ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 377

ฉันทัชนั่งไขว่ห้าง เอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ น้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่กลับเป็นความหนักแน่นที่แหบพร่า

ประโยคเดียวสั้นๆ ทำให้คนที่นั่งอยู่นั้นรู้อยู่ในใจ มีคนจำนวนไม่น้อยส่งเสียงหัวเราะออกมา บรรยากาศไม่ได้มีความกดดันขนาดนั้น

“เริ่มกันเถอะครับ....”เขาพยักหน้าลงเล็กน้อย เป็นการบ่งบอกให้เริ่มขึ้น ดวงตาลึกซึ้งกวาดมองไปที่จุดใดจุดหนึ่งนั้น ก็ชะงักลงเล็กน้อย

คนที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้านั้นล้วนแต่เป็นผู้หญิงทั้งสิ้น เสียงของพวกเธอนั้นน่าฟังมาก ในนั้นยังมีความเขินอายอยู่เล็กน้อย แต่กลับไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบาย

จนกระทั่งตอนนี้ยู่ยี่ถึงได้รู้สึกว่าทำไมผู้หญิงถึงได้มากขนาดนี้ และทั้งหมดยังแต่งตัวกันอย่างสวยหรูอีกด้วย ตอนที่เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งขยิบตาให้กับเขาโดยไม่ได้ตั้งใจนั้นก็นึกออกขึ้นมาอย่างฉับพลัน เห็นได้ชัดว่าเป็นการดึงดูดยั่วยวน....

เพียงแต่ฉันทัชไม่ได้มีปฏิกิริยามากมายนักมาตั้งแต่แรก เขายังคงรักษาท่าทางเดียวของเขาเอาไว้ พนักงานที่ยืนอยู่ทางด้านหลังคอยเติมเครื่องดื่มในแก้วให้เขาอยู่ตลอด

ไม่ใช่น้ำชา เป็นน้ำเปล่า.....

ทั้งหมดมี20คน ยู่ยี่เป็นคนสุดท้าย ตอนที่มาถึงเธอนั้น ดวงตาของเขามองมาอย่างเป็นธรรมชาติ

ปกติแล้วเขาก็ให้ความรู้สึกที่บีบรัดกดดันกับคนอื่นๆอยู่แล้ว แต่นี่ข้างๆยังมีคนมากมายขนาดนี้ ยิ่งรู้สึกกดดัดมากขึ้น และเธอก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างอีกด้วย

“ไม่ต้องตื่นเต้นครับ คุณสามารถสูดหายใจเข้าลึกๆทำให้ตัวเองผ่อนคลายได้บ้าง.....” ฉันทัชเอ่ยพูดเบาๆ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ทำตามที่เขาพูด เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รอหลังจากที่อารมณ์นิ่งลงมาแล้ว ถึงได้ค่อยๆเริ่มขึ้น

ดวงตาที่ลึกซึ้งของเขามองมาที่ร่างของเธอ ดูเหมือนกับกำลังตั้งใจฟัง แต่กลับทำให้ยู่ยี่รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแปลกๆ แต่ก็พยายามฝืนพูดในสิ่งที่ควรพูดออกมา

จนกระทั่งสิ้นสุดลง เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แล้วนั่งลง การประชุมก็สิ้นสุดลงในเวลานี้ ฉันทัชลุกขึ้น หลังจากที่เอ่ยพูดออกมาอย่างนิ่งๆแล้วก็เดินออกไป

ไม่มีข้อยกเว้น ครั้งนี้ความชื่นชมที่มีต่อเขายิ่งนับไม่ถ้วนขึ้นไปอีก เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรด้วยเช่นกัน เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้น กลับสามารถได้รับความชื่นชมและความเลื่อมใสศรัทธามากมายขนาดนี้

ยู่ยี่ออกไปเป็นคนแรก เดินผ่านตรงทางเลี้ยวของร้านเดอะพรีเมี่ยม ขณะที่เตรียมตัวกำลังโบกรถแท็กซี่อยู่นั้น เบนท์ลีย์สีดำจอดลง ใบหน้าของโก๋ปรากฏขึ้น : “คุณยู่ยี่ ขึ้นรถครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันยังต้องไปทำธุระอื่นอีก” ยู่ยี่ปฏิเสธ

“ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องนั่งรถไปอยู่ดี พาคุณไปได้พอดีเลยครับ”โก๋มีความกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ

ความกระตือรือร้นนี้ทำให้ยู่ยี่ไม่สามารถหาคำพูดแก้ตัวได้อีก เธอเปิดประตูแล้วขึ้นรถ ฉันทัชนั่งอยู่ทางเบาะหลัง เขาหลับตา กำลังหลับตาพักสมอง

ยู่ยี่ขึ้นไปนั่ง ตรงกลางเว้นระยะห่างเอาไว้ช่วงหนึ่ง โก๋เอ่ยพูดขึ้นเบาๆ ว่าคุณฉันทัชเป็นหวัด ทั้งๆที่เมื่อวานนี้เขาวางร่มเอาไว้บนรถ คุณฉันทัชกลับมาบ้านก็ไม่รู้ว่าไปตัวเปียกมาได้อย่างไร นี่ก็น่าจะเป็นหวัดแล้ว เสียงก็ยิ่งผิดปกติ เสียงแหบพร่าไปหมด

เมื่อครู่นี้เธอก็รู้สึกว่าเสียงของเขานั้นดูจะผิดปกติอยู่บ้าง ที่แท้ก็เป็นหวัดนี่เอง

เธอคิดขึ้นมาได้อีกครั้งว่า ร่มคันนั้นเขาให้เธอเมื่อคืนนี้ หลังจากในใจก็มีความละอายใจปรากฏขึ้นมา

ฉันทัชไม่ได้ส่งเสียงออกมาราวกับว่าเขาหลับสนิทมาก ขยับร่างเล็กน้อย เสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ที่คลุมร่างเขาอยู่เลื่อนลงมาจากไหล่ แล้วหล่นลงบนพรม

ยู่ยี่เงยหน้าขึ้นมองเขา ก็ยังคงหลับลึกอยู่เช่นเดิม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เธอชะงัก ก้มตัวลงหยิบเสื้อคลุมสีดำของเขาขึ้นมา

เขาไม่ตื่น เธอเองก็ไม่กล้าที่จะไปรบกวนให้เขาตื่นด้วยเช่นกัน จึงจำใจคิดอยากจะเอาเสื้อคลุมคลุมร่างเขาให้อย่างเบามือ

ร่างของเขาขยับอีกครั้ง เสื้อคลุมเลื่อนลงมาด้านล่าง เธอรีบยื่นมือออกไปรับเอาไว้ ไหล่ของเขาทั้งกว้างทั้งหนา เมื่อครู่นี้เธอคลุมให้เขาต่ำไป ครั้งนี้อยากจะคลุมขึ้นไปด้านบนอีกซักหน่อย

ร่างของเธอสั่นเล็กน้อย สองมือจับตรงคอเสื้อของเสื้อคลุมสีดำ แล้วคลุมลงตรงช่วงคอของเขา

และเวลานี้ ฉันทัชก็ลืมตาขึ้นมา ยู่ยี่รู้สึกตกตะลึงไปเล็กน้อย เขายกมือซ้ายขึ้นมานวดลงตรงกว่างคิ้ว พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่ามีความหยาบและกระด้าง : “ขอบคุณครับ.....”