ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 854

เลอแปงเหล่ตามองเธออย่างเกียจคร้าน และแน่นอนว่าไม่ปล่อยชุดนอนลายการ์ตูนนั้นให้คลาดสายตา “ร็อกเกอร์วิกหรอ คุณไร้เดียงสาขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เห็นจะเหมือนผู้หญิงเลยสักนิด ถ้าเป็นผู้หญิงก็ควรใส่ชุดนอนเซ็กซี่สิ ใครเขาจะใส่แบบนี้"

ดีด้าจ้องเขา “อยากดูผู้หญิงโชว์วับๆแวมๆก็ไปดูนิตยสารสิ อยากดูผู้หญิงใส่แบบไหนก็ไปดูแบบนั้น จะดูเปลือยเลยก็มี อยากได้แบบไหนย่อมได้ทั้งนั้น! หรือไม่ก็ไปโหลดหนังโป๊มา รับรองว่าสามารถตอบสนองความต้องการประธานเลอแปงได้อย่างที่ชอบแน่นอน"

เลอแปงยกริมฝีปากขึ้นมายิ้มอย่างกะทันหัน ราวกับลูกแพร์นับพันนับหมื่นลูกผลิดอกในชั่วข้ามคืน "คุณค่อนข้างคุ้นเคยกับความรู้สึกด้านนั้นนะ หรือเคยวิจัยมาก่อน"

"เฮ้อ!" ดีด้าหันศีรษะออกไปมองนอกหน้าต่าง “จิตใจของผู้ชายก็มีแค่นี้ กินข้าว เคล้าสุราและนารี คนอย่างประธานเลอแปงไม่ขาดอาหารและเสื้อผ้า แล้วจะอยากอะไรได้อีก"

เลอแปงยังคงยิ้มอยู่ เขาส่งเช็คใบหนึ่งให้เธอซึ่งเขียนไว้เป็นจำนวนเงินหนึ่งล้านหยวน

ดีด้าตกตะลึงมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ไม่รับหรอ" เขาโบกมือเบาๆ เช็คในมือก็สั่นไหวตามไปด้วย

"ทำไมฉันต้องรับด้วย" เธอถามอย่างงุนงง

"คุณไม่ต้องการหรอ"

ดีด้าส่ายหัว “ต้องการน่ะต้องการ แต่ทำไมฉันต้องรับของคุณด้วย"

"คุณคิดว่าผมให้คุณฟรีๆหรอ" เลอแปงเอนหลังพิงหลังเก้าอี้ "ผมคิดว่าคุณมีทักษะที่ดี คุณมีพรสวรรค์ เงินหนึ่งล้านนี้ถือว่าผมให้ยืม คุณจะคืนยังไง ใช้ระยะเวลาแค่ไหน นั่นเป็นเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับผม"

ดีด้ากระพริบตา และจ้องไปที่เช็คที่ลอยอยู่ในอากาศ "แล้วแต่ฉันเลยจริงๆหรอ"

“คนอย่างผมเลอแปง พูดคำไหนคำนั้น ขนาดผู้ชายที่คุณออกเดทยังไม่เห็นค่าเงินจำนวนแค่นี้ ผมยิ่งไม่เห็นค่าเข้าไปใหญ่!"

วิถีคนรวย! แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งนี้ช่วยแก้ปัญหาความต้องการเร่งด่วนของเธอได้จริงๆ ดีด้ายกยิ้มขึ้น "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว! และฉันสัญญาว่าจะทำมันให้ดีในอนาคต!"

เลอแปงเปลี่ยนท่าทาง ยกมือขึ้นมาเคาะพวงมาลัยเบาๆ ราวกับว่าเขาถามโดยไม่ตั้งใจ "ยังจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นอีกมั้ย"

“ก็รวยแล้ว จะแต่งงานอีกทำไม" เธอตอบอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

คำตอบนี้ทำให้เลอแปงรู้สึกมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขึ้น เขาชอบความไร้หัวใจของเธอมาก

ดีด้าชี้ขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง และเลียริมฝีปากของเธอเล็กน้อย "คุณอยากขึ้นไปนั่งไหม แม่ของฉันยังไม่นอน"

"วันนี้ผมไม่ได้เตรียมของขวัญมา ไม่อยากรบกวนคุณ คราวหน้าผมค่อยเข้ามาเยี่ยม" เขามีมารยาทเสมอ ไม่ใช่คนทำอะไรเหยาะแหยะ

"นี่ไม่ใช่ของขวัญที่ดีที่สุดหรอ" ดีด้าเขย่าเช็คในมือของเขา "แค่ได้เห็นเช็ค เธอก็รักคุณตายเลย!"

เลอแปงหัวเราะเบาๆ ในที่สุดอารมณ์บูดบึ้งของเขาก็ดีขึ้นในเวลานี้ "เอาล่ะ มันดึกแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"

“โอเค ขับรถระวังนะคุณ ตั้งใจขับ" ดีด้าสั่ง

ตอนที่เธอกำลังจะลงจากรถ ทันใดนั้นเลอแปงก็คว้าข้อมือเรียวของเธอไว้ แล้วดึงเธอกลับขึ้นไปนั่งทีเดิม และสบตากัน

เขาไม่ได้พูด เพียงจ้องมาที่เธอด้วยดวงตาลึกซึ้งเหมือนไฟ เหมือนกระแสคลื่น และเหมือนทะเลที่พลุ่งพล่าน

ในตอนแรกดีด้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ และสามารถสอบตาเขาได้อย่างสงบ แต่เมื่อเวลาค่อยๆผ่านไป แก้มของเธอก็ราวกับปกคลุมไปด้วยเมฆ ทำให้ใบหน้าขึ้นสีแดงจางๆ

จากนั้นเธอก็หัวเราะเบาๆ กัดริมฝีปากและเล่นหูเล่นตา พยายามจะทำลายสถานการณ์ตอนนี้ แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน!