ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 327

โรงแรมที่พักนั้นสวยงามยิ่งกว่า เมื่อมองหน้าหน้าต่าง จะมองเห็นน้ำทะเลสีฟ้า และมีสระว่ายน้ำที่ระเบียง ทุกอย่างสวยงามมาก

ทันใดนั้น เธอก็แทบรอไม่ไหว แทบรอไม่ไหวที่จะได้รู้จักเมืองนี้มากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เธอถูกผู้ชายลากกลับไปที่ห้องพักในโรงแรม และเตือนเธอว่า "คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า"

เธอไม่เข้าใจ: "อะไรนะ?"

“เมื่อคืนคุณทำลายคืนเข้าหอ ตอนนี้คุณต้องชดใช้ให้ผม!”

ในที่สุดออกัสก็ได้ดำเนินเกมรักอย่างดุเดือดรุนแรง และหลับไปทั้งคู่ และไปเที่ยวทะเลอีเจียนในวันรุ่งขึ้น

ทะเลอีเจียนสวยงามมาก และสามารถทำให้เธอนึกถึงสีที่เป็นสีฟ้าได้ มันเป็นสีฟ้าที่ฟ้ามาก แม้แต่ทะเลและท้องฟ้าก็เชื่อมโยงกัน มองไปก็แยกแทบไม่ออกว่าตรงไหนคือท้องฟ้าหรือทะเล ตรงไหนเป็นทะเลสีฟ้าจะสง่า มีเสน่ห์……

พวกเขาเดินไปตามท้องถนนในต่างประเทศ กอดกันอย่างกลมเกลียว จูบอย่างอ่อนโยน และตัวติดกันตลอดเวลา

“ครั้งหน้าต้องพาซารางมาด้วย” เธอมองดูนกนางนวลที่ลอยอยู่บนน้ำทะเลแล้วถอนหายใจ น่าเสียดายที่เธอไม่ได้พาซารางมาด้วย

“ได้” เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ กอดเธอไว้ในอ้อมแขน วางคางบนผมของเธอ และมองไปที่ไกลๆ

เมื่อพูดถึงซาราง ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของเลอแปง กำลังวางกล่องสีลงบนโต๊ะ และขีดเขียนอยู่

เลอแปงเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเต้าหู้และไอศกรีมในมือ เขาตบก้นเล็กๆของเธอ และพูด “ได้เวลากินแล้ว”

“พ่อน้อย” ดวงตากลมโตของเธอหรี่ลงเป็นเสี้ยวพระจันทร์ด้วยความดีใจ เธอยกมือไปหยิบไอศกรีมขึ้นมาเลีย “แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะกลับมาเมื่อไหร่คะ”

“น่าจะกลับเร็วๆนี้แหละ วันนี้พวกเราไปที่หนึ่งกัน” เลอแปงอุ้มเธอขึ้น

“ไปไหนคะ” เธอเลียไอศกรีมแล้วยื่นให้เลอแปงกินคำใหญ่แบบเย็นๆ

เขาไม่ตอบ วางเธอลงที่นั่งข้างคนขับ รัดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นเลอแปงก็สตาร์ทรถออกไป

“ฉันเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่จริงๆ พวกเขาแอบหนีไปตอนกลางคืน และทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว น่าเสียใจจริงๆ!”

เลอแปงหัวเราะเบาๆ “หนูดีมากแล้ว พ่อน้อยยังต้องดูแลบริษัทของแด๊ดดี้หนู เหนื่อยเหมือนหมา เงินก็ไม่ได้สักบาท”

“เห้อ! มีภรรยาแล้วลืมลูก ไม่น่าตั้งความหวังกับเขาเลย”

เลอแปงหัวเราะ สถานที่ที่เขาพาเธอไปคือคุก หลังจากครั้งนั้นสองสามเดือน นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่มาที่นี่สุนันท์อารมณ์ดี และดูแก่ขึ้นมาก ทุกครั้งที่เห็นเลอแปงเธอรู้สึกละอายใจเสมอ ไม่มีหน้ามองลูกตัวเองเสมอ

“พี่แต่งงานแล้ว นี่คือรูปแต่งงานของเขา” เขายื่นรูปถ่ายให้ ในฐานะแม่ที่ไม่สามารถไปงานแต่งงานได้ นี่คือความเสียใจของเธอ และเป็นผลที่เกิดขึ้นจากการกระทำของเธอเอง