ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 761

ลูกกระเดือกของดนัยขยับ “ผมไม่เสียใจ!”

“งั้นก็เซ็นชื่อซะ!”

นาโนผลักเอกสารไป

ปากกาหล่นไปตกอยู่บนตัวอักษรคำว่าดนัยที่ก่อนหน้านี้ยังเซ็นไม่เสร็จอีกครั้ง ลูกกระเดือกก็ยิ่งขยับรุนแรงขึ้นทันที

มือที่เขาจับปากกาเหมือนจะสั่นเล็กน้อย จากนั้น ค่อยหลับตาลง กลั้นลมหายใจนั้นไว้ และเซ็นชื่อเพียงอึดใจเดียว

เอกสารที่บริษัทส่งมาทุกวันมักจะหนาเป็นกอง และเขาจะต้องเซ็นอนุมัติทั้งหมด ถึงแม้เอกสารจะอนุมัติยากแค่ไหน ก็ไม่กดดันเหมือนกับตอนนี้!

ตอนที่ชื่อของเขายังไม่ถูกเซ็นลงไป ทั้งสองก็ยังคงมีฐานะเป็นสามีภรรยา เมื่อได้เขียนลงไปแล้ว ก็หมายความว่าการพัวพันทุกอย่างต้องหยุดลงตรงนี้!

ดวงตาของดนัยจ้องเขม็งไปที่สามคำนั้น ด้วยหัวใจที่บีบแน่นจนจะระเบิดออกมา

เขาไม่อยากเซ็น แต่เธอกำลังบีบบังคับ เขาไม่มีทางหนี

การแต่งงานและการหย่าร้างต่างก็เป็นเรื่องง่ายดายเช่นนี้ เพียงแค่ต้องเซ็นสามคำนี้ลงไปก็ได้แล้ว ผูกพันกันมานานขนาดนี้ สุดท้ายก็มาถึงจุดสิ้นสุดอยู่ดี

ตอนสายตาของนาโนจ้องไปที่ทะเบียนหย่า ก็ยังมีความคิดที่เหม่อและล่องลอย หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การแต่งงานและการหย่าร้างของตนเองจะปุบปับและกะทันหันขนาดนี้

ในเมื่อ ได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้มาแล้ว อย่างนั้นก็ปล่อยวางตามที่ใจต้องการแล้วกัน

เมื่อก่อนเธอเคยบอกว่า เธอสามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้

ตอนนี้เธอมีทั้งเงิน และคังซีเมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้รับตอนจากมาแล้วมันมากมายเหลือเกิน มีความสุข จริงๆ

เมื่อเก็บทะเบียนหย่าลงไปในกระเป๋าถือ นาโนก็ลุกขึ้น เพราะไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป

ดนัยยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงง สองแขนวางอยู่บนเข่า สองมือประสานกัน สีหน้าที่อยู่บนใบหน้าดูมืดมนและหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

พอหันหลังกลับ เท้าของเธอเพิ่งจะก้าวออกไป ทันใดนั้นดนัยที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ขยับตัว จู่ๆ มือใหญ่ก็จับข้อมือของเธอ “ไปกินข้าวด้วยกันสิ?”

“ตอนกลางวันฉันมีธุระต้องไปจัดการ ไม่มีเวลา ก็พอแค่นี้แล้วกัน”

สิ้นสุดเสียง นาโนก็สะบัดมือของเขาออก ผลักประตู และเดินออกไป

ดนัยยังมีอะไรที่อยากจะบอกอีก ริมฝีปากบางขยับ สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร

ในใจเขาเข้าใจและชัดเจนดี ยิ่งเหมือนแม้กระทั่งกระจก

หากตอบตกลงหย่าแล้ว หลังเซ็นชื่อลงในทะเบียนหย่า เธอคงไม่มีวันติดต่อใดๆ กับเขาอีกแน่นอน

อย่างสถานการณ์อย่างในตอนนี้ เขาก็รู้มานานแล้ว

“คุณดนัย…” พนักงานที่อยู่ด้านข้างเห็นเขาไม่มีการตอบสนองจะครึ่งค่อนวันแล้ว จึงเอ่ยปากเรียก

พอได้สติ ดนัยเลิกคิ้วขึ้น หลังจากที่ทักทายกัน ก็เดินออกไป เพียงแต่ความเหนื่อยล้าและความหม่นหมองที่อยู่บนใบหน้าจะทำอย่างไรก็ปิดไม่มิด

นาโนได้ขับรถมาที่นี่ ก็นำมาจอดที่สำนักงานกิจการพลเรือน ช่วงที่ดนัยออกมา ก็ไม่เห็นรถแล้ว

ใกล้จะสิบโมงแล้ว นีรดาก็ตื่นขึ้นมา ยังไม่ได้หวีผมและล้างหน้า ก็มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของดนัย แต่ไม่มีใคร จึงรีบโทรหาเขา

คนใช้ที่อยู่ในห้องรับแขกกำลังเอ่ยปากเรียกคุณชาย หลังจากที่ได้ยิน นีรดาก็รีบตัดสาย ก้าวเท้า ลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว

“แกไปไหนมาตั้งแต่เช้า?”

สีหน้าและอารมณ์ของดนัยเขียนอยู่บนใบหน้าหมดแล้ว เขาถอดเสื้อคลุมออก แล้วพูดว่า “ไปสำนักงานกิจการพลเรือน และจัดการเรื่องหย่ามาครับ”