง หลังจากทักทายกนกอรแล้ว ดวงตาก็มองไปที่หญิงสาว "เย็นนี้กลับไปที่คอนโด พรุ่งนี้เช้าผู้ช่วยเตโชค่อยพาคุณมาส่ง"

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วยัดลูกอมให้ซารางหนึ่งกำมือ

"ขอโทษที่รบกวน" คางของออกัสขยับเล็กน้อย สายตามีความเหินห่างและเย็นชา

เชอร์รีนจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอเขานั้น เขาก็เป็นเช่นนี้ เย็นชามากราวกับไม่มีความอบอุ่นเลย

ทั้งสองจากไป เหลือเพียงแผ่นหลังของทั้งสอง หัวใจของเธอบีบคั้น อุดตันอย่างไม่สบายใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอได้ยินชื่อผู้ช่วยเตโชจากปากหญิงสาว และคอนโดจากปากเขา เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

แต่ก็ดี ในเมื่อต้องการแสดงต่อหน้ากนกอร ก็บีบแสดงให้สมจริงหน่อย

กนกอรรู้สึกว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าหญิงสาวไม่น่ารัก เมื่อมองดูออกัสอีก เธอก็หงุดหงิดขึ้นไปอีก

ความรู้สึกแบบนี้ก็เหมือนกับคุณเคยชอบแก้วใบนี้มาก แต่เพราะความประมาท รอยบิ่นที่แหลมคมของมันบาดริมฝีปากคุณ ดังนั้นในใจคุณจึงแค้นเคืองจึงโยนมันทิ้งไป ปล่อยให้มันถูกทิ้งไว้ในมุมที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น

แต่อยู่มาวันหนึ่ง มีอีกคนที่ชอบมันปรากฏตัวขึ้น จงใจเอามันมาวางตรงหน้าคุณ แล้วล้างชั้นฝุ่นบนตัวมันออก ทำให้มันสดใสสวยงาม

ความรู้สึกของกนกอรที่มีต่อออกัสในเวลานี้ก็เป็นเช่นนี้

ตอนบ่ายเธอไม่ค่อยได้กินอะไรมาก ดังนั้นจึงให้เชอร์รีนไปซื้อโจ๊ก หลังจากที่เชอร์รีนออกไป เธอดึงซารางเข้ามาหา "ซาราง แด๊ดดี้ของเราดีกับน้าคนนั้นไหมคะ?"

"ค่ะ" ซารางพยักหน้าแล้วเงยหน้าน้อยๆขึ้น "คุณยายคะ ทำไมแด๊ดดี้ถึงไปกินข้าวด้วยกันกับน้าคนนั้น แต่กลับไม่กินข้าวกับหม่ามี๊ล่ะคะ?"

กนกอรไม่สามารถตอบได้ ทำได้เพียงแค่ลูบผมของเธอเบาๆ

"คุณยายคะ หม่ามี๊ยังบอกว่าจะหาพ่อเลี้ยงให้หนู แต่เพื่อนๆต่างก็บอกว่าพ่อเลี้ยงจะชอบตี ด่าและดุ หนูไม่เอาพ่อเลี้ยง หนูจะเอาแด๊ดดี้!"

ได้ยินเช่นนี้กนกอรก็พูดไม่ออก ดังนั้นเธอจึงหันเหความสนใจของซาราง ปล่อยให้เธอดูการ์ตูน

แต่วันนี้ซารางกลับไม่ดู เธอส่ายหัว ผลักรีโมตออก ถอดรองเท้า ปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างรู้ความ เอาผ้าห่มคลุมตัว มุดหัวเข้าข้างใน แล้วคร่ำครวญเบาๆ

เสียงคร่ำครวญนั้นแหลมมาก เหมือนกับเสียงร้องของสัตว์ตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บและถูกทอดทิ้ง เธอส่งเสียงแหลมเสียงแล้วเสียงเล่า บาดหูจนกนกอรไม่สบายใจ

"อีกหน่อยแด๊ดดี้จะมีลูกแน่นอนในอนาคต แด๊ดดี้จะต้องไม่รักหนูแล้ว ไม่ต้องการหนูอีกต่อไปแล้วแน่ๆ..." เสียงสูดจมูกของเธอหนักแน่น เธอก็ร้องไห้หนักมาก

กนกอรอยากจะเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้ พอเชอร์รีนกลับมาถึง ซารางก็ร้องไห้เหนื่อยจนหลับไปแล้ว

ใบหน้าของเธอหนัก มืดลง ที่มากที่สุดคือหม่นหมองมากขึ้น ตอนที่เธอไปซื้อโจ๊กที่โรงอาหาร เธอเห็นหญิงสาวคนนั้นขึ้นรถของเขากับตา ทั้งสองเดินทางไปทางคอนโด

เจ็บ ความเจ็บปวดเกินจะบรรยายได้ทำให้เธอหายใจไม่ออก รู้สึกไม่สบายตรงหน้าอก โดยเฉพาะใต้ซี่โครงที่ความรู้สึกนั้นเจ็บจี๊ด