ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 851

เมื่อได้ยิน เชอร์รีนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอต้องกลั้นขำอย่างหนัก "แม่ให้ใช้แบบนี้เหรอ"

ตอนนี้ซารางกล้าแสดงออกมากขึ้น "งั้นใช้มันเมื่อไหร่ ลอกแล้วไม่อนุญาตให้ใช้ แล้วทำไมต้องคัดลอก"

เธออดไม่ได้ที่จะกระแอมสองครั้ง เชอร์รีนรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นสมเหตุสมผลมากจนเธอเถียงไม่ออก

เลอแปงอดหัวเราะไม่ได้ และพูดว่า "ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น"

นิสัยของซารางนั้นแหวกแนวมาก ทำให้ผู้คนชอบมาก

เชอร์รีนยกมือไปตบหน้าผากของเธออย่างรู้สึกหมดหนทาง

เลอแปงลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าลวกๆ "พี่สะใภ้ ผมกินเสร็จแล้ว ไปบริษัทก่อนนะ"

เชอร์รีนพยักหน้า และมองดูซุปตรงหน้าเขา ซึ่งเขาไม่ได้กินมาก ทำไมวันนี้ผิดปกติ กินเยอะขึ้นนิดหน่อย

ไม่ใช่ บอกได้เลยว่าการแสดงออกไม่ถูกต้อง ผิดปกติเล็กน้อย มีอะไรปิดบังพวกเขาหรือเปล่า

บริษัทเพิ่งถึงเวลาทำงาน พนักงานกำลังเข้าๆออกๆ เลอแปงพยักหน้าเบาๆทักทายพนักงาน และเดินเข้าห้องทำงานของเขาไปนั่งบนเก้าอี้หนัง

หลังจากรวบรวมเอกสารจำนวนไม่น้อยแล้ว เลอแปงก็หยิบปากกาบนโต๊ะขึ้นมา แต่ก็ไม่มีอารมณ์ทำงาน

เขาจึงหันหลังเดินลงไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยราวกับนึกอะไรได้

เขาเป็นประธานบริษัทซึ่งแทบไม่เคยมาที่นี่เลย แต่จู่ๆเขาก็มา ทำให้ทุกคนในแผนกรักษาความปลอดภัยสะดุ้ง ท่าทางจริงจังขึ้นมา แต่ก็กลัวมาก ประธานบริษัทมากะทันหันแบบนี้ พวกเขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า

ขณะที่ทุกคนกำลังเดา เลอแปงก็ถามว่า "ดีด้า อยู่ที่ไหน"

ดีด้า ใคร

เป็นผู้จัดการที่ตอบเร็วที่สุด เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "ท่านประธาน เธอมาทำงานเมื่อเช้านี้แล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องด่วนอะไร จึงขอลาออกไป"

ขอลาหรอ

คิ้วของเลอแปงขยับ "พวกคุณทำงานต่อเถอะ"

เขาเคยไปที่บ้านของเธอเมื่อคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงรู้ทาง จึงไปเอารถที่ลานจอดรถและขับออกไป

ดีด้าอยู่บ้าน แม่ของเธอไปดูแลน้ำฝนที่โรงพยาบาล ส่วนลูกๆของป้าของเธอก็นำมาให้เธอดูแล

เด็กผู้ชายอายุหกเจ็ดขวบ ซนมาก ยิ่งไม่ได้รับอนุญาตให้ทำมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องทำมากขึ้นเท่านั้น

เด็กน้อยนั่งมองเธอเหนื่อย และอ่อนแรงไปทั้งตัว

เมื่อมีคนมาเคาะประตู ดีด้าก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แม่ของเธอกลับมาเร็วจัง

เมื่อเดินไปเปิดประตู คนที่มากลับกลายเป็นเลอแปง คิ้วของเธอขมวดสูงขึ้นอย่างตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ

“ทำไม ไม่ต้อนรับหรอ"

“เปล่า เชิญค่ะ" เธอถอยหลังให้เขาเข้ามา

เสียงของเด็กดังตามมาทันที "พี่สาว นั่นใคร"

ศีรษะเล็กๆของเขาโผล่ออกมาจากใต้วงแขนของเธอ ดวงตาสีเข้มของเขากลอกไปมา "คุณลุงสุดหล่อ"

เลอแปงฟังแล้วชอบมาก จึงเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆของเขา

“พี่สาว ผมอยากไปเที่ยว"

ดีด้าเหนื่อยมาก เธอกางมือออก "อยากไปไหน"

"ผมอยากไปสวนสัตว์"

ปวดหัว ดีด้าไม่อยากไป แต่เลอแปงมาอุ้มเขาไปแล้ว "ไปกันเถอะ"

ในบ้านมีแม่มดน้อยน่าอัศจรรย์อย่างซาราง และยังมีทารกน้อย ดังนั้นเขาจึงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเพื่อเป็นพ่อทูนหัว