ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 802

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอควรโทรแจ้งให้นีรดาทราบหรือไม่

คิดแล้วเธอก็ยอมแพ้ ระยะทางไกลขนาดนี้ เธอโทรหานีรดา จะไม่เป็นการเร่งให้เธอตายเร็วขึ้นหรือ

กระทั่งสองทุ่ม ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกในที่สุด

หัวหน้าแพทย์เดินออกมา ขณะกำลังถอดหน้ากากออก นาโนก็ก้าวเดินบนรองเท้าส้นสูงไปหาเขา

"เขาเป็นโรคกระเพาะ และไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลาสี่วัน เขากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตลอดเวลา และเขาเกือบเสียชีวิต!" หมอส่ายหัว "นี่ไม่รักษาชีวิตเลยด้วยซ้ำ!"

เมื่อได้ยินอย่างนี้ นาโนก็ขมวดคิ้วแน่น "แล้วเขาล่ะ"

"การผ่าตัดประสบความสำเร็จมาก แต่เขาต้องใส่ใจกับการกิน กระเพาะของเขาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป สถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายลง"

เมื่อย้ายไปยังห้องผู้ป่วยปกติ นาโนก็นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ดนัยที่ป่วยยังคงนอนอยู่ เขาไม่ตื่น ยังอยู่ในอาการโคม่า

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน อาจจะหนึ่งชั่วโมง หรือสองชั่วโมงก็ได้

ในที่สุดดวงตาของดนัยก็ขยับเล็กน้อย และเขาก็ตื่นขึ้น

ภาพใบหน้าของนาโนคมชัดขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกของเธอสั่นขึ้นลงรุนแรง ขณะจ้องมาที่เขา "กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นเวลาสี่วัน เหอเหอ ทำไมคุณถึงไม่ตายในคฤหาสน์เลยล่ะ"

ดนัยอ่อนแอมาก ริมฝีปากบางซีดขาว เขาไม่สามารถพูดได้ ทำได้แค่ไอเบาๆ

"ถ้าอยากตาย คุณก็กลับไปตายที่เมืองs อย่ามาตายที่นี่ ไม่งั้นแม่ของคุณจะมาโทษฉันได้ ข้อหานี้แรงเกินไป ฉันรับไม่ได้!"

คำพูดของนาโนเฉียบขาดและไม่น่าฟังมาก "หลังจากกลับไปที่เมืองs คุณจะตายยังไงก็ได้ แต่อย่ามาตายรอบตัวฉัน!"

"ขอ…ขอโทษ..." เขาขอโทษด้วยความยากลำบาก ริมฝีปากบางของเขาซีดและแห้ว

"ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่ชอบคำขอโทษแบบนี้ ขอแค่ต่อไปนี้อย่ามาสร้างปัญหาให้ฉันอีกก็พอ!"

สิ่งที่ดนัยพูดในตอนนี้ล้วนเปล่าประโยชน์ สิ่งเดียวที่เขาพูดได้คือขอโทษ

ดวงตาของนาโนเต็มไปด้วยรังสีเย็นชา เย็นยะเยือก คำพูดก็หยาบคายผิดปกติ อะไรที่ไม่น่าฟังเธอพูดทั้งหมด

ดนัยยอมรับเงียบๆ ไม่ปฏิเสธ ไม่พูด นอนเงียบๆ

หลังจากดุอยู่หลายนาที ความโกรธในใจของเธอก็เกือบจะหายไป นาโนจึงหยุดพูด

และดนัยยังคงรักษาท่าทางเดิมและจ้องเธอ ก่อนจะขยับริมฝีปากบางของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำและอ่อนแอ "ดื่มน้ำหน่อยมั้ย"

สำหรับทุกสิ่งที่เธอพูด เขาเลือกที่จะแบกรับมันไว้ทั้งหมด โดยปราศจากการต่อต้านแม้แต่น้อย เขาจะยอมรับมันเงียบๆ

จู่ๆนาโนก็หมดแรง เมื่อมองดูเขาที่ยังระมัดระวังอยู่ทั้งที่เป็นขนาดนี้แล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหรือจะดุต่อไปยังไงดี

ห้องเงียบอีกครั้ง เขาไม่ได้กินข้าวมาสองสามวันแล้ว และต้องผ่าตัดอีก จนเสียงแหบมาก "ขอโทษ..."

นาโนยื่นมือออกไปแตะหน้าผาก "คนที่ไม่ต้องการชีวิตคือคุณ จะมาขอโทษฉันทำไม"

"ยังไงก็ขอโทษนะ…" ดวงตาของดนัยเต็มไปด้วยความหวังอย่างลึกซึ้ง "ผมอยู่ในห้องผ่าตัดนานขนาดนั้น คุณเป็นห่วงไหม"