ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 571

ส่วนทางอีกทางหนึ่ง

บ้านตระกูลอนันต์ธชัย

อาคิระนั่งอยู่บนโซฟา เอกสารเป็นกองวางอยู่ตรงหน้า เขากำลังทำงานอยู่

ลุงสินยืนอยู่ด้านข้าง แล้วเก็บกลืนคำพูดที่กำลังออกจากปาก

"มีเรื่องอะไรเหรอ?"

ปลายปากกาของอาคิระชะงักไป แล้วกวาดสายตามองไป

ลุงสินพูดว่า "คุณชายครับ ตั้งแต่คุณชายน้อยกลับมา เขาก็ไม่ยอมกินและไม่ยอมดื่มอะไรเลยครับ"

"อาหารไม่ถูกปากเหรอ?" อาคิระถามด้วยเสียงเรียบ

"ผมคิดว่าน่าจะคิดถึงคุณหญิงครับ"

ทันใดนั้น อาคิระก็ปั้นหน้าเย็นชาทันที แล้วพูดด้วยความอาฆาต "จำไว้ อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นในบ้านตระกูลอนันต์ธชัยอีก”

"ครับ"

ลุงสินตอบกลับอย่างระมัดระวัง ตอบจบก็พูดขึ้นอีก "คุณชายน้อยจะทำยังไงครับ?"

อาคิระขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ เขาพูดว่า "โทรหาพนาวัน ถามว่าเขาชอบกินอะไร"

ลุงสินลอบคิดในใจลึกๆ อนุญาตผู้ว่าวางเพลิง ห้ามประชาชนจุดตะเกียง

ทว่า เขากลับไม่กล้าพูดประโยคแบบนี้ออกมา

จากนั้น ก็โทรหาพนาวัน ทั้งยังถือโอกาสเปิดลำโพง

"ฮาโหล ลุงสิน โทรหาฉันเพราะหมีพูลเกิดอะไรเหรอ" น้ำเสียงของพนาวันกระวนกระวายมาก

"เปล่าครับ คุณหญิง..."

พอสัมผัสถึงสายตาที่กวาดมองมานั้น ลุงสินก็รีบเปลี่ยนวิธีเรียกเพราะยังหวังว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ "คุณพนาวันครับ คุณชายน้อยชอบกินอะไรครับ?"

พูดถึงหมีพูล พนาวันพูดด้วยเสีบงทั้งเบาและอ่อนโยน "กระเพาะของหมีพูลไม่ดี วันหนึ่งต้องกินข้าวต้มสองครั้ง อาหารที่กระตุ้นกระเพาะ จะได้กินแค่บางครั้ง..."

"อีกอย่าง ขาของหมีพูลก็ยังไม่ค่อยดี รบกวนคุณพาเขาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้ง"

"เขาก็ไม่ชอบดื่มนมจืด ฉะนั้นตอนดื่มนมจืดสดๆ ต้องใส่น้ำตาลเข้าไปหน่อย"

ลุงสินพยักหน้า "ผมจำไว้แล้วครับ แค่นี้ก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวก่อนค่ะ"

พลาวันพูดขึ้นต่อ "เขาไม่ชอบกินเกี๊ยวที่ซื้อจากด้านนอก ถ้าสะดวก ฉันสามารถส่งเกี๊ยวที่ตัวเองทำไปค่ะ"

ลุงสินยังไม่ทันพูดอะไร อาคิระพูดด้วยเสียงเรียบ "ไม่สะดวก อย่าให้เธอเข้ามาในบ้านตระกูลอนันต์ธชัยแม้แต่ก้าวเดียว!"

พนาวันที่ถือสายอยู่ ก็ได้ยินอย่างชัดเจน

เธอกัดฟัน เล็บของเธอแทงเข้ากลางฝ่ามือ ทำให้รู้สึกเจ็บเล็กน้อย

ลุงสินทนดูไม่ได้ จึงปลอบโยนขึ้น "คุณพนาวันวางใจเถอะ มีคนดูแลคุณชายน้อยเป็นพิเศษ และคอยดูอาการของคุณชายน้อยด้วย พวกนี้ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน"

พนาวันนิ่งงัน แล้วพูดว่า "ก็ใช่ค่ะ"

จากนั้น ก็ถูกวางสายอย่างไร้เยื่อใย

ไม่โทรสายนี้ก็ค่อยยังดี เธอยังอดทนไว้ได้ ยังใจนิ่งเหมือนผืนน้ำ

ทว่าตอนนี้ ใจของเธอกลับนิ่งไม่อยู่อีก

ลุงสินไม่มีทางโทรหาเธออย่างไม่มีเหตุผล หมีพูลต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

ระหว่างหมีพูลและอาคิระห่างกันเกินไป ไม่ได้ดีไปกว่าคนแปลกหน้าเลย

เธอเป็นห่วงมาก หมีพูลจะหิวไหม กินอะไรหรือยัง อยู่ที่โน่นอิสระหรือไม่ ร้องไห้หรือไม่

หรือว่า ตอนนั้นการเลือกของเธอนั้นผิดพลาดไป

ถ้าตอนนั้นไม่ตกลงแต่งงานกับอาคิระ ตระกูลอนันต์ธชัยเอาเด็กไปโดยตรง เธอก็จะเจ็บปวด เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ

แต่หมดหวังไปก็ดี นั่นคือวิธีการเจ็บปวดที่สะใจที่สุดแล้ว

เฉียบขาดกับปัญหาที่วุ่นวายให้เร็วที่สุด ตัดขาดเลยทีเดียว จะได้ไม่ต้องเจ็บไปนานๆ

วันนี้เธอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขนาดนี้กับหมีพูล จะกลายเป็นการเจ็บไปนานๆ เจ็บไปถึงกระดูกดำ

การเจ็บแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะหยุดลง