ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 578

รุ่งเช้าวันถัดไป เธอกินมื้อเช้าแล้วเตรียมตัวไปโรงพยาบาล

พอเปิดประตู ก็เห็นถุงที่คุ้นเคยใบนั้น คือถุงที่เธอทิ้งไปเมื่อวาน

ทำไมถุงถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

หรือว่าอาคิระเป็นคนส่งมา?

เขาไม่ได้ทิ้งเป็นเรื่องแปลกมาก!

เมื่อคืน เธอซื้อสินค้ามาไม่น้อย

ตอนนี้เธอเก็บไว้ก็ไม่ใช่เรื่อง ยังไงของพวกนี้ก็ใช้เงินซื้อกลับมา

เธอจึงคิดว่าตอนกลางคืนจะไปตั้งร้านอีกครั้ง ขายของพวกนี้ให้หมด

ถ้าไม่ได้จริงๆ ขายในราคาขาดทุนให้คนอื่น ยังไง ของพวกนี้ก็ควรจัดการให้เร็วเท่าที่เร็วได้

ตอนที่ฟ้าเริ่มมืด พนาวันก็กลับไปตั้งร้านและนำของพวกนี้ไปขายอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอฉลาดมาก ไปเร็ว หาตำแหน่งที่ดี

ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเธอมีประสบการณ์มากมาย เธอมองตำแหน่งที่ซ่อนลึกลับหน่อย

รอตอนที่ตำรวจมา จะได้หลบเข้าไปทันที

ครั้งแรกตอนที่ทำเรื่องแบบนี้ก็รู้สึกอาบ และทำตัวไม่ถูก

ตอนนี้กลับตะโกนออกมา ไม่ได้รู้สึกลำบากใจและกังวลอะไรอีก

แม้แต่ตัวเองยังไม่มีปัญญาเลี้ยง แล้วจะมีสิทธิ์อะไรทำตัวอ่อนแอ?

ยังดีที่ตอนนี้คนน้อย จึงดึงดูดคนไม่น้อย อีกอย่างราคาก็ถูก คนที่ซื้อจึงค่อนข้างเยอะ

แค่ว่า โชคชะตาครั้งนี้ก็ไม่ค่อยดีเช่นเคย ตอนที่ธุรกิจกำลังไปได้ดี ตำรวจที่ผ่านทางนี้เห็น จึงขับไล่และต่อว่าอีกครั้ง

ได้ยินคนอื่นพูดว่าที่ผ่านมายังตั้งได้สามสี่คน ทำไมช่วงนี้ตำรวจถึงขยันมาที่นี่ขนาดนี้

พนาวันลอบถอนหายใจ โชคชะตาไม่ดีเลย

ขณะที่กำลังเดินหน้าไปด้านข้างอย่างว่องไว ยังไม่ลืมหิ้วถุง คนที่สัญจรไปมาไม่น้อย ถึงไปชนกับคนอื่น เพราะว่าเธอเดินขาเป๋ จึงล้มลงบนพื้น ทำให้หัวเข่ารู้สึกเจ็บมาก

เธอลุกขึ้นจากพื้น

ยังไม่ทันได้ลุกขึ้น ก็มีแรงหนักหน่วงหนึ่งพุ่งเข้ามา

จากนั้น เอวของเธอถูกกอดไว้แน่นๆ "คุณแม่!"

พนาวันก้มหน้าลง หมีพูลกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเธอ

ทันใดนั้น น้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา

เธอนึกมาตลอดว่าตัวเองกำลังฝัน ความฝันนี้ฝันได้จริงและมีความสุขมาก

เธอไม่กล้าเชื่อ จนกว่าน้ำตาที่ไหลพรากของหมีพูลหยดลงบนแขนของเธอ ถึงจะเหมือนเพิ่งจะตื่นจากฝัน

เธอกอดหมีพูลไว้ แล้วอดกลั้นไม่อยู่อีก น้ำตาไหลพรากไม่หยุดไม่ย่น แล้วเรียกอย่างต่อเนื่อง "หมีพูล หมีพูล!"

ประมาณหนึ่งนาที อารมณ์ที่ตื่นเต้นของเธอถึงจะนิ่งลงได้

เธอเช็ดน้ำตาของหมีพูล แล้วถามว่า "ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

หมีพูลไม่พูดไม่จา

พนาวันขึ้นเสียงสูง แล้วถามอีกครั้ง "บอกแม่มา ลูกหาที่นี่เจอได้ยังไง?"

"ตอนไปเรียนจะผ่านที่นี่ ตอนผมอยู่บนรถ ผมเห็นแม่ตั้งร้าน"

พนาวันรู้สึกแทงใจมาก

หมีพูลเงยศีรษะเล็กๆ ขึ้น แล้วทำหน้าที่รู้จักกาลเทศะ "แม่ครับ แม่ไม่มีเงินใช่ไหม? ผมมีค่าขนมเยอะมาก ให้แม่ทั้งหมดเลย"

"แม่มีเงิน ไม่ต้องเอาค่าขนมของลูกหรอก"

พนาวันยื่นมือไปลูบหัวของเขา "ใครส่งผมมาที่นี่ ลุงสินเหรอ?"

หมีพูลก้มหน้าลง ไม่พูดไม่จา

"ได้ งั้นแม่จะโทรหาลุงสินตอนนี้เลย"

ระหว่างที่พูด พนาวันเอามือถือออกมา กำลังจะกดโทรออก หมีพูลกลับกระโดดขึ้นจากพื้น แล้วแย่งมือไปจับไว้ในฝ่ามือเล็กๆ แน่นๆ

"ผม...ผมวิ่งออกมาเอง..."

ทันใดนั้น พนาวันทำหน้าหม่นหมอง "พูดอีกทีสิ"

"ผมไม่ชอบพ่อ และไม่ชอบบ้านนั้น ดังนั้นผมเลยหนีออกมาเอง" หมีพูลพูดด้วยเสียงเบามาก เหมือนเสียงร้องของยุง