ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 411

เธอนั่งเงียบๆอยู่ที่โต๊ะอาหาร มือถือกระดาษและปากกา สีหน้าของเธอจดจ่อและจริงจัง จนแม้แต่เขาเดินเข้ามาในห้อง เธอก็ไม่รู้ตัว

เธอสวมเสื้อโค้ทสีดำ คอเสื้อมีคนสัตว์ปกคลุม ผมถูกมัดลวกๆ เผยใบหน้าขาวกระจ่างใส

ดวงตาของหัสดินขยับเล็กน้อย เขานั่งลงกับที่ อาหารที่ทำค่อนข้างช้าเขาจึงนั่งดื่มชาหรอ

บรรยากาศในห้องเงียบมาก แต่ก็ดูโล่ง สงบ…

กว่าอาหารจะพร้อมเสิร์ฟก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว อาหารสิบชนิดถูกนำมาเสิร์ฟเพียงสี่ชนิดเท่านั้น ยังเหลืออีกหกชนิด

“กินด้วยกันไหม” หัสดินพูด

ยู่ยี่ปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

หัสดินค่อยๆชิมอาหาร และรู้สึกว่ารสชาติดีมาก

หลังจากนั้นสิบนาที ยู่ยี่ที่เงียบมาตลอดก็เงยหน้าขึ้น

เธอวางเอกสารไว้บนโต๊ะ “มีรายละเอียดที่ต้องคุย ฉันทำเครื่องหมายไว้แล้ว คืนนี้คุณเอากลับไปอ่านแล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกัน”

ระหว่างพูดเธอก็ยืนขึ้น และจัดกระเป๋า

หัสดินเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ และจ้องไปที่เธอ “นัดกันว่าจะคุยวันนี้ ทำไมต้องเลื่อนไปพรุ่งนี้”

“คุณน่าจะต้องกินข้าวเย็นอีกนาน ฉันไม่อยากรอ แถมนี่ก็เป็นเวลาเลิกงานฉันแล้วด้วย” เธอพูดพลางจะเดินออกไปข้างนอก

“ข้างนอกหิมะตก เดี๋ยวผมไปส่ง” หัสดินก็ลุกขึ้นยืนตามเธอ

ยู่ยี่ปฏิเสธโดยไม่หันไปมอง “แฟนของฉันจะมารับค่ะ”

ฝีเท้าของหัสดินหยุดชะงัก ดวงตาลูกพีชหรี่ลงเล็กน้อย หลังจากใช้ความคิดแล้ว เขาก็เดินตามออกไป

เมื่อออกมาที่ประตูกระจกของห้องโถง เขาก็เห็นยู่ยี่ยืนอยู่บนบันได

ผู้ชายในเสื้อโค้ทสีดำยืนอยู่ที่บันไดตรงหน้าเธอแต่ชั้นต่ำกว่า และกำลังสวมถุงมือหนังให้เธออยู่

เมื่อมองจากมุมนี้ เขาก็สามารถมองเห็นใบหน้าของยู่ยี่ที่มีสีแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ก่อนทั้งคู่จะขึ้นรถไป

เธอไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเลยตั้งแต่ต้นจนจบ….

เมื่อรถเบนท์ลีย์ขับไปจนลับสายตา หัสดินก็หันหลังเดินกับเขาไปในห้องส่วนตัวด้วยความหงุดหงิดและหดหู่ อาหารบนโต๊ะไม่มีอะไรที่ถูกปากเขาเลย

อีกด้านหนึ่ง

ข้างนอกจะมีหิมะตก อากาศหนาวมาก ยู่ยี่หันไปมองคนข้างกาย “ตอนนี้พวกเราจะไปไหน”

“คุณมีที่ที่อยากไปไหม” ฉันทัชเพิ่มอุณหภูมิในรถอีกเล็กน้อย ก่อนจะถามเธอ

“ไม่มี ข้างนอกหิมะยังตกอยู่ อากาศไม่ค่อยดี บรรยากาศแบบนี้ ไปที่ไหนก็คงไม่รู้สึกสบาย” เธอพูด

หิมะตกอยู่ข้างนอกหน้าต่าง บนพื้นเต็มไปด้วยสีขาว บรรยากาศแบบนี้ควรจะนอนอยู่บนเตียงเป็นที่สุด เปิดฮีตเตอร์ ดูทีวี ผ่อนคลายและสบาย

หลังจากคิดครู่หนึ่ง ฉันทัชก็หักพวงมาลัยรถไปทางซ้าย ทำให้ยู่ยี่รู้สึกแปลกใจ แต่เขากลับยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย

สุดท้ายรถก็จอดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์

ประตูคฤหาสน์เปิดออก บรรยากาศอบอุ่นปะทะเข้ามา ยู่ยี่ตัวสั่นเล็กน้อย รู้สึกว่าอุ่นไปทั้งตัว

จากนั้นฉันทัชก็เดินเข้าไป แม่บ้านในบ้านได้เตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว เป็นอาหารที่กินเป็นปกติ ซึ่งล้วนมีความปราณีต

ไม่ว่าจะเป็นการกินข้าว หรือว่าเรื่องไหนก็ตาม ฉันทัชจะเป็นคนที่ใส่ใจเป็นพิเศษ

ซุปเป็นสิ่งที่วางบนโต๊ะมากที่สุด ในสภาพอากาศที่หิมะตก การดื่มซุปจะยิ่งทำให้ร่างกายอบอุ่น

รสชาติดีมาก ยู่ยี่กินข้าวสองชาม และกินซุปไปเยอะมาก ทำให้เธออิ่มมาก

เมื่อเห็นสายตาฉันทัชที่มองมาที่เธอ หน้าของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะนำผมที่กระจัดกระจายไปทัดไว้ทีหลัง “ฉันกินเยอะไปใช่ไหม”

“เปล่า ผมไม่ชอบผู้หญิงที่คิดว่าผอมแล้วสวย ผมชอบผู้หญิงที่มีน้ำมีนวล…”

ยู่ยี่มองเขา “เพราะอะไร”

ฉันทัชหลับตา ริมฝีปากเซ็กซี่กระตุก ก่อนจะพูด “ ไม่มีใครอยากนอนกอดกระดูกหรอก…”

“….” ยู่ยี่

เธอรู้สึกว่าคุณฉันทัชก็เป็นคนที่จริงจังและเป็นทางการมาก จนบางทีก็น่าเบื่อ

“คุณเคยเห็นแบบสำรวจไหม ยิ่งผู้หญิงผอมมากเท่าไหร่ ผู้ชายก็ยิ่งไขว้เขวมากเท่านั้น เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของผู้ชายชอบผู้หญิงมีน้ำมีนวล ทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นอย่างเพียงพอ…” เขาเหลือบสายตาขึ้นมามองเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำเซ็กซี่

ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นพูดคำพูดแบบนี้ คงทำให้รู้สึกว่าเขาคิดเป็นอื่นแน่ๆ

แต่เมื่อเป็นเขา กลับทำให้รู้สึกอีกอย่างนึง เขาพูดถึงเรื่องเพศอย่างมีสมาธิและจริงจัง ทำให้ดูมีเสน่ห์

ยู่ยี่หน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“เพราะฉะนั้นอย่าคลั่งผอมมากเกินไป เอาแบบพอดี มีน้ำมีนวล เหมาะสมที่สุด…”

เรนนี่จิบซุปและถามอีกว่า “ถ้าแฟนของคุณผอมมาก คุณจะไขว้เขวมั้ย”

ฉันทัชยิ้มเล็กน้อย และมองตอบเธออย่างไม่ลังเล “ไม่ ขอแค่เป็นผู้หญิงของผม ไม่ว่าจะเป็นยังไงผมก็ชอบ…”

สายตาที่มองมานั้นเหมือนจะแผดเผายู่ยี่ไปทั้งตัว เธอรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนไปหมด

เธอลุกขึ้นไปที่ผนังกระจกที่สูงพื้นจรดเพดาน