ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 602

มนตรีขมวดคิ้ว

“ก่อนหน้านี้ คุณชวนฉันกินข้าวหลายครั้ง ฉันยังนึกว่านั่นคือการต้อนรับเพื่อนร่วมงาน แต่ตอนนี้ดูๆแล้วกลับไม่ใช่ ฉะนั้น หยุดการสูญเสียตอนนี้ยังทันเวลา

มนตรีพูดขึ้น “คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ผมรู้สึกดี โอกาสหายากมา ผมกลับไม่อยากยอมแพ้”

“ตามฐานะของคุณ มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ฉันกลับไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุด”

พนาวันพูดเป็นคำๆ ด้วยเสียงเบา

“ฉันเคยหย่า เคยมีลูก อีกอย่างยังพิการ ครอบครัวคุณจะยอมรับได้เหรอ?”

“อีกอย่าง ความรู้สึกดีเกิดขึ้นเพราะเวลาและการได้คบหา อีกหน่อยถ้าไม่ได้คบหากันบ่อยๆ ความรู้สึกดีดังกล่าวก็จะหาไปเอง แล้วจะกลายเป็นมิตรภาพ”

มนตรียังคงยืนหยัดความคิดตัวเอง

“ทำไมถึงมั่นใจขนาดนี้? คุณเข้าใจผมดีเหรอ?”

“ไม่อยากเข้าใจ และไม่ยินดีที่จะไปเข้าใจ สำหรับฉันแล้ว คุณแค่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง ไม่ต้องเข้าใจอะไรหรอก”

พนาวันทำหน้านิ่งเฉย “ขอบคุณคุณที่ดูแลฉันในช่วงนี้ วันข้างหน้านอกจากงานที่จำเป็นต้องติดต่อกันแล้ว ก็อย่ามาคบหาฉันอีกเลย ฉันไม่ชอบ ขอบคุณ”

พูดจบ ก็ไม่มองหน้าของมนตรี จูงมือหมีพูล หันหลังเดินออกมา

...

อาคิระซิ่งรถถึงโรงหนังอย่างบ้าคลั่งตลอดทาง

พอเห็นหนังจบลงแล้ว ก็รู้สึกเครียดในใจมาก!

เขายกเท้าถีบบนยางล้อหนึ่งที

สุดท้าย ยางล้อไม่ขยับ กลับเป็นขาที่เจ็บจนตัวเองต้องกระโดดไปมาไม่อยู่กับที่

รถบนถนนขับได้ไม่เร็ว โดยเฉพาะถนนสุดหรูแห่งหนึ่งเกิดอุบัติเหตุ ทำให้เกิดการจราจรติดขัด รอนานมากถึงจะแยกย้ายกัน

รอให้รถจับถึงใต้ตึก อาคิระก็เอนกายพิงอยู่ข้างเรือรออยู่นาน ขาเหยียบก้นบุหรี่ไปไม่น้อย

เห็นพนาวันสวมเสื้อคลุมของมนตรี ไฟแห่งความโมโหที่อดสะสมไว้ในใจไม่รู้ว่ามาจากไหน

เขาเดินไปกระชากเสื้อออก

พนาวันเฉียงตัวหลบมือที่ยื่นมาของเขา

เดินถอยหลังไปสองก้าว ยืนอยู่ห่างจากเขามากๆ แล้วถึงจะพูดขึ้น “เวลาไม่เช้าแล้ว พรุ่งนี้หมีพูลยังต้องเรียน คุณมาทำอะไร?”

แต่อาคิระไม่เคยส่งสายตาตลอดมา

เวลานี้ก็ยิ่งไม่มีทางไปดูสายตาคนอื่น ยังคงจับจ้องไปที่เสื้อสูทผู้ชาย คิ้วดกดำขมวดเป็นปม ใบหน้าหล่อเหลายิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา

ทว่าของที่ผู้ชายคนนั้นให้ไม่ว่าจะชิ้นไหน เธอก็เก็บไว้หมด และยังเก็บรักษาอย่างระมัดระวัง

แต่ของที่เขาให้ เธอกลับจัดการแบบนั้น

พนาวันไม่ได้มองเขาอีก แค่ลูบผมของหมีพูลเบาๆ พาเขาเดินไปที่บันได “ไป ขึ้นชั้นบนเถอะ พวกเราควรพักผ่อนแล้ว”

วันนี้ในสายตาของเธอ เขาไม่ใช่อะไรเลยใช่ไหม?

ไม่มีตัวตนเลยสักนิด?

ผู้ชายรู้สึกหม่นหมองในใจ โมโหเดือดพล่านขึ้นมาทันที

เดินหน้าไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว จับจ้องเธอด้วยความโมโห แล้วพูดกับหมีพูล “ขึ้นไปชั้นบนก่อน ฉันมีอะไรจะคุยกับแม่ของนาย”

“แต่ แต่อย่าคุยกันนานเกินไป แม่ยังต้องนอนเป็นเพื่อนผม”

พูดจบ หมีพูลก็ปล่อยมือพนาวันออก

แล้วเพ่นหนีไปทันที

“ถอดเสื้อสูทลงเดี๋ยวนี้” อาคิระเลิกคิ้วขมขึ้น

พนาวันรู้สึกว่าตอนนี้เขาตลกมาก จึงถามกลับอย่างไม่เกรงใจ “ขอถามหน่อยค่ะ คุณมีสิทธิ์อะไรมายืนสั่งฉันที่นี่?”