ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 636

หมีพูลผงกหัวลงบนโต๊ะและเริ่มทำการบ้าน และอาคิระก็หยิบกระดาษและปากกา สีหน้าของเขานิ่งและจริงจังไม่รู้ว่าเขากำลังเขียนอะไร

เมื่อ หมีพูลเขียนเสร็จ เขาก็เขียนเสร็จพอดี เก็บข้าวของและพา หมีพูลไปที่ห้องนอน

หมีพูลส่งเสียงดังอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วกลิ้งไปมาแก้มน้อยๆของเขาแดงก่ำ “มักจะรู้สึกว่าตัวเองโตขนาดนี้แล้วยังนอนกับพ่ออยู่ น่าอายจริง!”

“ตอนเด็กๆ ไม่ได้นอนด้วยกัน ตอนนี้กำลังชดใช้ให้ ผู้ชายตัวใหญ่สองคนเขินอายอย่างมาก!”

อาคิระเลิกคิ้วแล้วพูด

หมีพูลยิ้มตาหยีอยากกินขนม จึงให้คนใช้วางขนมไว้บนเตียงเพื่อกิน

ยากที่อาคิระจะไม่อารมณ์เสียกับ เขาปล่อยให้หมีพูลกินงับๆและหยิบขนมขึ้นมากินด้วยคำหนึ่ง

ตอนกลางคืนพ่อลูกนอนเคียงคู่กัน ทั้งสองหลับสนิท

หมีพูลนอนด้วยแขนขากลับหัว วุ่นวายตามใจตัวเอง

วันรุ่งขึ้น อาคิระตื่นเช้ามาก และหลังจากนั้นไม่นานหมีพูลก็ตื่น

วันเสาร์ไม่ต้องไปโรงเรียน เขาให้ผู้ช่วยหลิวพาหมีพูลไปหาพนาวัน

ดังนั้นหมีพูลจึงดึงกระเป๋าเดินทางของเขาและตามลุงหลิวเข้าไปในรถด้วยความงุนงง

หลังจากที่ทั้งสองออกไป เขาก็หยิบกระดาษที่ยังเขียนไม่เสร็จเมื่อนคืนแล้วออกมาเขียนต่อ เสร็จแล้วก็ใส่ลงในซองจดหมายและเก็บไว้

จากนั้นให้คนรับใช้จัดของและจัดกระเป๋าเดินทาง

ช่วงบ่ายลุงหลิวกลับมา

"ส่งไปถึงแล้ว?"

ลุงหลิวพูดว่า:"คุณพนาวันไม่อยู่ ผมเลยพาคุณหนูกลับมา"

อาคิระขมวดคิ้ว

ไม่อยู่?

หรือว่าอยู่ที่บ้านมนตรียุ่งกับงานหมั้น?

หัวใจของอาคิระรู้สึกเสียวขมขื่นและยื่นซองให้กับเขา:"มะรืนส่งให้เธอ"

ผู้ช่วยหลิวรู้สึกประหลาดใจมาก แต่เขาไม่ถามอะไร แค่เก็บซองจดหมายไปแต่รู้สึกแปลกมาก

พริบตาเดียวก็มืดแล้ว อาคิระให้ผู้ช่วยจัดของ

ใส่ของที่จำเป็นทั้งหมดลงในกระเป๋าเดินทาง เขาตั้งใจจะไป ไปจากฮ่องกง

อย่างที่ฉันทัชพูด แม้แต่ชีวิตก็ยอมสละให้ธอได้แต่เธอกลับไม่สนใจแม้แต่น้อยแล้วทำจะทำอะไรได้อีก？

เธอหมั้นหมายกับมนตรี หากเขายังอยู่ฮ่องกงคงจะเจอกันเป็นครั้งคราว ตอนนั้นบรรยากาศคงไม่ดีแน่

นอกจากนี้เกรงว่าความไร้เหตุผลของจะลุกเป็นไฟอีกครั้ง เหมือนที่ฉันลักพาตัวยู่ยี่ครั้งที่แล้ว เขาไม่ต้องการทำอย่างนั้นอีก ดังนั้นต้องไปจากที่นี่

สำหรับหมีพูลเขาไม่มีแพลนจะพาไปด้วย

หลายปีมานี้เขาไม่ได้เลี้ยงดูหมีพูล เขารู้สึกผิด อยู่กับแม่ยังไงก็สบายกว่าอยู่กับพ่อ

เขาและพนาวันอยู่ด้วยกันมา8ปีแล้ว และเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนิสัยและความชอบของหมีพูล ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน

ในโลกนี้ เขาไม่มีญาติ ตระกูลตระกูลอนันต์ธชัยตายไปหมดแล้ว เหลือเขาเพียงคนเดียว

เมื่อก่อนเขาเคยชินกับความโดดเดี่ยว และไม่สนใจว่าจะต้องใช้ชีวิตคนเดียวในอนาคต หรือหากไม่ชินจะทำอย่างไรได้?

ในโลกนี้ยังที่ใครที่รักเขา?

คนที่จะรักเขาก็จากไปนานแล้ว ทั้งพ่อแม่และเอวา และเธอที่จากไปแล้ว จริงๆแล้วการอยู่คนเดียวได้ดีมาก

บางทีในอนาคตเขาอาจจะกลับมา

ถึงตอนนั้นอาจจะยังจำเธอได้หรืออาจจะลืมเธอไปแล้ว

แต่เขาคิดว่าตอนนั้นอารมณ์ของเขาคงไม่รุนแรงเช่นนี้คงสงบลงไปมาก...

แต่อ้างว้างบนใบหน้าของเขาชัดเจนมากโดยไม่ได้สามารถปิดบังได้

เช้าวันรุ่งขึ้น อาคิระให้คนขับรถพาเขาไปที่บ้านฉันทัช

พอดีวันนี้ฉันทัชอยู่บ้านไม่ได้ไปที่บริษัท

ตั้งแต่มีลูกชาย ฉันทัชได้ตั้งกฎสำหรับตัวเอง

ทุกสัปดาห์ต้องหยุดงานสามเพื่ออยู่กับลูกเมีย

ยู่ยี่กำลังบดกาแฟ และฉัทัชกำลังนั่งอยู่บนโซฟา

เจ้าตัวเล็กเริ่มคลานได้แล้ว คลานจากปลายโซฟาข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่ง ก้นของเขายกขึ้นสูง

“ดูแล้วชีวิตของนายตอนนี้ดีมาก มีความสุขกับครอบครัว” อาคิระพูดสนุกสนานและปกปิดความอ้างว้างและความอิจฉาในดวงตาของเขาอย่างเงียบ ๆ

“มาแล้ว” ยู่ยี่ทักทาย: “คุณอยากลองกาแฟที่ฉันบดไหม”

“ภรรยาและแม่ที่ดี” เขากล่าวชม: “แน่นอน”

ยู่ยี่ยิ้มเบาๆ หันหลังกลับไปบดกาแฟต่อ

แต่อาคิระกลับมองที่เงาที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของเธอด้วยความเหม่อลอย

เมื่อก่อนที่บ้านพนาวันก็มีลักษณะเช่นนี้

ร่างถูกปกคลุมภายใต้แสงสีเหลืองสลัว มีความอบอุ่นบางที่อธิบายไม่ได้

เมื่อรู้สึกถึงการสายตาของเขายู่ยี่ยิ้มและแกล้งเขาอย่างจงใจ: "ทำไมถึงเห็นฉันด้วยเหม่อลอยขนาดนี้ หรือว่าว่าคุณหลงใหลในตัวฉัน"

อาคิระหยุดความคิดที่คิดไปไกลเขาหัวเราะตามคำพูดของเธอ:“งั้น เมื่อก่อนทำไมคุณไม่พบว่าคุณเหมาะกับผมมาก แต่ตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป เมื่อไหร่คุณจะหาเวลาไปหย่ากับคุณฉันทัชแล้วเราสองคนไปจดทะเบียนกัน”

“โอเค ไม่มีปัญหา” ยู่ยี่พูด

ฉันทัชยกคิ้วขึ้นลง: "ต่อหน้าฉันแท้ๆ พวกคุณเป็นอะไรกัน?"