ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 825

แป๊บเดียว รถก็มาถึงหน้าสวนสนุก

ดนัยจอดลง ให้นาโนอุ้มคังซีก่อน เขาไปดูนีรดา กลัวเธอจะหนีไป

ซื้อตั๋วแล้ว ก็เข้าไปในสวนสนุก นาโนสวมกางเกงยีนกับเสื้อเชิ้ต รองเท้าคัตชู ดูสบายๆ มาก

ดนัยกลับใส่แจ็กเกต กางเกงยีน หล่อไม่ธรรมดาเลย ในความหล่อเหลาและดูเป็นผู้ใหญ่ก็เพิ่มความสบายๆ ไปด้วย

เป็นห่วงว่าอายุของนีรดามากแล้ว ดังนั้นจึงไม่เลือกอันตื่นเต้นในตอนแรก โดยเริ่มจากม้าหมุน

นีรดารู้สึกว่าตัวเองอายุมากแล้ว รอบๆ มีแต่สามีภรรยาหนุ่มสาว ก็อาย ไม่ยอมนั่ง สุดท้ายก็ถูกดนัยผลักขึ้นไป

เธอกับนาโนตามกันอยู่หน้าหลัง ตอนที่ม้าหมุนหมุน เธอรู้สึกสนุกมาก และก็วิเศษสุดๆ

ตอนสาวๆ แต่งเข้าตระกูลเตชะโสภา ยังไม่เคยมา เพราะว่ายุ่ง

ต่อมาพ่อของนัยเสีย ก็ยิ่งไม่มีเวลา ต้องดูแลร้านอาหาร และยังต้องจัดการบริษัท เกรงว่าหนึ่งวันที่มียี่สิบสี่ชั่วโมงจะกลายเป็นเจ็ดสิบสองชั่วโมงน่ะสิ และยังต้องดูแลนัย จะมีเวลาที่ไหนกัน？

พออายุมาก ก็เหลือตัวเองคนเดียว หญิงชราวัยห้าสิบกว่าจะมาที่แบบนี้ที่ไหนกัน？

เริ่มจากม้าหมุนก่อน จากนั้นก็เวฟสวิงเกอร์ นีรดาไม่ปรากฏความกลัวเลยสักนิด

ล่องแก่ง ทั้งสามก็เล่นด้วยกัน ส่วนคังซีก็ให้พี่เลี้ยง

ทิวทัศน์รอบๆ สวยงามมาก แม่น้ำใสมาก ดอกไม้รอบๆ เบ่งบานสดใส ลอยขึ้นมาจากแม่น้ำ รู้สึกถึงอากาศบริสุทธิ์ และอารมณ์ที่มีความสุข

เพลินไปกับช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมในช่วงบ่ายแบบนี้ นีรดารู้สึกอ่อนวัยขึ้นหลายปี

จากนั้นก็รถไฟเหาะ ซึ่งออกแบบมาได้น่ากลัว นาโนมองการลงในแนวดิ่งที่เกือบจะเก้าสิบองศา หนังศีรษะก็ตึงเล็กน้อย

ดนัยอุ้มคังซี ผลักนาโนกับนีรดาขึ้นไป ที่นั่งนั้นสองคนนั่งแถวหนึ่ง ดังนั้นนาโนจึงนั่งกับนีรดา

ตอนแรก ในตอนที่เริ่ม ความเร็วของรถไม่ได้ช้านัก ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ สูงขึ้นทีละน้อย ผู้คนยังทนได้

แต่พอไปถึงชั้นบนสุด ได้ยินเสียงดังปัง รถค้างอยู่บนจุดสูงสุด ทั้งตัวก็เหมือนจะตกลงมา นาโนเริ่มตอบสนอง กังวลขึ้นมา

จากนั้นยังไม่ทันเตรียมพร้อม รถก็เหมือนลูกธนูที่ลอยออกไป ความรู้สึกไร้น้ำหนักเข้ามาอย่างรุนแรง จนทุกคนบนรถไฟเหาะอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมาดังๆ

เสียงดังมาก จนหูแทบจะหนวก ผ่านความเร็วที่เร็วเกินไปทำให้ลมปะทะเข้ากับหน้าเหมือนถูกตบ ใบหน้าดูเหยเกเปลี่ยนรูปเพราะลม

การลงไปในแนวตั้ง ตามด้วยการขึ้น แล้วหมุน 360 องศา จะไม่หยุดจนกว่าคุณเหนื่อยปางตาย

นาโนทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย

ความรู้สึกนี้ปางตาย ทำให้คนรับไม่ไหว

เป็นแบบนี้เรื่อยๆ ชีวิตที่แบกรับไวไม่อาจรับความหนักและเบาได้ รู้สึกว่าถึงขีดสุดแล้ว

ตอนที่นาโนรู้สึกกลัวอีกครั้ง มือข้างหนึ่งเอื้อมมาจากด้านข้างจับมือเธอไว้ เป็นนีรดาที่กุมมือของเธอ

นาโนตะลึงเล็กน้อย มองเธอ

“ผ่อนคลาย ก็ไม่รู้สึกมากหรอก ผ่อนคลายทั้งตัว หรือร้องเพลงที่เธออยากร้อง ลองดูสิ ……”

คิ้วของนาโนขมวด มองเธอ:“ไม่กลัวหรือคะ？”

“ไม่มีอะไรน่ากลัว ในเมื่อเป็นทางที่ตัวเองเลือกก็ไม่ต้องกลัว ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่หายากนี้ เปลี่ยนมุมมองชื่นชมวิวรอบๆ สิ”