ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 632

ขณะนี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยู่ยี่โทรมาถามอาการของอาคิระว่าเป็นอย่างไร

น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาและอบอุ่น: "ส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้ว ผมกำลังจะกลับไป โอเค"

เมื่อวางสายฉันทัชไม่สนใจพวกที่อยู่บนพื้นและให้ลูกน้องโทรหาตำรวจทันที

หลังห่างหายไปนาน อารมณ์ของเขาได้รับการขัดเกลาให้เรียบ ความโหดเหี้ยมที่เหมือนเมื่อกี้เคยทำเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว แต่เมื่อเห็นศพผู้บริสุทธิ์นอนอยู่ในโรงงานร้าง ความโหดเหี้ยมในใจก็ถูกปลุกเร้าขึ้นมา

อีกด้านหนึ่ง

พนาวันทำแผลเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แต่อาคิระยังไม่ออกมา เธอแทบนั่งไม่ติด อาคิระเข้าไปในห้องผ่าตัดกับมีดเล่มนั้น

ระหว่างทางที่ยาวนาน มีดยังคงติดอยู่ที่หน้าอกของเขาเธออดไม่ได้ที่จะกลัว

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันทัชและยู่ยี่ก็มาถึงโดยยังอุ้มลูกและจูงหมีพูลไว้

ทันทีที่เห็นพนาวันหมีพูลเรียกแม่และวิ่งเข้าไปหาและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ แต่ไปโดนบาดแผลโดยไม่ตั้งใจ เธอรู้สึกเจ็บจนขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฉันทัชส่งลูกให้ยู่ยี่:“ฉันขอไปคุยกับเธอหน่อย”

ยู่ยี่พยักหน้าและอุ้มลูก:“เร็วๆหน่อยลูกชายของคุณไม่ยอมให้ฉันอุ้มเลย ตอนนี้เขาไม่รักฉันแล้วรอให้ฉันมีลูกสาวฉันก็จะไม่รักเขา!”

ฉันทัชขยับริมฝีปากบางและหัวเราะเบาๆ

จากนั้นไปห้องพักพร้อมกับพนาวัน

“ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างคุณกับอาคิระตั้งแต่แรก แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันอยากจะพูดอะไรหน่อย”

ฉันทัชหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมา:

“ฉันเห็นการแต่งงานของคุณกับเขา เขามาหาฉันในคืนก่อนที่คุณจะแต่งงานกับเขาและฉันก็พูดอะไรบางอย่างกับเขา”

“คุณคู่ควรกับเขาอย่างมาก แต่เขาไม่คู่ควรกับคุณ ตั้งแต่ที่ ดาหวันเสีย สภาพจิตใจของเขาแย่ลงเรื่อยๆ เขานอนไม่หลับทั้งคืน มันคือจิตสำนึกไม่ใช่ความรัก—”

พนาวันพูดแทรก:"เขาเคยบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับฉันแล้ว"

“โอเค งั้นเรามาพูดถึงเรื่องครั้งนี้ เขาไปที่อพาร์ตเมนต์ของคุณในคืนนั้น และพบว่าคุณไม่อยู่ จึงไปที่บริษัท แล้วจึงไปบ้านเพื่อนร่วมงานและแฟนของคุณตามลำดับ เมื่อหาใครไม่เจอจึงกลับมาที่พาร์ทเมนท์ หลังจากที่รอคุณจนถึงตีหนึ่งก็ไม่เจอ

คุณระดมตำรวจค้นหาฉันและหาฉันจนเจอ”

“ไม่อย่างนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะหาคุณเจอทันเวลาขนาดนั้น หลังจากพบผู้ต้องสงสัยที่ลักพาตัวคุณไป ซึ่งผู้ช่วยก็ตรวจสอบพบว่าเป็นองค์กรที่ค้าอวัยวะมนุษย์”

“เขาไม่ได้นอนทั้งคืนต้องรีบไปยังที่ที่คุณอยู่ทันที ใครห้ามก็ไม่ฟัง แต่ทันทีที่เขาไป ผมก็ระดมคนให้รีบตามไปทันที”

“ถึงแม้ระหว่างทางรถจะติดแต่ก็ขับด้วยความเร็วสูงมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทิ้งระยะห่างจากเขาไปมาก คุณคงพอจะจินตนาการได้ว่าเขาขับรถอย่างไร ในโลกนี้คนที่เป็นห่วงคุณโดยไม่สนใจความเป็นตายของตัวเองมีไม่กี่คนไม่ใช่หรือ”

เขาจิบน้ำเบา ๆ :“ที่ผ่านมาผมเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่วันนี้มันค่อนข้างผิดปกติ เขาเสียสติจนลักพาตัวภรรยาของผมไป และทั้งสองก็เกือบตายบนเนินเขาที่แห้งแล้ง เอาล่ะ ที่เหลือผมจะไม่พูดอะไรมาก ใจคุณคงรู้ดีอยู่แล้ว "

ยู่ยี่รออยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะเห็นทั้งสองกลับมาเธอมองฉันทัช"ทำไมไปนานจัง"

"คุยอะไรบางอย่าง"

ฉันทัชอุ้มลูกอีกครั้ง ยู่ยี่ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาขัดจังหวะ:"ฉันพูดไปหมดแล้ว"

เธอพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร จริงๆแล้วเมื่อเห็นทั้งสองคนเป็นแบบนี้เธอค่อนข้างกังวล

ไฟในห้องผ่าตัดยังไม่ดับสักที หมอที่ดูแลบอกว่าแผลอยู่ใกล้จุดสำคัญกลัวเสียเลือดมากต้องระวัง

พนาวันรู้สึกประหม่าและจ้องไปที่แพทย์ผู้ดูแลตลอดเวลา

เธออยากรู้สถานการณ์ของเขามาก หัวใจของเธอเต้นแรงและนั่งแทบไม่ติด

ขนาดหายใจยังเกร็ง แม้แต่หายใจออกก็ไม่กล้า

ยู่ยี่กำลังแซวเขา:“ไป ไปกินข้าวกับน้า กินข้าวเสร็จกลับมาพ่อกับแม่ก็ฟื้นแล้ว”

เช้าวันรุ่งขึ้น

คนแรกที่ตื่นมาคือพนาวัน

เธอดึงสายน้ำเกลือไปที่ห้องอาคิระ เขายังไม่ตื่นยังหลับอย่างสงบ

ใบหน้าซีดเซียวและไม่มีเลือด หนวดคราวเริ่มออกมาหมดแล้วเขาทั้งโทรมและอ่อนแอ

พนาวันนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ เธอจับมือเขาไว้ เหมือนว่าเขาเริ่มรู้สึกตัว อาคิระที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยค่อยๆลืมตาขึ้นและขยับริมฝีปากที่แห้งแตกเบาๆ : "คุณเป็นอะไรไหม"

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกที่ผุดขึ้นในใจของเธอนั้นยากจะอธิบายและเธอก็ส่ายหัว:“ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ได้ จะเป็นอะไรได้ยังไง ทำไมตอนนั้นคุณถึงทำแบบนั้น?”

พนาวันพูดถึงเรื่องที่เขากระโจนรับมีดแทนเธอโดยไม่ลังเล

ในเหตุการณ์นั้นเขาไม่ลังเลเลย ซึ่งตอนนั้นเธอตกใจมาก

"ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมากมาย ตอนนั้นคุณก็รู้ว่าผมไม่ได้รักคุณ ทำไมถึงยังเลือกที่จะแต่งงานกับผมโดยไม่ลังเล"

อาคิระมองอย่างลึกซึ้ง เหมือนว่าเขาพูดมากไปจึงทำให้เขาไอออกมาเบาๆ:

“เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไม่เคยผ่านเรื่องความเป็นความตายและการจากลา แต่เวลานั้นฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าในโลกนี้ฉันไม่เหลือคนสนิทที่สุดนอกจากคุณและหมีพูล ฉันไม่สามารถทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย...แค่กๆ...”

พนาวันรีบห้ามเขา:"คุณไม่ต้องพูดแล้ว ร่างกายคุณอ่อนแอมาก พักผ่อนสักครู่เถอะ"

“ได้ งั้นให้ผมจับมือคุณไว้ไม่งั้นผมจะนอนไม่หลับ...”

ใบหน้าของอาคิระซีดขาวจนน่ากลัว

ในเมื่อเสียเลือดไปมากขนาดนี้ จะไม่ซีดได้อย่างไร?