ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 472

แต่เหมือนดื่มยังไงก็ยังไม่เมาสักที เขามักจะนึกถึงหลังจากตอนที่แท้งลูก ได้ตบเธอลงไป

ในอีกด้านหนึ่ง

เฮทเค

ยู่ยี่ตื่นแต่เช้า นานๆได้ออกมาเที่ยวที เธอไม่ได้คิดจะนอนเฉยๆให้มันผ่านไปแน่นอน เธอเปิดคอมพิวเตอร์ ค้นหาสถานที่ท่องเที่ยวของเฮทเคที่อยู่ใกล้ๆ

อันที่จริง ผู้คนที่มาช็อปปิ้งที่เฮทเคมีจำนวนเยอะมาก แต่มาเพื่อท่องเที่ยวนั้นกลับมีไม่มากนัก

เมื่อเปิดดูหน้าเว็บบนอินเตอร์เน็ตเป็นจำนวนมาก มีอ่าววิกเตอร์ และวอกซา ที่ดูไม่เลวเลยทีเดียว

เธอกำลังเปิดหน้าเว็บไปเรื่อยๆ ฉันทัชเปิดผ้าห่มออก เหลือเพียงชุดนอนสีขาวที่อยู่ในตัวเท่านั้น

เธอดูอย่างตั้งใจ ดังนั้นจึงไม่ทันได้มอง เดินผ่านไป ฉันทัชจึงกอดเธอจากด้านหลัง แล้วกดคางเซ็กซี่ไว้บนผมของเธอ “กำลังดูอะไรอยู่”

“เส้นทางไปสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมในเฮทเคค่ะ......” เธอตอบ

นัยน์ตาลึกเลิกคิ้วเล็กน้อย หน้าอกแข็งแกร่งเกิดการสั่นระรัวเป็นพักๆ เขาจึงพูด“ เมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณกำลังค้น ฉันคิดว่า ฉันเป็นไกด์นำเที่ยวที่ดีมากได้นะ......”

ยู่ยี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “ก็ถูกค่ะ คุณเป็นไกด์ที่ดีได้จริง ๆ แถมยังฟรีอีกด้วยค่ะ สำหรับฉันแล้ว มันมีแต่ผลดีไม่มีผลเสียเลยสักนิด......”

“ถ้างั้น พิจารณาได้ยังไงบ้างล่ะ” รอยยิ้มบนริมฝีปากของฉันทัชนั้นอบอุ่นมาก

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยู่ยี่ก็พยักหน้า อย่างเห็นด้วย

ในขณะที่เขาขับรถพาเธอไปนั้น โดยแนะนำทิวทัศน์รอบๆ พร้อมอธิบายอย่างละเอียดให้เธอ

เขาพูดอย่างสมเหตุสมผล และมีหลักการ ถึงขั้นผสมประวัติศาสตร์เข้าไปด้วย ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ ว่าเขาเป็นไกด์ที่ดีมากคนหนึ่ง

อย่างที่เธอกล่าวไว้ในก่อนหน้านี้ เฮทเคเป็นแหล่งช้อปปิ้งจริงๆ ไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหน ก็เป็นแหล่งช้อปปิ้งทั้งหมด แม้ว่าเธอจะไม่สนใจเรื่องการช้อปปิ้ง แต่สิ่งของที่ตั้งโชว์นั้นก็ประณีต มีเอกลักษณ์ ภายนอกสวยงาม แถมมีรูปทรงโดดเด่น

เธอไม่ชอบพวกของที่แพงเกินไป และไม่สนใจพวกเสื้อผ้า แต่กลับซื้อของเล็กๆน้อยๆไปไม่น้อย

ส่วนฉันทัชก็เลือกของอยู่ข้างๆ เพียงแต่ สิ่งของส่วนใหญ่ที่เขาหยิบไปนั้น มันมีราคาแพง และแพงเหลือเกิน

เขาหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น ยู่ยี่ก็แย่ง วางกลับไป

มือใหญ่นวดขมับคิ้ว ฉันทัชรู้สึกหมดหนทาง “เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันอยากซื้อของให้เธอบ้าง......”

“ที่นี่มีของมากมายที่สามารถซื้อให้ได้ ทำไมต้องหยิบแถวแรกด้วย” ยู่ยี่ชี้ไปที่แถวแรกสุด

ของแถวแรกที่จริงแล้วมีแต่ของลดราคาพิเศษ ราคาโปรโมชั่น จึงราคาเหมาะสมกว่า สวนของข้างหลังพวกนั้น แค่หยิบขึ้นมาดูเล่นๆ ก็ทำให้คนอ้าปากค้างได้

“ผมต้องการซื้อสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอ ถึงจะเหมาะสมกับความรู้สึกภายในใจของผม...... ”

ยู่ยี่ส่ายหัว “เหมาะสมกับความรู้สึกภายในใจกับสิ่งที่ดีสุดนั้นมันขับเคลื่อนด้วยเงินทั้งนั้น ดังนั้นการจะให้ของขวัญ คุณเพียงแค่ให้ในสิ่งที่ฉันชอบก็พอแล้ว ความชอบของคุณไม่สำคัญ มันสำคัญที่ว่าฉันชอบมันหรือเปล่า”

“ฟังเหมือนมีเหตุผล......” ฉันทัชนวดนัยน์ตาที่อบอุ่นอ่อนลง เห็นเธอกำลังก้มหน้า เส้นผมลื่นไหลลงมา และมองหาของที่ชอบที่ในของเล็กๆน้อยๆด้วยความตั้งใจ

“ที่ฉันทำแบบนี้มองไม่มองเหรอคะ” ยู่ยี่เอียงศีรษะเล็กน้อย“ฉันกำลังประหยัดเงินแทนคุณคะ ไม่ว่าคุณจะมีเงินมากแค่ไหน แต่เงินก็ไม่ได้ตกลงมาจากฟากฟ้านะคะ มันแลกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ทีนี้รู้สึกว่าฉันความแสนดีมากไหมคะ”

ฉันทัชหัวเราะเบาๆ หรี่ตา เอนร่างสูงเล็กน้อย จึงทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองลดลงทันที “รู้ไหม ว่าตอนนี้คุณมีเสน่ห์มาก”

ไม่ไกลนัก มีสองตาที่มองมา เป็นความบังเอิญที่คุณพ่อธนพงษ์คุณแม่ธันยวีร์รีบกลับมาจากเมืองSพอดี มีระยะห่างพอสมควร จึงทำให้มองเห็นไม่ค่อยชัดเจน นอกจากนั้น ทั้งสองยังหันข้างอีก

คิ้วทรงสวยของคุณแม่ธันยวีร์โค้งลงเล็กน้อย จ้องมองแผ่นหลังร่างสูงใหญ่นั้นยังไม่วางสายตา จึงพูด “ดูจากลักษณะและการแต่งตัว ทำไมเหมือนฉันทัชเช่นนี้”

คุณพ่อธนพงษ์ จ้องมองอย่างพิจารณา เขารู้สึกเหมือนมากเช่นกัน แต่พอครุ่นคิดแล้ว“ คงไม่ใช่ฉันทัชเหรอ คุณเคยเห็นฉันทัชเปิดเผยแบนนี้เมื่อไหร่ล่ะ”

“ก็ถูก” เสียงเพิ่งจบลง คุณแม่ธันยวีร์ก็ดึงเสื้อผ้าของคุณพ่อธนพงษ์ทันที “ เฮ้ย หันกลับมาแล้วๆ เป็นฉันทัช เป็นฉันทัชจริงๆด้วย”

คุณพ่อธนพงษ์ตกตะลึง จนแข็งทื่อราวกับขอนไม้ คุณแม่ธันยวีร์ก็เป็นเช่นกัน จึงยืนตะลึง ราวกับกำลังแข่งว่าในเหมือนขอนไม้มากว่า

จากนั้น คุณพ่อธนพงษ์ก็ไอเบา ๆ หันกลับมา พลางปิดหน้าเล็กน้อย “กลับบ้าน”

คุณแม่ธันยวีร์ก็หันกลับมา “งั้นฉันทัชล่ะ”

“กลับไปก่อนค่อยว่ากัน เป็นชายอายุสามสิบกว่าแล้ว คุณดูสิว่าตอนนี้ควรอายไม่ควรอาย” คุณพ่อธนพงษ์ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

คุณแม่ธันยวีร์ยังคงดึงที่มุมเสื้อผ้าของเขาต่อ ไม่เชื่อเล็กน้อย: “คุณแน่ใจหรือว่านั้นคือฉันทัชจริงๆ”

“ลูกที่คุณคลอดออกมาคุณไม่รู้จักหรือไง” คุณพ่อธนพงษ์แม้แต่หน้าก็ไม่หันไปมอง รอบๆคงไม่มีคนที่รู้จักพวกเขามั้ง

ผู้คนเดินมาเดินไป นั่นคือลูกชายของเขาเหรอ

หลังจากจูบกันเป็นเวลานาน จึงถอยหลัง ยู่ยี่หลับตาลง ฉันทัชเอาปลายนิ้วถูที่มุมปากของเธอ เมื่อกีั เขาอดใจไม่ไหวจริงๆ