ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 569

แม้ว่าหมีพูลจะกลัวใบหน้าที่มืดมนของอาคิระมาก

แต่เขาก็เป็นคนดื้อรั้นมากกว่า "ถ้าไม่สัญญา ผมจะไม่ลุกขึ้น!"

ตอนนี้สีหน้าของอาคิระน่าเกลียดมาก เหมือนมีเมฆสีดำปกคลุมอยู่ "พูดมา ใครสอนให้ทำแบบนี้"

หมีพูลขดตัว ไหล่เล็กๆของเขาสั่นไหว "ไม่มีใครสอน"

เห็นได้ชัดว่าอาคิระไม่เชื่อ

น้ำเสียงของเขาเย็นชาขณะพูดชื่อออกมา "พนาวัน"

หมีพูลส่ายหัวอย่างรวดเร็ว "ไม่ใช่แม่"

อาคิระยังคงไม่เชื่อ เขาพูดอย่างเคร่งขรึม "ลุกขึ้น"

หมีพูลคุกเข่าไม่ขยับ

หมดความอดทน เขาก้าวยาวๆเข้ามาดึงคอเสื้อของหมีพูลขึ้น โดยไม่พูดอะไร

ท่าทางโหดมากเหมือนอุ้มไก่

"ปัง--"

ประตูห้องคนไข้ถูกผลักเปิดออก

เมื่อได้ยินเสียงดัง พนาวันกับหทัยก็มองไป

และอาคิระมีใบหน้าที่ทะมึนทึงราวกับยมทูตกำลังมาเอาชีวิตในมือของเขาก็ยกหมีพูลที่กำลังหน้าซีดอยู่ด้วย

ก่อนที่พนาวันจะได้เปล่งเสียงพูดออกมา หมีพูลก็ถูกเขาโยนลงบนเตียงแล้ว

พนาวันมองไปที่หมีพูลด้วยความทุกข์ใจและวิตกกังวล หลังจากเห็นว่าเขาปลอดภัยแล้วจึงมองไปที่อาคิระ และเยาะเย้ย

"ต่อให้คุณไม่ชอบเขาแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นลูกแท้ๆของคุณ มันเป็นความผิดของฉันที่ฉันไม่รักษาสัญญา แต่คุณกลับเอาความโกรธไปลงกับลูกงั้นหรอ"

หทัยก็ทนไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นจึงพูดว่า "ถูกต้อง นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า"

อาคิระมองไป "ออกไป!"

ร่างกายของหทัยสั่นเทาอย่างไม่พอใจ

"หึ เธอตอบโต้ได้ดีทีเดียว แม้แต่เด็กอายุแปดขวบก็ไม่เว้น พนาวัน เธอเลวทรามกว่าผู้หญิงงูพิษเสียอีก!"

ดวงตาของอาคิระโหดเหี้ยมราวกับจะเจาะทะลุเข้าไปในร่างกายของเธอ "ผู้หญิงอย่างเธอก็สมควรที่จะถูกเรียกว่าแม่หรอ!"

หน้าอกของพนาวันกระเพื่อมอย่างรุนแรง "คุณหมายความว่ายังไง"

“ไม่อยากหย่า รู้สึกเสียใจทีหลังนั่นยังไม่เท่าไหร่ แต่แม้แต่เด็กก็ไม่ลืมที่จะใช้ประโยชน์ เธอแย่กว่าขอทานอีก ทุกครั้งที่มองเธอ ฉันรู้สึกคลื่นไส้!"

พนาวันขมวดคิ้วอย่างฉงน "ฉันไม่เสียใจเลย ฉันแค่เป็นลมกะทันหัน แล้วฉันใช้ประโยชน์หมีพูลยังไง"

อาคิระกัดฟันและพูด “สอนเด็กอายุแปดขวบให้คุกเข่าต่อหน้าทุกคน และขอร้องอย่าหย่ากับเธอ พนาวัน เธอมีความสามารถจริงๆ!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พนาวันก็ตกตะลึง

หลังจากได้สติ เธอก็มองไปที่หมีพูล "จริงหรอ"

หมีพูลไม่พูด เอาแต่ก้มศีรษะ ประสานนิ้ว

"หมีพูล พูด!"

เสียงของพนาวันผสมกับความโกรธและเพิ่มระดับเสียง

หมีพูลตกใจจนตัวสั่น

“หมีพูลหูหนวกหรอ หรือพูดไม่เป็น"

หมีพูลเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา และน้ำตาก็ไหลออกมา ก่อนที่มือเล็กๆทั้งสองของเขาจะเช็ดออกอย่างรวดเร็ว

แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งร่วงลงมาเรื่อยๆ

พนาวันรู้สึกปวดใจมาก แต่สีหน้าของเธอยังคงเย็นชา "ตอบคำถามของแม่"

"จริงครับ…."

เสียงของเขาเบาเหมือนยุงพึมพำ

"ทำไมทำแบบนี้"

หมีพูลกัดริมฝีปาก และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า "ผมไม่อยากให้หย่ากัน ถ้าจะหย่า ผมก็อยากอยู่กับแม่"

เพียงประโยคเดียว หัวใจของพนาวันก็แตกสลาย

อาคิระขึ้นเสียงด้วยใบหน้าเย็นชา "หิรัญ!"

ประตูห้องคนไข้ถูกผลักเปิดอีกครั้ง และหิรัญก็เดินเข้ามา "ประธานอาคิระ"

"พานายน้อยออกไป!"

หิรัญเดินไปหาหมีพูล "นายน้อยครับ"

"ผมไม่ไป! ผมอยากอยู่กับแม่!" หมีพูลซ่อนตัวอยู่หลังพนาวัน

หิรัญลำบากใจเล็กน้อย

ด้านหนึ่งเป็นท่านประธาน อีกด้านหนึ่งเป็นนายน้อยของตระกูลอนันต์ธชัย

อาคิระเหลือบมองและพูดอย่างเย็นชา “ไม้อ่อนไม่ได้ก็ใช้ไม้แข็ง ต้องให้ฉันสอนไหม"