ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 365

“คุณฉันทัชรถล้างเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เสียงของโก๋เบามาก กลัวจะไปรบกวนการทำงานของเขา

“อื้ม…..” เขาตอบผ่านลำคอออกมา เหมือนจะคิดอะไรเลยเอ่ยปากถามว่า “ซื้อตะกร้าผลไม้ ไปเยี่ยมคุณยู่ยี่ที่โรงพยาบาล….”

อาคิระกะพริบตาปริบๆ “คุณไม่ไปเองหรอ?”

ฉันทัชกระดกคิ้วขึ้น ถามกลับอย่างนิ่งๆว่า “ทำไมผมต้องไปเอง?”

อาคิระ“…..”

——

ดูเหมือนว่าเขาจะถือหญิงมีครรภ์คนนั้นเป็นเพื่อนนะ เขาดื่มไวน์แดง รสชาติใช้ได้ เข้มข้น แต่จะว่าไปเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่คุณฉันทัชที่เคยได้เตรียมๆไว้ก็รสชาติใช้ได้ทั้งนั้น

……

หัสดินไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล แต่กลับอยู่อีกห้องนึงข้างนอกห้องผู้ป่วย ชฎารัตน์ให้เขาเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล

การจากไปของเด็ก ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจจริงๆ แต่ยู่ยี่บอกว่าตัวการสำคัญเป็นเรนนี่ เขาจะเชื่อได้อย่างไง?

คืนนี้เขากับเรนนี่อยู่ด้วยกัน เขาไปซื้อเค้กให้เธอ ยังไม่ทันที่จะขับรถออกจากบ้านเข้าเขตเมืองก็ได้รับสายว่าเธอนั้นแท้ง

เดิมทีคิดว่าภาวะที่หยุดชะงักไปของคนทั้งสองจะค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลาที่ผ่านไป แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นคืนดีกัน

ก็ไม่ใช่แค้นที่ฝังลึกอะไร ตอนนี้เธอให้อภัยไม่ได้ หนึ่งเดือน หนึ่งปีก็คงต้องมีสักวันที่เธอจะลืม เขาเฝ้ารอไปเรื่อยๆก็พอแล้ว

แต่ว่าตอนนี้ได้แท้งเด็กไปแล้ว สำหรับความสัมพันธ์ของคนทั้งสองนั้นก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะต้องหนักขึ้นไปอีก

เขาเกลียดแรงกดดัน ความอึดอัด การผูกมัด สิ่งที่เกลียดที่สุดก็คือสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้

สำหรับเขาแล้ว เขารู้สึกว่าเรนนี่ยังคงไร้เดียงสา เหมือนอย่างแต่ก่อนที่เคยเป็นมา

เธอจะใช้มือเขียนจดหมายส่งให้กับเขา เธอกลัวว่าจะเขียนได้น่าเกียจเลยค่อยๆเขียนมันทีละตัวแล้วติดกลีบดอกไม้ เธอเหมือนดอกลูกพุดที่ขาวบริสุทธิ์ไม่มีอะไรเจือปน

เรนนี่ก็ได้ยินข่าวที่เธอแท้ง เธอซื้อตะกร้าผลไม้แล้วก็นมอีกสองลังไปโรงพยาบาล

“พี่ยู่ยี่ หนูรู้แล้วว่าแต่ก่อนหนูทำผิด ได้ยินข่าวว่าพี่แท้ง หนูก็เสียใจมากๆ ก็เลยมาเยี่ยมค่ะ…..”

ยู่ยี่ลุกขึ้นนั่งจากเตียง ยื่นมือไปดึงสายน้ำเกลือออก มองไปที่เธออย่างเยือกเย็น

สายตาอย่างนี้ทำให้เรนนี่รู้สึกหวาดกลัวหน่อยๆ เธอถอยหลัง แต่ยู่ยี่กลับไม่พูดว่าอะไร ชั่วเวลาสักครู่เดียวก็ดึงที่ผมของเธอ

เรนนี่ร้องออกมา ไม่ได้ขัดขืนและไม่ได้ต่อสู้

ยู่ยี่กำลังตบตีเรนนี่ สองมือสองเท้าถูกนำมาใช้ ทั้งเตะทั้งตบ ใช้แรงและกำลังที่มี

แม่บ้านที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงจึงเปิดประตูเข้ามา ได้เห็นภาพนั้นอยู่ตรงหน้าก็ให้ไปเรียกหัสดินที่อยู่ห้องข้างๆทันที

ตบตีเรนนี่เหมือนอย่างกับคนบ้า ตบตีเธอจนยืนแทบไม่อยู่ หัสดินขมวดคิ้วขึ้น “พอได้แล้ว!”

ยู่ยี่ไม่ได้ยินเสียงของเขา ยังคงลงไม้ลงมือต่อ

หัสดินรู้สึกโกรธ เดินเข้าไปจับคนทั้งสองแยกออกจากกัน เรนนี่ถูกตบตีจนดูไม่ได้ “นี่คุณทำอะไรกันแน่?”

“คุณไม่เห็นหรือไง? ว่าฉันกำลังตบมันอยู่….” ยู่ยี่มองเรนนี่อย่างเยือกเย็น