ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 497

“ก็ใช่ไงฉันรักเธอ! ฉันรักเธอ!แล้วยังไง! แล้วไงล่ะ” อาคิระก็โกรธเคือง ตะโกนยอมรับออกมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ

...

เงิน 10 ล้านเป็นเช็คเรนนี่โอนให้ เรนนี่โทรหาคุณหมอไอแซ็ค และการนัดหมายยังคงเป็นที่ร้านกาแฟเมื่อวานนี้

เมื่อเธอออกจากตระกูลภูษาธร เธอก็ระมัดระวังตัวมากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เรื่องใหญ่แบบนี้ เธอต้องระวังมันให้มากๆ

เมื่อเธอไปถึงที่นั่น คุณหมอไอแซ็ค ก็อยู่ที่นั่นแล้ว เธอหยิบเช็คจากกระเป๋าเงินของเธอส่งมอบไป และขอให้คุณหมอไอแซ็คเซ็นหนังสือรับประกัน

เพียงแต่ว่า เรนนี่ไม่ได้สนใจ ตั้งแต่วินาทีที่เธอเดินออกจากตระกูลภูษาธร ดวงตาคู่หนึ่งก็จ้องมาที่ข้างหลังเธอแล้วก่อนแล้ว

คนคนนั้นเป็นคนที่หัสดินใช้ให้ติดตามเรนนี่...

เงินเป็นของเขา เขาก็ต้องทราบที่ไปที่มาว่าเงินจะไปอยู่ในมือใคร มีอีกประโยคหนึ่งที่กล่าวว่า "ถ้าคุณไม่เข้าไปในถ้ำเสือ คุณก็จะไม่ได้ลูกเสือ"

การใช้เงินจำนวนหนึ่งเพื่อค้นหาความลับที่เธอต้องการซ่อนนั้นค่อนข้างคุ้มค่า

คุณหมอไอแซ็คก็สบายใจมากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เงินได้รับแล้วและทั้งสองจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆอีกในอนาคต เซ็นก็เซ็น

เซ็นหมึกดำบนกระดาษขาว หลังจากได้รับการรับประกันเรนนี่ออกจากร้านกาแฟ 10 ล้านแลกกระดาษ 1ใบ มันช่างแทงใจยิ่งนัก!

หัสดินอยู่ในบริษัท และผู้ติดตามที่ผู้ช่วยส่งไปก็กลับมาและเอาภาพที่เขาถ่ายออกมา

คนที่เธอไปเจออยู่เหนือความคาดหมายของหัสดิน เขาคิดไม่ถึงว่าคนที่เธอไปพบจะเป็น คุณหมอไอแซ็ค

แล้วเช็คที่เขาให้ก็เอาไปให้คุณหมอไอแซ็คงั้นเหรอ?

หัสดิน หรี่ตาลงนั่งบนเก้าอี้ เคาะโต๊ะด้วยปากกา ส่งเสียง...

ใบหน้าของเขาปรากฏสีหน้าเคร่งขรึม ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พูดกับผู้ช่วยของเขาด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้ช่วยก็พยักหน้า แสดงว่าเขาเข้าใจแล้ว

คุณหมอไอแซ็ค ซื้อตั๋วเครื่องบินและวางแผนที่จะขึ้นเครื่องเที่ยวบินล่าสุดกลับในช่วงบ่าย ยังไงก็ตาม เงินอยู่ในมือเขาแล้ว แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือมีคนหยุดเขาระหว่างทางไปสนามบินในช่วงบ่าย

ผู้ช่วยไม่ได้พาเขากลับไปที่บริษัท แต่กำลังรออยู่ที่ร้านกาแฟใกล้เคียง

คนที่อยู่ข้างหน้าเขาค่อนข้างคุ้นเคย คุณหมอไอแซ็คจำได้ว่าเขาเป็นผู้ช่วยของหัสดินหรืออะไรนี่แหละ นั่นก็เห็นได้ชัดว่าหัสดินต้องการหยุดเขา

ทำไมหัสดินถึงต้องการหยุดเขา?

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว คุณหมอไอแซ็คก็รู้สึกว่ามันต้องเป็นเรื่องเงิน และเขาวางแผนที่จะปรับตัวตามสถานการณ์ เพื่อรับรองความปลอดภัยของคนและเงิน

การเดาของเขานั้นถูกต้องจริงๆ คนที่มาคือ หัสดิน

หัสดินเปิดประเด็นและถามโดยตรงเกี่ยวกับเช็คโดยไม่ได้ทักทายอะไรกับคุณหมอไอแซ็ค

คุณหมอไอแซ็ครู้ว่าเป็นการดีที่สุดที่จะไม่พูดถึงความสัมพันธ์ของเขากับเรนนี่

“ก่อนหน้านี้ เรามีข้อตกลงกัน ฉันช่วยคิดแผนจัดการกับท่านประธาน และเธอจ่ายเงินให้ฉัน แต่มันไม่สำเร็จ ครั้งนี้ฉันมาที่นี่เพื่อจัดการมันให้เรียบร้อย”คุณหมอไอแซ็คคิดและพูดไปตามนั้น

หัสดินถือกาแฟอยู่ในมือ กาแฟเพิ่งเสิร์ฟมาและมันยังคงร้อนมีไอขึ้นมาอยู่ เขาจ้องไปที่ไอพร้อมกับแสยะปากของเขา "ราคาที่คุณกำลังพูดถึงคือ ไม่น้อยเลยนะ เหอะๆ…”

เสียงเยาะเย้ยคำหลังทำให้คุณหมอไอแซ็ครู้สึกกลัวเล็กน้อย เสียงหัวเราะนั้นทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

“ปกปิดฉัน ทำสิ่งนี้ลับหลัง บงการฉัน และตอนนี้คุณต้องการเอาเช็คของฉันออกไป คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหม” หัสดินจ้องไปที่คุณหมอไอแซ็คอย่างเย็นชา

ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วดึงเช็คกลับมาอย่างรุนแรง

เมื่อคุณหมอไอแซ็คยื่นมือป้องเขา มันก็สายเกินไปแล้ว เขามองดูเช็คที่ฉกฉวยออกจากร่างกายของเขา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ไม่มีใครเคยทำแบบนี้กับฉันเหมือนเป็นตัวตลก อย่าปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก เป็นการดีกว่าที่จะไม่ปรากฏตัวในเมือง S ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมา..คุณก็รู้นะ"

เมื่อเขาลุกขึ้น หัสดินมองไปที่คุณหมอไอแซ็คอย่างดูถูก ทิ้งคำพูดไว้และจากไปอย่างเย็นชา

ในท้ายที่สุด คุณหมอไอแซ็ค ยังคงมือเปล่าและไม่ได้อะไรมาสักอย่าง และหน้าอกของเขาก็หอบอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็โทรหาเรนนี่อีกครั้งโดยบอกว่าเช็คถูกหัสดินแย่งไป และให้เธอเตรียมเช็คอีกใบที่จะมอบให้เขา

เห็นได้ชัดว่าเรนนี่ไม่เชื่อเรื่องนี้และกล่าวว่า "เป็นไปได้อย่างไร!"

เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับหัสดิน หรือแม้แต่เรื่องคุณหมอไอแซ็ค หัสดินจะรู้ได้อย่างไร?

“ฉันโกหกอะไรคุณ เขาเอาเช็คไปจริงๆ” คุณหมอไอแซ็คกล่าวต่อ “คุณเตรียมเช็คอีกใบให้ฉัน แล้วส่งมาให้เร็วที่สุด”

เรนนี่ยังคงไม่เชื่อ เธอรู้สึกว่าคุณหมอไอแซ็คกำลังพยายามโกงเงิน สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือคนโลภที่ให้เช็ค 10 ล้าน แต่ไม่พอใจ ตอนนี้เขายังต้องการอีก 10 ล้านงั้นหรอ?

นอกจากนี้ ครั้งที่แล้วเอาเช็คมา10ล้านแล้ว ครั้งนี้ไปเอากับหัสดินอีก 10 ล้าน จะเป็นไปได้หรอ?

เรนนี่ไม่สนใจที่จะฟังอีกต่อไปวางสายโทรศัพท์โดยตรง

โกหกให้มันเนียนๆหน่อย หัสดินไปหาเขาขอเช็คคืน โกหกเด็กวัย 3 ขวบหรือไง!

...

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของอาคิระ สีหน้าของฉันทัชก็เรียบลง “พูดจริงนะ ความอคติของคุณที่มีต่อฉันนั้นเป็นเพราะเอวา และส่วนหนึ่งเป็นเพราะดาหวันใช่หรือไม่ ถามตัวเองแล้วตอบคำถามของฉัน”

อารมณ์รุนแรงมาก มันรุนแรงมากจริงๆ อาคิระหายใจอย่างหนักโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"หรือบางทีคุณอาจไม่ได้เป็นเพราะเอวา แต่เป็นเพราะดาหวัน คุณคิดว่าทำแบบนี้ยุติธรรมต่อเอว่าไหม"

ดวงตาของอาคิระขยับเล็กน้อย ความคิดล่องลอย และก็พูดไม่ออก

ฉันทัชเปิดไวน์หนึ่งขวด จิบเพียงสองครั้งเบาๆ หรี่ตาลง “คุณไม่สามารถควบคุมหัวใจของตัวเองได้ คุณจะควบคุมหัวใจของผู้อื่นได้อย่างไร”

“คุณทำผิดต่อเอวา ทำผิดต่อดาหวัน คุณทำผิดต่อทุกคน!” อาคิระทนที่จะรับฟังมันไม่ได้

“ผิดหรือไม่ผิด นั่นเป็นเรื่องของฉันเอง ไม่สำคัญว่าคุณจะพูดมัน และคนอื่นจะพูดมัน ฉันพูดมันสำคัญที่สุด...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาคิระก็โกรธจัด “คุณมันไม่มีความสำนึกเอาซะเลย”

มีอะไรจะพูดกับคนแบบนี้? มีอะไรจะพูด?

“ทำตัวเอง อาบน้ำนอนเถอะ ถ้ามีเรื่องแบบนี้อย่ามาหาฉันอีกเลย คุณใช้ชีวิตอยู่กับความเจ็บปวด แล้วยังถ่วงคนอื่นลงไปด้วย อารมณ์แปรปวนของคุณ ใครจะรับมันไหว”ฉันทัชอดกลั้นไม่อยู่และใบหน้าของเขาก็มืดมนลงไปเล็กน้อย

เขายิ่งโกรธและโมโหมากขึ้นไปอีก เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วโยนลงกับพื้นทันที ขวดไวน์กระแทกกับพื้นหินอ่อนที่แข็งจนมีเสียงแหลม และขวดไวน์ก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“ทำไมคุณถึงโกรธขนาดนั้น มาคิดๆดูแล้ว คุณไม่ได้รักดาหวันมากนัก มิเช่นนั้นทำไมคุณถึงแต่งงานกับภรรยาปัจจุบันของคุณและยังมีลูกด้วยกันอีก”

อาคิระยังคงไม่มีคำพูดใดๆและยังคงเคร่งขรึมอยู่ เพราะคำพูดเหล่านี้ เขายังพูดไม่ออก

“ถ้าคุณไม่เข้าใจความรักของฉันจริงๆ คุณก็เข้าใจแบบนี้ก็ได้ ฉันก็แค่เลือกเส้นทางแบบเดียวกับคุณก็เท่านั้นแหละ...” ฉันทัช พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

สำหรับคนอย่างอาคิระ มันไม่มีประโยชน์สำหรับคุณที่จะให้เหตุผลกับเขา ในใจของเขา เขาจะทำตามความคิดของเขาเท่านั้น พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์

เมื่อฉันทัชกลับมาที่คอนโด ยู่ยี่ได้นอนหลับสนิทแล้วและการหายใจของเธอก็คงที่

เขานั่งลง อีกฝ่ายทรุดตัวลงทันที ยู่ยี่รู้สึกเล็กน้อย และดวงตาของเธอค่อยๆหรี่มองดูเป็นเส้นตรง “คุณกลับมาแล้วหรือ?”

“ตื่นแล้วเหรอ” ฉันทัช ลดเสียงลงเบาๆ

“ไม่เป็นไร” เธอหรี่ตาลงอีกครั้งแล้วตบที่ตำแหน่งข้างๆ ตัวเธอ

เมื่อรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ฉันทัชจึงยกผ้าห่มขึ้นและเอนศีรษะลงที่นั่น ความคิดของเขาหนักอึ้งเล็กน้อย

เขากำลังคิดถึงอาคิระ ...

ยู่ยี่ หันข้างโอบรอบเอวที่แข็งแรงของเขา และซุกใบหน้าของเธอในอ้อมอกของเขา "ผลเป็นอย่างไร"

มันไม่เป็นอย่างที่คาด บางทีตอนนี้ฉันน่าจะเอาน้ำในอ่างนั้นไปให้เขาดื่ม ฉันทัชลูบผมของเธอเบาๆ

ยู่ยี่ยิ้ม “เป็นไปได้ที่จะเพิ่มเครื่องปรุงรสพิเศษบางอย่างลงไป”

“ไปนอนได้แล้ว นี่มันตีหนึ่ง คุณไปพักผ่อนเถอะ...” เขาเอามือใหญ่โอบเอวเธอ กอดและจูบเธอที่หน้าผาก

“แต่ตอนนี้ฉันไม่ง่วง ฉันไม่อยากนอน ฉันอยากคุยกับคุณ” เธอกระปรี้กระเปร่าและไม่มีอาการง่วงนอนเลย เธอนอนไม่หลับเลย

“แต่ฉันไม่อยากคุยกับคุณ นี่มันเวลาพักผ่อน ห้ามคุย”

ยู่ยี่กะพริบตาพร้อมกล่าวหาอย่างชัดเจน “คุณเริ่มดุฉันแล้วนะ”

ฉันทัชก็ขมวดคิ้วและพูดอย่างอบอุ่นว่า “ไม่...”

“เห็นชัดว่าคุณดุฉัน ฉันจะฟังมันไม่ออกเชียวหรอ” เธอเริ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เต็มใจ

“ตกลง ฉันจะคุยกับคุณ คุณอยากคุยเรื่องอะไร แต่มีเงื่อนไข เราสามารถคุยกันได้เพียงสิบนาที” เขายอมจำนน

ยู่ยี่เหล่มองและยิ้มพึงพอใจ จากนั้นพลิกตัวลง หลับตาลง “จู่ๆ ฉันไม่อยากคุยอีกต่อไป ราตรีสวัสดิ์”

"..."

“ทำไมจู่คุณก็ไม่อยากคุยซะล่ะ” ฉันทัชเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มให้เธอ เอ่ยปากถาม

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยู่ยี่ก็ตอบอย่างจริงจังว่า “เอาแต่ใจพอแล้ว”

"..."

หลังจากตั้งครรภ์ ฉันมักจะอยากนอน และรู้สึกไม่อยากตื่นมาในตอนเช้า นอนอยู่อย่างนั้นไม่อยากลุกขึ้นมา

ฉันทัชจึงรู้สึกปวดใจกับสภาพของเธอ ในเมื่อตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องไปทำงาน เขาจะโทรหาผู้จัดการและขอลา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ยู่ยี่ก็เงยหน้าขึ้นพูดอย่างสมเหตุสมผล แบบนี้มันไม่ถูก จะมาให้คนอื่นโดดงานได้ไง

เขายิ้มหวานเบาๆ "เพราะคุณฉันถึงตามใจ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันไม่ทำหรอก"

“พูดจาหวานๆน้ำตาลขึ้นในตอนเช้าจะดีหรอ” ยู่ยี่ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเขาอย่างเกียจคร้าน และฉันทัชพาเธอไปห้องน้ำ

เธอกระดุกกระดิกในอ้อมแขนของเขา พบท่าที่สบายที่สุด กอดคอเขาและยิ้มหวาน ฉันชอบอะไรๆแบบนี้มาก

เขาตอบว่า "ฉันรู้"