ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 549

อาคิระก้มหน้ามองดวงตาของหมีพูลที่มีความคล้ายคลึงกับตนแปดส่วน

ซึ่งดวงตาคู่เล็กน้ำตาคลอเบ้า แลดูอ่อนแอยิ่ง

คล้ายกับกวางน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ น่าสงสารยิ่ง

เขาใจอ่อน ทว่ากล่าวเสียงแข็งกร้าว“ไม่ใช่”

“จริงหรือครับ?”

“อืม อย่าคิดมาก ไปนอนเถอะลูก”

หมีพูลดึงชายเสื้อของเขา“คุณพ่อไม่ออกไปใช่ไหมครับ？”

“ไม่ออกไป”

ได้ยินดังนั้นพนาวันก็วางใจ

ถึงแม้อาคิระจะรังเกียจจนถึงขีดสุด ทว่าขอเพียงเขารับปากหมีพูลไว้แล้ว เขาก็จะไม่คืนคำ

จากนั้นเขาเข็นหมีพูลเข้าห้องนอน ต่อด้วยอุ้มขึ้นเตียง

“คุณแม่ครับ วันนี้ผมเห็นน้องใบหยกแล้ว น้องสวย ผิวขาวนุ่มมากเลยครับ” หมีพูลรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก

พนาวันฝืนยิ้ม“ใช่เหรอ？”

“ครับ เมื่อไหร่คุณแม่กับคุณพ่อจะมีน้องสาวให้ผมล่ะครับ?” ใบหน้าเขาเปี่ยมไปด้วยความวาดหวังรอคอย

มือของพนาวันชะงักค้าง

“ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว” เธอกล่าว

“ก็ได้ครับ”

ถึงแม้หมีพูลจะรู้สึกผิดหวัง ทว่าเมื่อนึกถึงภาพคุณแม่กับคุณพ่ออยู่ด้วยกัน เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมา

……

พนาวันกล่อมหมีพูลนอนแล้วก็กลับเข้าห้องตัวเอง

ซึ่งไม่ได้เปิดไฟ ในห้องจึงมืดมิดไปหมด

เธอใช้แสงจันทร์ที่สอดส่องเข้ามา เพื่อเป็นแสงมองทางแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง

วินาทีต่อมา ผู้ชายก็ขึ้นมาคร่อมตัวเธอ

“อาคิระ วันนี้ไม่ทำแล้วได้ไหม ฉันรู้สึกไม่สบาย” สองมือเธอดันหน้าอกเขาไว้

“คิก เล่นตัวอีก? มันไม่ใช่เป้าหมายของคุณหรอกหรือ? ใช้มารยาปล่อยเพื่อจับเยอะเกินไป มีแต่จะทำให้ผมอยากอ้วก รู้ไหม?”

เขาจงใจระบายอารมณ์ ไม่แม้แต่สงสาร ท่าทางหยาบกระด้างมาก

พนาวันน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา ขบฟันแล้วนิ่งเงียบ

เช้าวันต่อมา

พนาวันตื่นเช้ามาก เพื่อจะได้เตรียมอาหารเช้า

จากนั้นก็ปลุกหมีพูลตื่นนอนแล้วล้างหน้าแปรงฟัน

หมีพูลกินข้าวเช้าไปพลาง กล่าวไปพลาง“คุณแม่ครับ คุณพ่อยังไม่ตื่นเหรอครับ？”

“ใช่ค่ะลูก”

“เมื่อวานงานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของน้องใบหยก คุณพ่อไม่ได้กินอะไรเลยครบ ตอนนี้น่าจะกินมื้อเช้าหน่อยนะครับ” ลูกชายเป็นเด็กรู้ความเสมอ

พนาวันกล่าว“ถ้าตื่นแล้ว แม่จะเรียกพ่อมากินนะ”

“ครับ”

หมีพูลพยักหน้า กล่าวเสียงแผ่วเบาว่า“คุณแม่ครับ เดี๋ยวส่งผมไปโรงเรียนหน่อยนะครับ”

พนาวันปอกไข่ต้มให้ลูกชาย พร้อมกับปฏิเสธโดยตรง“ให้โชเฟอร์ส่งลูกไปนะ เดี๋ยวแม่มีงานยุ่งมาก”

“คุณแม่ครับ ขาของผมก็เหมือนกับขาของคุณแม่นะครับ เพื่อน ๆ ไม่มองแต่คุณแม่หรอกครับ ยังมองผมด้วย คุณแม่ไปกับผมนะครับ” ลูกชายกล่าว

เขายังเด็ก ความคิดอ่านจึงใสซื่อไร้เดียงสา คิดว่าคุณแม่กลัวเพื่อน ๆ จะล้อท่าน จึงไม่ไปส่งเขาที่โรงเรียน

ตอนนี้เขาก็เดินไม่ได้เหมือนกันแล้ว คุณแม่มีเพื่อนอยู่ในสภาพเหมือนกันแล้ว จึงไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวแล้ว

หัวใจเธอกระเพื่อม โลกของเด็กกับผู้ใหญ่นั้นต่างกันอย่างลิบลับ

เธอทนให้คนอื่นเรียกเธอว่าขาเป๋ได้ แต่ไม่อนุญาตให้ใครเรียกหมีพูลว่าขาเป๋เด็ดขาด

เธอรู้สึกขมฝาดในใจ ทว่าไม่แสดงออกทางสีหน้า เธอกล่าวว่า“เดี๋ยวแม่ยุ่งมากจริง ๆ แม่ต้องทำความสะอาดห้องนะ”

หมีพูลพยักหน้าอย่างรู้ความ ไม่ได้เรียกร้องอะไรอีก ก้มหน้ากินโจ๊กต่อไป

ผ่านไปชั่วครู่ลุงสินก็มา

เขาเป็นคนขับรถส่วนตัวของตระกูลอนันต์ธชัย มารับหมีพูลไปโรงเรียน

ลุงสินอุ้มหมีพูลมาแบกหลัง