คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 941

คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น

เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก

หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว

คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!"

“นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม

คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย

“ปล่อยมือฉัน!”

พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว

“แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา

คังเหวินซินสามารถมอบวิลล่าที่ดีขนาดนี้ให้เขาในราคาต้นทุนได้ หลี่โม่ได้รับน้ำใจใหญ่หลวงมาแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ต้องช่วยออกหน้าให้คังเหวินซิน

“บัดซบ! แกบ้าไปแล้วสินะ กล้าบอกให้พวกเราอธิบายงั้นเหรอ! ฉันเป็นอาของคังเหวินซิน! ฉันจะให้เพื่อนมาช่วยอบรมสั่งสอนเจ้าคังเหวินซินแล้วมันผิดตรงไหน แกต่างหากเป็นใคร ถึงได้กล้าออกมาเห่าหอน!"

คังหย่งเฉียนพุ่งออกมาตะโกนโวยวายเหมือนสุนัขดุร้าย

หลี่โม่เลิกคิ้ว ก่อนเหวี่ยงมือซ้ายอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ ตบหน้าคังหย่งเฉียนด้วยหลังมือ

ทันใดนั้นคังหย่งเฉียนก็ถูกตบจนลอยกระเด็นไปข้างหลัง พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง