ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 561

“งั้น——”

หมีพูลยังอยากถามอะไรอีก พนาวันก็ตัดบทเขา：“ทำไมวันนี้ปัญหาเยอะจัง คำถามหมื่นร้อยที่ซื้อให้ลูกเมื่อสองสามวันก่อนหน้านี้ยังดูไม่จบสินะ ไปดูเถอะ”

เหมือนจะคิดอะไรได้ หมีพูลจึงพูดไปอีกว่า：“แม่ครับ กระเป๋าเรียนผมขาด”

เธอพาหมีพูลออกไปข้างนอก ไม่ใช่แค่กระเป๋าเรียน เขายังซื้อเสื้อผ้าเพิ่มด้วย เสื้อผ้าตามฤดูกาลของหมีพูลมีน้อยมาก

ไปห้างสรรพสินค้า ชั้นสามเป็นของใช้เด็ก

มียี่ห้อของในประเทศและยี่ห้อต่างประเทศ ส่วนเธอไปช็อปยี่ห้อของในประเทศ

หมีพูลเชื่อฟังมาก ไม่เคยขอของเล่นอะไรก่อนเอง

นอกจากจะเจอของที่ชอบมากเป็นพิเศษ ถึงจะพูด

เธอเลือกเสื้อผ้าราคากลางๆไปสองสามตัว และยังมีหนังสือเรียน

ซื้อเสร็จ เธอก็พาลูกลงลิฟต์ เดินไปชั้นล่าง

ตอนที่ลิฟต์ค่อยๆลงไป พนาวันก็เห็นร่างของชายหนุ่มที่แสนคุ้นเคยอย่างไม่ตั้งใจ

อาคิระ！

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขา เห็นแค่ด้านข้าง

แต่เธอมองดูอย่างละเอียดผิดปกติ ใบหน้าด้านข้างนั้นคล้ายกับดาหวันมาก

เป็นผู้หญิงคนนั้น ที่คืนนั้นเข้าออกโรงแรมกับเขา

ชั้นสามเป็นของใช้เด็ก ชั้นสองก็เป็นเสื้อผ้าสตรี

บนมือหญิงสาวถือเสื้อผ้า ชัดเจนว่ากำลังซื้อเสื้อผ้าอยู่

อาคิระมาซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเธอ……

พนาวันอดไม่ได้ที่จะคว้าที่วางแขนไว้แน่น ความโศกเศร้าและความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ

เขาไม่เคยซื้อของให้เธอ และไม่เคยซื้อของกับหมีพูล

ตอนนี้ กลับไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผู้หญิงอีกคน

นี่คือความเปรียบเทียบที่แตกต่างและชัดเจนมาก！

ความแตกต่างระหว่างรักกับไม่รัก ช่างมากมายเหลือเกิน！

ตอนที่ลิฟต์ใกล้จะลงไปชั้นล่าง อาคิระมองมาพอดี

อยู่ห่างกันมากขนาดนั้น ทั้งสองสบตากัน

มองกันแป๊บหนึ่ง พนาวันก็ละสายตาลงไปนิ่งๆ

ถึงแม้ เขาจะเป็นสามีของตัวเอง

แต่ว่า เธอไม่มีสิทธิ์กล่าวหา หรือถาม

กระทั่งว่า ที่ทำได้นั้นมีเพียงทำเป็นไม่เห็น เป็นคนแปลกหน้า

มันน่าเศร้ามาก

เธอทำเหมือนไม่เห็น จูงมือของหมีพูล ปิดกั้นสายตาของเขา

เดินออกจากห้องที่คนพลุกพล่าน เผชิญกับแสงแดดบนเหนือศีรษะ เธอก็เวียนหัว ยืนไม่อยู่

ความเจ็บปวดนี้ไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ฉีกขาดอย่างรุนแรง

แต่ว่าค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจอย่างช้าๆ เจ็บจนไม่อาจยับยั้งได้

หมีพูลยังไม่เห็นความผิดปกติของเธอ

เขาถือกระเป๋าเรียนและเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ฝีเท้ากลับเดินช้ามาก

ตอนมีคนใช้สายตาผิดปกติและรังเกียจมองมาที่พนาวัน เขาก็เหมือนสัตว์ร้ายตัวเล็ก ที่จ้องกลับไปแรงๆ

เธอสูดหายใจลึกๆ ระงับอารมณ์ไว้ พาหมีพูลไปที่ร้านขายยาอีก ซื้อแคลเซียมให้เขา

ฉากที่ห้างนั้น เธอไม่อยากคิดย้อนกลับไปแล้ว

แต่ว่า อยากจะลืม แต่ก็ลำบากมาก

ฉากบางฉาก ของบางอย่าง ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะลืมก็สามารถลืมได้ง่ายๆ คุณไม่ให้ตัวเองเจ็บ ก็จะไม่เจ็บได้เหรอ？

เป็นไปไม่ได้

คนไม่ใช่หุ่นยนต์ คนมีเลือดเนื้อ

กลับไปที่คอนโด พนาวันทำอาหารเที่ยง ล้วนเป็นแต่ของที่หมีพูลชอบกิน

……

เพราะว่าอาคิระเหลือบมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ เวลานี้คิ้วก็ขมวดแน่นขึ้นมา

ในใจนั้นหงุดหงิดแปลกๆ อารมณ์แย่ขึ้นเรื่อยๆ！

เขาขมวดคิ้วแน่น อยากสูบบุหรี่

ไปโซนสูบบุหรี่ หยิบบุหรี่ออกมามวนหนึ่ง จุดไฟ แล้วสายตาก็มองลงผ่านกระจก

พนาวันพาหมีพูลเดินไปที่ถนนตรงข้ามพอดี

เธอเดินไม่เร็ว หมีพูลเดินช้ามาก