ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 780

สถานที่ที่ทั้งสองพูดคุยกันคือห้องผู้ป่วยของนาโน

เธอนอนอยู่บนเตียงและบาร์บี้นั่งอยู่บนโซฟา

ผ่านไปนาน เธอจึงเอ่ยว่า “เพื่อคุณแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองเขาก็ไม่ต้องการ อย่างนี้แล้ว คุณยังจะไม่ให้อภัยเขาอีกเหรอ?”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ” นาโนเอ่ยอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ฉันชอบเขา หวังแค่ว่าเขาจะเจอแต่สิ่งดีๆ”

บาร์บี้หยิบน้ำอุ่นบนโต๊ะขึ้นมาจิบ

“ถ้าคุณให้อภัยเขา ฉันก็จะถอยออกไป คุณมีช่วงเวลาที่ดีกับเขาในอนาคต ถ้าคุณไม่ให้อภัยเขา งั้นก็อย่าให้ความหวังอะไรเขาอีกเลย ให้เขาตัดความคิดที่ไม่ควรมีทิ้งไปให้หมด เขาจะได้มีชีวิตที่ดีในอนาคต"

บาร์บี้พูดต่อ “แต่ไม่ใช่เหมือนอย่างตอนนี้ เขาเสียบริษัทไปเพื่อคุณ ตอนนี้เขาเกือบจะตายอีก คุณคงไม่รู้สึกใช่ไหมว่าตัวเองทำแบบนี้อีกไม่ได้แล้ว?”

นาโนรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้น่าขำนิดหน่อย “ดูเหมือนฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ฉันไม่ได้รั้งเขาเพื่อไม่ให้เขาจากไป คำพูดพวกนี้คุณไม่ควรมาพูดกับฉัน แต่ไปพูดกับดนัย ขอแค่คุณพูดให้เขายอมได้”

บาร์บี้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกันอีกต่อไป

เธอยืนขึ้นพลางเอ่ยอีก “คุณเห็นแก่ตัวขนาดนี้ไม่ได้นะ”

ในตอนบ่าย เชอร์รีนมาเยี่ยมนาโน

เมื่อเห็นว่าปลอดภัยเธอก็โล่งใจ แล้วถามถึงอาการของดนัย พอรู้ว่าเขาพ้นขีดอันตราย เธอก็ไม่กังวลใจอีก

“ตอนนี้เธอคิดอย่างไร?” เชอร์รีนมองมาที่เธอ “ตอนนี้ดนัยสามารถมอบชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเธอได้ เธอคิดอย่างไร?”

“เชอร์รีน เธอยังไม่เข้าใจอีกหรอ? ตอนผู้ชายไล่ตามผู้หญิง เขาเสียสละได้ทุกอย่าง เหมือนก่อนหน้านี้ที่เขาต่อต้านนีรดาเรื่องแต่งงาน กล่าวคำสาบานต่อฉัน แต่เวลาได้พิสูจน์แล้วว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น...”

นาโนเอ่ย “ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่รู้สึกหวั่นไหว ตอนผู้ชายรักผู้หญิงเขาทำทุกอย่างเพื่อเธอได้ แต่เมื่อหมดรัก เขาก็จะหันหลังจากไปอย่างเด็ดขาด”

“เธอคิดว่าฉันคล้อยตามง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ให้อภัย ไม่มีทาง!”

งูกัดหนึ่งครั้ง กลัวเชือกไปสิบปี ประโยคนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย

เชอร์รีนรู้ว่านาโนไม่เชื่อในความรักอยู่แล้วด้วยลักษณะนิสัยของเธอ

แต่หลังจากได้พบกับดนัยเธอก็ตกหลุมรักทั้งหมดที่เป็นเขา เมื่อถูกทำให้เจ็บรอยแผลเต็มไปทั้งตัว เธอจะไม่มีทางเชื่อความรู้สึกนั้นง่ายๆอีกครั้ง

จริง ๆ แล้วเธอกลัวและต้องการหลีกเลี่ยง...

“งั้นเธอไปดูเขาเถอะ ตามมารยาท”

“หมอบอกว่าการผ่าตัดสำเร็จแล้ว และไม่มีปัญหาอะไร นีรดากับบาร์บี้ก็อยู่ที่นั่น ฉันไม่จำเป็นต้องไปอีก” นาโนเอ่ย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เชอร์รีนก็ไม่พูดอะไรอีก ปล่อยเธอไป

ทั้งสองคุยกันอีกสักพัก เชอร์รีนก็กลับไป นาโนหลับตาลงเพราะต้องการพักผ่อน แต่เธอกลับนอนไม่หลับ

ดนัยค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาตอนสี่ทุ่ม ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดเซียว ไร้ร่องรอยของเลือด ประโยคแรกที่เขาลืมตาคือ “เธอล่ะ?”

“ฉันคิดว่าวิธีนี้ยุติธรรมที่สุดสำหรับฉัน ฉันก็มีเส้นตายเหมือนกัน แกทิ้งเตชะโสภากรุ๊ปเพื่อเธอ ฉันไม่ว่าอะไร แกสละสิทธิในการดูแลบุตร หลานที่ฉันรักเท่าชีวิต ฉันยังไม่คัดค้าน”

“แต่ครั้งนี้แกต้องฟังฉัน อย่าพูดถึงแกเลย ฉันใจเย็นมานานมากแล้ว”

“จากเหตุการณ์วันนี้ ฉันยังลังเลอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจอย่างถึงที่สุด ฉันคิดว่าการตัดสินใจของฉันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอและเรา แกคิดว่าไง?”

นีรดาพูดอย่างจริงจังและสุขุม “ดนัย แกคิดพิจารณาเรื่องนี้ดูนั่นคือสิ่งที่ฉันคิดได้ตอนนี้ ฉันรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เลี้ยงดูคังซี”

“ในหนึ่งสัปดาห์ฉันขอแค่ได้กอดเขาสามวัน ฉันจะไม่ขออะไรอีกแล้ว หุ้นของเตชะโสภากรุ๊ปที่ให้เธอ ฉันก็ไม่พูดอะไร เพราะคังซี”

บาร์บี้เอ่ยในตอนนี้ “ฉันคิดว่าคำแนะนำของคุณป้าสมเหตุสมผลที่สุด ไม่มากเกินไปและยุติธรรม”

เพิ่งตื่นจากอุบัติเหตุ ตอนนี้หัวของดนัยอึกทึกครึกโครมเหมือนแมลงวันนับไม่ถ้วนส่งเสียงร้อง และอาการปวดหัวที่น่าหงุดหงิดราวกับกำลังจะระเบิด

ในท้ายที่สุด ดนัยจึงเอ่ยว่า “ผมปวดหัวมาก อยากพักผ่อน พวกคุณออกไปเถอะ”

“แล้วคืนนี้ล่ะ? อยู่คนเดียวได้หรอ? อยากให้ฉันหรือบาร์บี้อยู่เป็นเพื่อนสักคนไหม?” นีรดากังวล

ตอนนี้ร่างกายของเขาไม่ค่อยดี ทำอะไรก็ไม่สะดวก จะปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่คนเดียวอย่างสบายใจได้อย่างไร?

“ไปเถอะ คืนนี้ผมอยากอยู่เงียบๆคนเดียว”

ดนัยหลับตาลงพลางเอ่ยเสียงต่ำและเยือกเย็น “นอกจากนี้ คราวหน้าอย่ารบกวนเธออีก ถึงอย่างไรเธอก็เป็นเลขา ผมจัดการเรื่องส่วนตัวของผมเองได้ ไม่ต้องการเธอ”