ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 51

พลิกไปพลิกมาทั้งคืน เธอแทบไม่ได้หลับตาเลย พอตอนเช้าเธอรู้สึกง่วงเล็กน้อย เข้าไปห้องน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น

ทำให้เธอรู้สึกตาสว่างขึ้นมาทันที

เดินลงบันได ถึงจะพบว่าท่านยายถึงกับยังนั่งงีบหลับอยู่บนโซฟา เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้ไม่ได้หลับเลย หลังจากห่มผ้าให้เธอแล้ว เชอร์รีนก็หยิบโทรศัพท์มือถือ และพยายามโทรออกอีกครั้ง สองวินาที สามวินาที ห้าวินาที เจ็ดวินาที...

"ฮัลโหล..."

เมื่อเสียงต่ำและทุ้มที่คุ้นเคยแว่วผ่านมือถือเข้ามาในหู หัวใจและร่างกายของเธอก็ผ่อนคลายอย่างโล่งอก "คุณไปถึงทางโน้นแล้วเหรอ? คุณสบายดีมั้ย"

"อืม..." เขายังคงตอบสั้นๆเช่นเคย

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เธอยังคงถามต่ออีกว่า “คุณลุงเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ดีมาก...” คราวนี้เปลี่ยนเป็นสองคำ แต่เสียงทุ้มลึกของเขาดูเหมือนมีความรำคาญแฝงอยู่เล็กน้อย “ยังมีอะไรอีกมั้ย ? "

“ไม่มีแล้ว คุณอยู่อำเภอซีซ่าทางโน้น....”

ใช่ ไม่รอเธอพูดจบ เขาก็ขัดจังหวะเธอ “ตอนนี้ยุ่งมาก วางสายแล้วนะ...ไม่ได้ยินเธอร้องด้วยความเจ็บปวด--"

ประโยคสุดท้าย ทำให้เธอไม่เข้าใจ ไม่ได้ยินเธอร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วใครร้องเจ็บปวด?

แต่เธอกลับไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้เขาคงยุ่งมาก เกรงว่าจะรบกวนเขาอีก เธอก็เลยส่งข้อความไปหาเขา

--อยู่ทางโน้นระวังความปลอดภัยด้วยนะคะ ดูแลตัวเอง แล้วก็ระวังอาฟเตอร์ช็อก(แผ่นดินไหว) กลับบ้าน.....อย่างปลอดภัย... คำว่า "กลับบ้าน" สองคำนี้ เธอพิมไปสามรอบ แล้วก็ลบออกสามรอบ สุดท้ายเธอลังเลแต่แล้วก็พิมพ์อย่างเฉียบขาดและส่งออกไป

หลังจากส่งข้อความออกไปแล้ว เชอร์รีน จ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์เป็นเวลานาน โดยคิดว่า เขาอาจจะตอบกลับด้วยคำว่า "อืม"

แต่ว่า หลังจากรอไป 5 นาที หน้าจอโทรศัพท์ไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย เธอคิดว่า เขาคงจะยุ่งมาก

ทิ้งตัวเองไว้ที่เมืองบีเจคนเดียว อีกทั้งเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะเที่ยวต่อ อยากกลับเมืองsแล้ว

เขาบอกว่าจากอำเภอซีซ่าจะตรงกลับไปที่เมืองsแต่เธอรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์สบายใจกว่า เพราะว่าขอเพียงเขากลับมาที่เมืองs อัน

ดับแรกเธอก็สามารถได้เห็นเขา

เธอตัดสินใจบอกท่านยาย แม้ว่าเธอจะเสียดายบ้าง แต่ท่านยายก็ไม่ได้บังคับให้เธออยู่ต่อ แค่บอกให้เธอระวังความปลอดภัยในระหว่างทางให้มากขึ้น

ยิ้ม---และตอบรับ เชอร์รีนกอดท่านยายอย่างเคารพรัก แล้วรีบไปที่สนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง

บินคนเดียวยังไงก็ไม่ดีเท่าสองคน รู้สึกเหงาๆเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่านอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน ขึ้นเครื่องบิน ก็ยังไม่ง่วง ได้แต่มองดูเมฆขาวที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างอย่างเบื่อๆ

กลับไปถึงบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ในตอนบ่าย สุนันท์กับเลอแปงก็ไม่อยู่ บอกว่าพวกเขาไปงานการระดมทุน

เธอเก็บกระเป๋าเดินทาง แล้วหยิบของขวัญที่ซื้อมาจากเมืองบีเจออกมา ตั้งใจจะกลับบ้านสักครั้ง

แต่เมื่อเธอเปิดประตูห้องรับแขก เธอตกตะลึงอยู่กับที่

ในห้องรับแขกรกมาก เหมือนเคยมีขโมยมา สิ่งของต่างๆถูกกระแทกกับพื้นกระจัดกระจายเต็มไปหมด

“แม่ แม่ ทำไมในบ้านถึงเป็นแบบนี้? หรือว่ามีหัวขโมยมาเหรอ? โทรแจ้งตำรวจหรือยัง? ”

ขณะที่ตะโกนอย่างเร่งรีบ เชอร์รีนเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เห็นพียงกลุ่มผู้ชายในชุดสูทดึงผมของทับทิม และในมือยังถือมีด สว่างไสวและเป็นประกาย แสบตา

จักรกฤษพยุงกนกอรที่ตัวสั่นนั่งอยู่ข้างเตียง

เมื่อมองดูท่าทางนี้ เชอร์รีนก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทับทิมสันดานไม่เปลี่ยนชอบเล่นการพนัน แต่ในมือไม่มีเงิน กลุ่มคนพวกนั้นจึงมาตามทวงถึงบ้าน

เมื่อเห็นเชอร์รีน แววตาของทับทิมสว่างขึ้นราวกับเห็นพระผู้ช่วยให้รอดชีวิต พูดกับกลุ่มผู้ชายพวกนั้นว่า

“นี่คือน้องสาวของฉัน และเป็นภรรยาประธานออกัส สิริไพบูรณ์กรุ๊ปของเมืองsพวกนายรู้มั้ย? เธอมีเงิน พวกคุณสามารถไปเอาจากน้องสาวของฉันได้ ! ”