ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 806

เช้าวันรุ่งขึ้น

นาโนส่งเสื้อผ้าให้ราชา อยู่ด้วยกันมานาน ทำให้เขาเคยชินแล้วกับการที่ต้องมีเธอมาเลือกเสื้อผ้าให้ทุกฤดูกาล

เมื่อเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ในห้อง นาโนก็เตะเขาทันทีโดยไม่เกรงใจ

ราชากรีดร้องเสียงหลงทันที เขาตาบอดจริงๆ ทำไมตอนนั้นถึงหลงใหลผู้หญิงหยาบคายแบบนี้ได้

คังซีก็ตื่นแล้ว และเขาก็ค่อยๆเริ่มจำคนได้แล้ว

ราชาอุ้มเขา และป้อนนมให้เขา ปากเล็กของเขาดูดๆดูน่ารักมาก

ดนัยนั่งรถเข็นออกมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขายืนอยู่ข้างราชาและพูดด้วยเสียงแหบ "ขอกอดหน่อยได้ไหม"

เขาอ้อนวอนเล็กน้อย ราชากลอกตา และวางคังซีในอ้อมแขนของเขา

แต่ใครจะรู้ อยู่ดีๆคังซีก็ร้องไห้ออกมา

เขาแข็งทื่ออีกครั้ง มือค้างอยู่ในอากาศ

ใบหน้าของคังซีเต็มไปด้วยน้ำตา ดนัยทำอะไรไม่ได้ นอกจากดึงมือกลับ “ช่างเถอะ คุณอุ้มดีกว่า"

ราชาสั่นแขนเล็กน้อย และคังซีก็เงียบไป "เขาจะจำคนได้เมื่อตื่นนอนตอนเช้า คุณค่อยอุ้มตอนเที่ยงแล้วกัน"

สุดท้ายราชาก็รู้สึกสบายใจ เขาดูแลเด็กคนนี้มาตั้งนานไม่เสียแรงเลย

เมื่อนาโนมองเห็นดวงตาสีแดงและท่าทีแข็งทื่อของเขา ดวงตาของเธอก็สั่นไหว แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังอาหารเช้า นาโนก็ตัดแต่งต้นไม้ ก่อนราชาจะอุ้มคังซีมาข้างหลัง

เขาหยอกคังซี พร้อมคุยกันไปพลางๆ

เมื่อราชาพูดถึงเรื่องตลกที่ตลกเป็นพิเศษ ทั้งคู่ก็หัวเราะ ตอนนี้แสงอาทิตย์ในฝรั่งเศสกำลังพอดี ส่องมาเป็นสีทองอ่อนๆ

ที่ระเบียงชั้นสอง มุมของดนัยดีมาก และเขาสามารถมองเห็นฉากทั้งหมดที่อยู่ด้านล่างได้อย่างดี รวมถึงฉากที่กลมกลืนกันอย่างเป็นธรรมชาตินั้นด้วย

เธอยิ้มอย่างสดใสและอ่อนโยน ไม่ใช่ยิ้มแค่มุมปากหรือยิ้มเหยียดเหมือนตอนทำกับเขา คังซีก็เชื่อฟังมาก เขาเงียบมาก...

จากนั้นดนัยก็ตกจมอยู่ในความคิดของตัวเอง สีหน้าของเขาดูมืดมน ไร้ความสดใส เขาเลือกบางอย่างผิดไปหรือเปล่า

ตอนเที่ยงนาโนไปบริษัทเพราะสปอร์โทรมา ดังนั้นจึงเหลือผู้ชายเพียงสองคนในคฤหาสน์ และคังซี

ดนัยเดินกลับมาอีกครั้งโดยบอกว่าเขาต้องการอุ้มคังซี

ราชาส่งคังซีให้เขา และคังซีก็ยังคงร้องไห้เหมือนเดิม เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงได้แต่ตกตะลึง

"ตะลึงอะไร รีบปลอบสิ เขย่าเบาๆเดี๋ยวคังซีก็เงียบเอง" ราชาพูด

ดนัยเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลตามคำแนะนำ และใช้เวลาไม่นานคังซีก็หยุดร้องไห้ เขามีความสุขมาก "คุณมีวิธีปลอบเด็กจริงๆ"

"แน่นอน อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย คังซีถูกผมเลี้ยงดูมา เขาใช้เวลาหนึ่งในสามกับนาโน และสองในสามกับผม เด็กคนนี้หิวเก่งมาก หนึ่งวันต้องกินสามครั้ง กลางคืนบางครั้งชอบร้อง ตอนเช้าร้องหนักเป็นพิเศษ ผมชอบตื่นเองแต่เด็ก และเหมือนเขาจะได้รับการถ่ายทอดจากผม” ท่าทางนั้นของราชา อย่าให้บอกว่าภูมิใจขนาดไหน

ดนัยจ้องเขาอย่างเต็มไปด้วยความอิจฉาในใจ

"ผมตัดสายสะดือของเขา และผมก็ตั้งชื่อให้เขาด้วย น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ลูกของผม!" เขาเสียใจมาก

"คุณชอบเด็กมากไหม" ดนัยพูดขณะลูบใบหน้าเล็กๆที่อ่อนโยนของคังซี

เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองเข้ากันได้อย่างกลมกลืนโดยไม่มีการทะเลาะหรือจิกกัดกัน

"ไม่ ผมไม่ชอบเด็ก ผมเกลียดเสียงดัง แต่ผมชอบคังซี เขาเป็นเด็กที่ผมเลี้ยงมา" ราชาเหล่ตาของเขา “เด็กคนอื่นไม่เกี่ยวอะไรกับผม ผมชอบเขาแค่คนเดียว"

“อย่างนี้ก็ดี อย่างนี้ดีที่สุด…" ดนัยพึมพำเบาๆ โดยไม่พูดอะไรอีก เขากอดคังซีแน่น และมองอย่างลึกซึ้ง