ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 804

"แต่ถ้าเธอจะให้อภัยเขา ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ชีวิตไม่ได้มีการจากลาให้ได้สัมผัสได้ตลอดนะ"

"ไม่ต้องรอจนเขาตกอยู่ในอันตรายจริงๆ จนเขาไม่มีชีวิตอยู่แล้วค่อยมาได้สติ ทำตามความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเธอ ถึงทุกสิ่งจะหลอกลวงได้ แต่หัวใจหลอกไม่ได้... "

เสียงของเชอร์รีนนุ่มนวลมาก เมื่อเธอตัดสินใจที่จะให้อภัยออกัส เธอก็พยายามอย่างมากเช่นกัน

จากที่ดูตอนนั้นดนัยเลือกทางผิดเพราะเขาเครียดเกินไป แต่เขาไม่ได้ทำผิดพลาดอย่างแท้จริง

ถ้าเขากล้าแตะต้องบาร์บี้ เชอร์รีนจะไม่พูดคำโน้มน้าวใจอย่างนี้เลย แต่เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนอื่นเลย

ถ้ามองจากมุมนี้ อย่างน้อยก็เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้ว่าไม่ได้อยู่ที่บาร์บี้

คุยกันไม่นานทั้งคู่ก็วางสาย ขณะที่นาโนกำลังคิดถึงบางเรื่อง และบางคำอยู่ เสียงข้อความก็ดังขึ้น เธอจึงเปิดอ่าน

——อันที่จริงเรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรต้องวิตกกังวล เมื่อใจคุณมีความสับสน แสดงว่าคุณมีความคิดที่จะเริ่มต้นให้อภัยเขาแล้ว คุณกำลังสงสัยและหลงทาง รู้สึกว่าต้องการเวลาที่เหมาะสม รู้สึกว่าเขาควรเสียสละทุกอย่างเพื่อคุณ และสร้างความประทับใจให้คุณอย่างเต็มที่ คุณถึงจะเลือกให้อภัย

ในฐานะผู้ชาย เขาได้มอบทรัพย์สินที่สำคัญที่สุดทั้งหมดของเขาให้กับคุณแล้ว เขาไม่เหลืออะไรเลย และสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือชีวิต แค่ชีวิตเท่านั้น

บางทีคุณอาจกำลังรอ คุณต้องการพิสูจน์ว่าเขาสามารถมอบชีวิตให้กับคุณได้ แต่คุณต้องรู้ว่าชีวิตนั้นเรียบง่าย จะมีการแยกจากกันมากมายได้ยังไง

หน้าอกของเธอสั่น นาโนก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ

ไม่รู้ว่าเมื่อไร ดนัยได้ผล็อยหลับไปแล้ว เขาหายใจเข้าออกอย่างมั่นคง

เมื่อมองไปก็เห็นใบหน้าของเขาดูโทรมกว่าตอนที่เขามาที่นี่มาก ทำให้โครงหน้าของเขาแตกต่างออกไปอย่างชัดเจน แถมยังดูซีดเซียวและมืดมนมากขึ้น

เขาผอมมากเกินไป โหนกแก้มของเขายื่นออกมาเล็กน้อย ในขณะที่มองเงียบๆ คำพูดของฉันทัชและเชอร์รีนก็ก้องอยู่ในใจของนาโนเสมอ

เธอมีความคิดที่จะให้อภัยดนัยแล้วใช่ไหม

คำตอบอยู่ตรงหน้า และไม่อาจหักล้างได้ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่เป็นห่วงจนต้องไปดูความเป็นอยู่ของเขาในคฤหาสน์ข้างๆ และไม่มาโรงพยาบาลแต่เช้าแบบนี้ ไม่ใช่หรอ

พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนน้ำเกลือ เมื่อเห็นดนัยนอนหลับ เธอก็พูดว่า "คุณดนัยไม่ได้นอนเลย แต่ตอนนี้เขาหลับสนิทมาก คงเป็นเพราะคุณนาโนอยู่ที่นี่แน่ๆ"

นาโนยิ้มเบาๆโดยไม่พูดอะไร เธออยู่เงียบๆ

เธอเป็นคนเด็ดเดี่ยว ตรงไปตรงมา เรียบร้อย และไม่เลอะเทอะเสมอ!

แต่ในตอนนี้เธอลังเลจริงๆ

ตอนเที่ยงราชามาหาเธอ และยังอุ้มคังซีมาด้วย

เมื่อเห็นคังซี ลูกกระเดือกของดนัยก็ขยับ เขาจ้องอย่างลึกซึ้ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดกับราชาว่า "ผมขอกอดเขาได้ไหม"

ราชาหรี่ตาของเขาลง และหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็เดินไป

แต่ในขณะที่ดนัยกอดเขา คังซีก็ร้องไห้ออกมา

ดนัยรู้สึกเสียอาการ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยอุ้มคังซีมาก่อน แต่เขาไม่เคยร้องไห้ ตอนนี้เขาร้องไห้อย่างรุนแรงจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ราชายักไหล่ และมารับคังซีไป และเขาก็หยุดร้องไห้ทันที เขายังเด็กมาก แต่จำคนได้แล้ว!