ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 606

เธอหลับตาลง รู้สึกน่าเสียดายมากที่ลูกชายตัวเองไม่ไปแสดงละคร

ถึงแม้รู้ว่าเขาแกล้งทำ ทว่าคำบางคำก็พูดถูกจริงๆ

เธอถือว่าทำให้ความฝันของเขาสำเร็จแล้วกัน

พนาวันพยักหน้าแสดงความเห็นด้วย

ถือโอกาสตอนนี้ที่เธอยังมีกำลัง ยังขยับได้ ผ่านไปอีกสักพักก็น่าจะเดินไม่ไหวแล้ว

หมีพูลเป็นเด็กรู้จักกาลเทศะมาตลอด มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ เวลานี้พูดแบบนี้ออกมา ก็ยิ่งทำให้เธอเอ็นดู

เขายังเด็กมาก กลับเห็นทุกอย่างอย่างกระจ่างแจ้ง แล้วจะไม่ให้คนรู้สึกเอ็นดูได้ยังไง?

เธอกลับไปเตรียมของ

อาคิระและหมีพูลแอบแตะมือกันอย่างไม่มีซึ่งเสียง!

พนาวันและหมีพูลนั่งตรงเบาะหลัง

อาคิระขับรถตรงไปตรงแกรนด์แคนยอน

สำหรับการไปแกรนด์แคนยอนนั้น หมีพูลไม่ได้มีชีวิตชีวามากนัก

เพราะเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่ง จึงไม่ได้รู้สึกสดใหม่และตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน

เขานอนอยู่ในอ้อมแขนของพนาวัน แล้วหลับใหลไปเลย

บางครั้งฉันรู้สึกง่วงและลืมตาไม่ได้

อาคิระเห็นฉากที่เบาะหลังผ่านกระจก

ริมฝีปากบางของเขากระตุกโดยไม่ตั้งใจ และเขาก็อารมณ์ดีในทันที

พนาวันก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

เมื่อมองดูทิวทัศน์โดยรอบผ่านหน้าต่างรถด้วยสายตานิ่งเฉย ก็อดพิงไปด้านหลังอย่างรวดเร็วไม่ได้

นอกจากนั้น ไม่มีการตอบสนองใดๆ เพิ่มเติม และไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกใดๆ

ในบรรดาสามคนนั้น มีเพียงอาคิระเท่านั้นที่อารมณ์ดี

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ แกรนด์แคนยอน

หมีพูลมีมารยาทและมีเหตุผลมาก เขาหยิบกระเป๋าเป้ในมือของพนาวันมาแบกบนหลังของเขา

จากนั้น กลุ่มคนสามคนเดินขึ้นบันไดของแกรนด์แคนยอน

หมีพูลเป็นผู้นำทาง

พนาวันอยู่ตรงกลางและอาคิระอยู่หลังท้ายสุด

แกรนด์แคนยอนที่ผมไปครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว เมื่อเปรียบเทียบแล้ว หุบเขาที่ผมไปครั้งนี้ลึกกว่า

แกรนด์แคนยอนที่ไปเมื่อครั้งที่แล้วเป็นสถานที่ท่องเที่ยวและมีนักท่องเที่ยวไม่น้อยเลย

ผู้คนสัญจรไปมา เกาะเป็นกลุ่มเป็นก้อน แต่ที่นี่กลับมีคนน้อย

ยิ่งขึ้นไปเส้นทางก็ยิ่งลำบาก จนถึงตอนนี้ อาคิระสังเกตเห็นว่าสถานที่ชมวิวยังไม่ได้เปิดหมด

"แม่ วิวที่นี่สวยกว่าครั้งก่อนที่พวกเราไปเยอะเลย" หมีพูลสูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกว่าที่นี่ความสดใหม่กว่า

พนาวันยื่นมือไปจับหัวของเขาเบาๆ แล้วมองไปทั้งสี่ทิศ เป็นแบบนั้นจริงๆ

ที่นี่ยิ่งสวยงาม อีกอย่างยังไม่ได้วุ่นวายมากขนาดนั้น

อาคิระที่เดินอยู่ด้านหลังมองสองแม่ลูกทำสีหน้าพอใจ ก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นเยอะกว่าเดิม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสุขรื่นรมย์มากขนาดไหน

ทันใดนั้นทั้งสามเดินขึ้นไปตามบันได

บันไดแคบเกินไป แค่เพียงพอสำหรับขาข้างเดียวเท่านั้น พนาวันจึงเดินช้ามาก

หมีพูลเคยชินกับการรอแม่ไปแล้ว

ไม่ว่าตอนไหน เขาก็ไม่เคยลืมขาของแม่ที่เดินไม่เร็ว

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเดินหน้าไปสองก้าว แล้วยังหันมามองหนึ่งทีด้วยความเคยชิน

ดูเห็นฉากตรงหน้า อาคิระก็เม้มปากบาง

หมีพูลอายุน้อยขนาดนี้ กลับรู้จักกาลเทศะขนาดนั้น รู้จักดูแลคน ถูกสั่งสอนมาไม่เลวจริงๆ!

พนาวันรู้ว่าขาตัวเองไม่สะดวก ฉะนั้นก็ไม่ฝืน

เธอก้าวเดินอย่างช้า ช้ามากๆ และระมัดระวังมาก

ท่าทางของเธอพูดไม่ว่าสง่างาม แม้กระทั่งยังดูงุ่มง่ามและยากลำบาก ทั้งยังดูตลกมาก

ถ้าเป็นแต่ก่อน เธอไม่มีทำปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยสภาพแบบนี้แน่นอน

ประการแรก เธอทนไม่ได้ที่จะมีภาพพจน์เช่นนี้ในสายตาของคนเป็นที่รักของเธอ

ประการที่สอง อาคิระก็จะหงุดหงิดและดุอย่างไม่อดทน

เมื่อเห็นแบบนั้น เธอก็รีบตามไป

ที่นี่ชันมาก ถ้าเขาบังเอิญตกลงมา แล้วจะไปไหวได้ไง?

ด้วยความรู้สึกกังวล เธออดไม่ได้ที่จะก้าวเร็วขึ้น แต่เธอไม่สนใจหลุมที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

ทันทีที่เท้าของนางจมลงไป ใบหน้าของเธอก็ซีดทันที

เมื่อเห็นแบบนี้ อาคิระก็เดินเข้ามาพยุงแขนของเธออย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไป บาดเจ็บตรงไหน?”

เธอไม่ตอบคำถามของเขา ยังคงดื้อดึงและค่อยๆ ดึงเท้าออก

ด้วยความเจ็บปวดจากข้อเท้า เธอจึงกระโดดไปที่หินที่อยู่ใกล้ๆ แล้วนั่งลง

อาคิระนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ จับเท้าของเธอด้วยมือใหญ่ แล้วถามว่า "ขาพลิกเหรอ?"

พนาวันยังคงเพิกเฉยต่อเขา หันไปจ้องที่ร่างของหมีพูล และบอกเขาอย่างกังวลว่า “ระวังอย่าตกนะ”

ผู้หญิงคนนี้!

อาคิระจ้องไปเธออย่างลุ่มลึกอยู่ครู่หนึ่ง สายตาจับจ้องที่ข้อเท้าของเธอแล้วส่ายไปมา

พนาวันอุทานด้วยความเจ็บปวดทันที

แน่นอนว่าเป็นเพราะขาพลิก แต่โชคดีที่ไม่ร้ายแรง แต่ก็เดินต่อไปไม่ได้แล้ว

เมื่อมองดูเท้าของเธออีกครั้ง ร่างยาวของอาคิระก็เอนตัวลง โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาโดยตรง แล้วเดินไปข้างหน้า

พนาวันไม่ต้องการทำเช่นนี้ ร่างกายของเขายังคงบิดเบี้ยว แล้วปั้นหน้าจริงจัง: "วางฉันลง!"

"เงียบไปเลย..."

อาคิระกล่าวว่า "คุณแน่ใจหรือว่าเท้าของคุณยังเดินได้"

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ! เร็วเข้า ปล่อยฉันลงเร็วๆ เร็วเข้า!” เธอยังคงดิ้น ขัดขืนสุดกำลัง ไม่อยากใกล้ชิดกับเขาอีกต่อไป

เขาขมวดคิ้วและจ้องมองที่เธอ

เดิมที การปีนขึ้นไปบนภูเขาค่อนข้างยาก และเธอก็ดิ้นไปมาอย่างกระสับกระส่าย ทำให้หายใจลำบากและหอบเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตบก้นของเธอ "นิ่งๆ หน่อยๆ!"

พนาวันเกร็งไปทันที

เขาตบตรงไหนเนี่ย?

“ทำไมแต่ก่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลย คุณอุกอากและไร้เหตุผลเช่นนี้”