ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 634

เช้าวันรุ่งขึ้น

อาคิระรู้สึกสดชื่นใบหน้าของเขาแดงก่ำและเขาอารมณ์ดีราวกับดอกไม้ที่กำลังบานแฉ่ง

พนาวันจ้องทั้งสองคนอย่างไม่พอใจ

เวลานี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นมนตรีที่โทรมา

คิดแล้วคิดพนาวันจึงรับสาย

มนตรีโทรมาบอกว่าเขาต้องการพบเธอและนัดพบที่ร้านกาแฟข้างๆ

เธอตอบว่า "ได้"

เมื่ออาคิระได้ยิน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เหมือนกับท้องฟ้าในเดือนมิถุนายน เปลี่ยนเป็นเมฆครึ้ม แดดจ้า และพายุฝน

ทันใดนั้นเขาก็กุมแผล: "เจ็บ"

ความจริงแล้วความหมายมันชัดเจนมาก คือ อยากให้เธออยู่ด้วย ไม่อยากให้เธอไปเจอผู้ชายไม่เข้าตาที่มันสมควรตาย!

พนาวันพูดว่า: "ฉันจะรีบกลับมา แค่สิบนาทีไม่นาน ให้หมีพูลอยู่กับคุณก่อน"

เธอตัดสินใจแต่แรกแล้วและอาคิระรู้ว่าพูดไปมากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ ฉะนั้นเขาจึงไม่ห้ามเธอ

ตอนบ่ายพนาวันออกไปร้านกาแฟที่นัดไว้กับมนตรี

นับตั้งแต่วินาทีที่เธอก้าวออกจากประตูห้อง อาคิระก็ดูเวลา คำนวณเป็นนาทีต่อนาทีเพื่อดูว่าเธอจะใช้เวลานานแค่ไหน!

หมีพูลเบื่อจึงวาดรูป

อาคิระก้มดูเวลาตลอด รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน!

พริบตาเดียวก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว

อาคิระเริ่มก่นด่า: “ผู้ชายไร้ยางอาย บอกว่าสิบนาที สิบนาทีห่าอะไร นี่มันหกสิบนาทีแล้ว” แต่ยังไม่เห็นเธอกลับมา！

หลังจากนั้นไม่นานพนาวันก็กลับมา

อาคิระเดินมาทันที ปากของเขาเต็มไปด้วยคำโกหกและใบหน้าเศร้าโศกราวกับถูกทอดทิ้ง: "ผมเจ็บ ผมหิว"

การแสดงออกของเธอสงบมากเหมือนน้ำที่นิ่งสงบ ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น: "ฉันมีเรื่องอยากจะคุย"

อาคิระเงยหน้าขึ้นมองที่เธอและรอประโยคต่อไปของเธอ

“ฉันและมนตรีจะหมั้นกันในอีกสามวัน...” เธอมองไปที่เขาและพูด

อาคิระคิดว่าเขาได้ยินผิด เขาไม่เชื่อเลยและมองมาที่เธอ: "คุณกำลังล้อเล่น?"

เมื่อได้ยินดังนั้น พนาวันก็ถามกลับ “คุณดูฉันตอนนี้เหมือนกำลังล้อเล่นหรือ?”

สีหน้าของเธอดูจริงจังและไม่มีท่าทางการล้อเล่นบนใบหน้าของเธอแม้แต่น้อย

ลมหายใจในอกของอาคิระชะงักในทันที ทำให้เกิดความผิดปกติ มือของเขากำผ้าห่มบนตัวไว้โดยไม่รู้ตัวและเส้นเลือดที่หลังมือก็เผยออกมา: “ทำไมกะทันหันแบบนี้?”

“กะทันหันเหรอ？ ฉันกับเขาคบกัน ตอนนี้เราทำความรู้จักกันพอสมควรแล้วและเราทั้งคู่ต่างก็มีความรู้สึกดีๆต่อกัน ดังนั้นการหมั้นหมายจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผล” พนาวันมองเขาแล้วพูด

“แล้วผมล่ะ หลายวันมานี้คุณดูแลผมไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว แล้วผมเป็นอะไร?”

ลมหายใจพลุ่งพล่านในหัวใจของเขาอย่างบ้าคลั่ง

“อาการบาดเจ็บทั้งหมดของคุณบังคับให้ฉันต้องทำ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลและมนุษยธรรมฉันก็ต้องดูแลคุณทั้งกลางวันและกลางคืน นี่เป็นความรับผิดชอบและภาระผูกพันของฉัน”

อาคิระมองเธออย่างดุเดือด: เป็นแค่ความรับผิดชอบและภาระผูกพัน?”

เธอตอบกลับทันทีอย่างกระจ่างชัดเจน: "แน่นอน!"

“แล้วเมื่อคืน ทำไมคุณนอนถึงนอนกับผมและหมีพูล？ คุณรู้หรือไม่ว่ามันหมายถึงอะไร? หรือคุณสามารถดูแลผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บเพื่อคุณโดยไม่มีข้อแม้หรือบรรทัดฐานใดๆ เพียงเพราะความรับผิดชอบและภาระผูกพัน?”

ปลายมีดกดลงตรงบาดแผลของเขาแล้วและหากลึกเข้าไปอีกก็อาจจะมีเลือดออก พนาวันพูดด้วยเสียงต่ำ

“ผมไม่ได้บ้า? ผมจริงจังมาก หากทำแบบนี้แล้วคุณสามารถให้อภัยและเริ่มต้นหใม่ ผมก็ไม่สนใจ!” อาคิระพูดเสียงแหบแห้ง

ตอนนี้ระหว่างเขาและเธอยังมีโอกาสและความเป็นไปได้

หากถึงตอนที่เธอหมั้นหมายจริงๆ มันจะสายเกินไปและเป็นไม่ได้โอกาสของเขาจึงมีแค่ตอนนี้เท่านั้น

บ้าไปแล้ว?

ไม่ เขาไม่ได้บ้า

ตรงกันข้าม เขาตื่นตัวและมีสติมากกว่าที่เคย

เพียงแต่ว่าอารมณ์ของเขามักจะไร้เหตุผลและวิธีการที่เขาใช้นั้นสุดโต่งมาก

นี่คือสไตล์การทำสิ่งต่างๆของเขา สุดโต่ง ไร้เหตุผล บ้าคลั่ง

พนาวันกำมีดและไม่ขยับ

แต่เขาจับมือเธอและค่อยๆดันเข้าไปใกล้หน้าอกของเขาทีละนิด

มือของเธอกำลังสั่น

แต่ดวงตาของเขาแน่วแน่และไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ราวกับว่ามีดไม่ได้กำลังจะแทงเข้าไปในอกของเขา

“พอได้แล้ว! คุณคิดว่าแทงมีดนี้เข้าไปแล้วสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ หากคุณรอดมาได้ก็ดี แต่หากคุณตายล่ะ คุณบาดเจ็บสาหัสเพื่อช่วยฉันและตอนนี้มาตายด้วยน้ำมือของฉัน คุณจงใจจะให้ฉันรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตหรือต้องการให้ฉันติดคุก เข้าใจไหมว่าปัญหาระหว่างเราไม่ใช่อย่างที่คุณพูด แต่มันนานจนหัวใจของฉันด้านชา จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก”

พนาวันมองเขาและพูดช้าๆทีละคำ “มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังจะบังคับฉันอีกหรือ มันจะมีความหมายอะไร?”

มือที่จับใบมีดสั่นเล็กน้อยและมือของอาคิระที่จับมีดก็ค่อยๆเลื่อนลง ใบหน้าของเขาซีดมาก

จากนั้นพนาวันก็หันหลังและไปเก็บของในห้อง