ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 525

ยู่ยี่ไม่มีเวลาที่จะมาสนใจเขา เธอเปิดweibo ดูผ่านๆอย่างตั้งอกตั้งใจ “ไอดอลหนุ่ม สามีแห่งชาติ หนุ่มน้อย ฮาๆๆ ชื่อเรียกพิเศษมากๆ”

เขาขมวดคิ้ว มือหยิบโทรศัพท์ของเธอที่กำลังถืออยู่ แล้ววางออกไว้ไกลๆไม่ให้เธอหยิบได้ พูดหน้าตาขึงขังว่า “มันมีกัมมันตภาพรังสี….”

ยู่ยี่หรี่ตามอง มุมปากอดที่จะหยุดยิ้มไม่ได้ “นี่ข้ออ้างการหึงของคุณให้มันเปิดเผยกว่านี้หน่อยได้มั้ย?”

ฉันทัชจ้องมองเธอแล้วหยิบรีโมตมาปิดโทรทัศน์ ยู่ยี่ยอมให้เขาปิดเสียที่ไหน มาถึงตอนที่มอบผลรางวัลพอดี ในที่สุดเลยไม่ได้ขัดขืนเธอ เขาถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ไปสระว่ายน้ำดีกว่า…”

“ดี” ยู่ยี่หัวเราะพูดตอบอย่างมีความสุขและชิวๆ เขาใช้วิธีอย่างนี้มาแสดงอาการว่าเขาหึง เธอรับได้ด้วยความเต็มใจ

จะว่ากันตามเป็นจริง นิสัยของเขานั้นพาลจริงๆ…

แต่เธอชอบ!

……

ตลอดทั้งวันเรนนี่เข้าห้องน้ำทั้งหมดสี่ครั้ง เล่นเอาหมดแรงกันเลยทีเดียว เธอนอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกว่าหน้าผากนั้นร้อนอย่างรุนแรงเหมือนไฟโหม

หรือว่ามีอะไรผิดปกติ?

ไปเอาที่วัดอุณหภูมิออกมาวัดก็ได้ 39.5 องศา

เพิ่งจะมาถึงฮ่องกงก็ต้องไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล เรนนี่ให้เหนื่อยหน่ายนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ชายสูงวัยยังมาไม่ถึงฮ่องกง เห็นบอกว่าช่วงนี้บริษัทมีงานรออยู่ เรนนี่ก็หวังว่าเขายิ่งมาช้ายิ่งดี พูดจริงๆนอกจากเงิน เธอไม่ได้ชื่นชอบอะไรเขาเลย มีแต่ความรู้สึกรังเกียจและสะอิดสะเอียน ตอนนี้มาไม่ได้ก็ดี

คุณหมอสอบถามเกี่ยวกับอาการของเธอในช่วงนี้ เรนนี่ตอบอย่างเป็นจริง คลื่นไส้ ท้องเสีย ตัวร้อน

คุณหมอก็ให้ขมวดคิ้ว เขาขมวดคิ้วค่อนข้างมาก

เห็นดังนั้นใจของเรนนี่ก็เต้นโครมคราม ไม่รู้ว่าทำไมเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี หมอคงไม่แสดงสีหน้าออกมาอย่างไร้เหตุผลหรอก ดังนั้นเธอจึงรีบถาม

“อาการของโรคเอดส์เป็นอย่างนี้ครับ ท้องเสีย มีไข้และคลื่นไส้ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ทำการตรวจก็เลยไม่สามารถที่จะยืนยันได้ เดี๋ยวต้องไปตรวจก่อนครับ” หมอพูด

ได้ยินดังนั้นใจของเรนนี่ก็เย็นวูบขึ้นมาทันที มีความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ถูก ทั้งตัวเหมือนอยู่ท่ามกลางอุโมงค์น้ำแข็ง!

โรคเอดส์! เธอเป็นโรคนี้ได้ไงกัน! เป็นไปได้ไง!

“อย่าเพิ่งสะเทือนใจไปครับ ใจเย็นๆก่อน ไปตรวจHIVก่อน เดี๋ยวหนึ่งชั่วโมงผลก็ออก” หมอให้เธอไปตรวจ

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่ ดวงของฉันจะซวยขนาดนั้นได้ยังไง ฉันไม่ได้เป็นโรคเอดส์แน่ เป็นไปไม่ได้….” เรนนี่พูดพรึมพรำเหมือนสวดมนต์หรือไม่ก็เหมือนเพลงกล่อมเด็ก พลางเดินไปด้วย

เจาะเลือดเพื่อตรวจโรค เรนนี่กำลังรออยู่ที่ระเบียงยาวด้านนอกของโรงพยาบาล จิตใจทั่วทั้งร่างของเธอนั้นตึงเครียด

เวลาที่รอนั้นผ่านไปช้า ทรมานและทำให้อารมณ์ยิ่งไม่ไหวติง เรนนี่กัดนิ้วมือ มันเป็นท่าทางของเธอที่เวลากดดัน

ในที่สุดก็มาถึงตาเธอแล้ว เรนนี่เดินเข้าไป หมอเอาผลให้ดูและยื่นมือมาจับที่แว่น “ผลออกมาแน่ชัดแล้วว่าคุณเป็นโรคเอดส์”

ความเครียดที่รัดตึงอยู่ในสมองให้ขาดมลาย เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

“ถ้าไม่วางใจ สองเดือนให้หลังจะมาตรวจอีกรอบนึงก็ได้ครับ” หมอพูด

แต่ในเวลานี้ไม่ว่าหมอจะพูดอะไร เรนนี่ก็ฟังไม่เข้าหู เธอรู้แค่ว่าตัวเองเป็นโรคเอดส์!

แต่ก่อนเคยดูพวกคู่มือที่โฆษณา ในนนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นเอดส์แล้วไม่มีทางรักษาให้หายได้ สิ่งเดียวที่จะทำได้คือยื้อชีวิตให้อยู่ได้นาน

เรนนี่ไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาจากโรงพยาบาลยังไง ร่างล่องลอย สองครั้งด้วยกันที่เธอเกือบจะถูกรถชนบนถนนเส้นสีเหลือง

คนขับรถส่งเสียงด่าว่า เธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น กลับมาถึงโรงแรมก็ปิดประตูแล้วย้อนกลับไปคิดอย่างละเอียด

หลังจากนั้นเธอก็คิดไปถึงครั้งแรกที่เจอกับชายสูงวัยที่เธอวางแผนว่าจะเอา สายตาของพวกเพื่อนๆของชายสูงวัยนั้นกลับมีท่าทีผิดปกติ

ตอนนั้นไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้รู้แล้วว่าผิดปกติ!

ชายสูงวัยที่มีเงินนั้นไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงข้างนอกจนเป็นเรื่องปกติ สายตาของพวกเขาในตอนนั้นคือรู้อยู่แล้วว่าชายสูงวัยเป็นโรคเอดส์

คิดมาถึงตอนนี้เรนนี่ก็เหมือนคนบ้า มีความอึดอัดอยู่เต็มอก เหมือนมีก้อนหินหลายก้อนมาทับในใจของเธอให้หายใจไม่ออก จะขาดอากาศหายใจตาย

มือข้างนึงจับเสื้อตรงบริเวณหน้าอก อีกมือนึงก็กวาดข้าวของที่อยู่ภายในห้องตกลงกับพื้นอย่างบ้าคลั่ง

และในเวลานี้เองเสียงกริ่งประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น เรนนี่เดินเข้าไปเปิดประตู เป็นชายสูงวัย และประตูห้องก็ได้ถูกปิดอีกครั้ง เธอโผเข้าไปหาทั้งตบทั้งกัด เท้าก็ถูกเอามาใช้ด้วย

ชายสูงวัยตกใจอยากจะผลักออก แต่เธอเหมือนกระทิง ผลักยังไงก็ผลักไม่ออก!

“ไอ้สาระเลว! ไอ้สาระเลว! คนแบบแกควรจะไปลงนรก! แกรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็ดเอดส์แต่ไม่ใส่ถุงยาง! ทำไมแกไม่ตายๆไปซะ!”

ระหว่างที่พูดนั้นเธอใช้แรงที่เธอมีทั่วร่างกายกัดเข้าไปที่แขนของชายสูงวัย กัดจนเป็นรอบแผลมีเลือดออก เหมือนห้อเลือด