คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 272

หลังจากที่พวกหรงฉือและหรงสวินจุดดอกไม้ไฟเสร็จแล้ว จึงไปบอกพวกยายหรง จากนั้นออกจากบ้านไปทันที

หรงฉือและหรงสวินไปที่หอกระจายสัญญาณวิทยุและโทรทัศน์ของเมืองตูเฉิง

หอกระจายสัญญาณวิทยุและโทรทัศน์ของเมืองตูเฉิง เป็นสถานที่ที่ดีอย่างมากในการชมวิวทิวทัศน์ตอนกลางคืนของทั้งเมืองตูเฉิง

ในคืนก่อนวันปีใหม่ ที่นั่นยังมีการแสดงดอกไม้ไฟที่น่าตื่นตาตื่นใจและการแสดงอื่น ๆอีกด้วย

ตอนที่พวกเขามาถึงที่หอกระจายสัญญาณวิทยุและโทรทัศน์ ด้านบนก็มีคนรวมตัวอยู่มากมายแล้ว

รอบด้านล้วนมีแต่เสียงหัวเราะพูดคุยแห่งความสุข

ตอนนี้การแสดงดอกไม้ไฟยังไม่เริ่ม

เหล่าเพื่อนร่วมชั้นสองสามคนของหรงอวิ๋นเฮ่อนัดกันไว้ว่าคืนนี้จะฉลองคืนข้ามปีด้วยกันที่หอกระจายสัญญาณวิทยุและโทรทัศน์ด้วยกัน

หลังจากที่พวกเขาถึงได้ไม่นาน หรงอวิ๋นเฮ่อก็อยู่กับเหล่าเพื่อนของเขาแล้ว

เมื่อเห็นเธอและหรงสวิน เพื่อนร่วมชั้นของหรงอวิ๋นเฮ่อล้วนเรียกพวกเธอว่าพี่สาวตามเขาอย่างว่าง่าย จากนั้นก็ทนไม่ได้ที่จะหันไปมองหรงฉือ พลางกล่าวกับเขาว่า “พี่นายสวยทั้งคู่เลย! โคตรสวยเลย!”

หรงอวิ๋นเฮ่อ “แน่นอนอยู่แล้ว!”

พวกเขาวัยรุ่นสองสามคนหยอกล้อกันไปมา พลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอ วุ่นวายอย่างมาก

หรงฉือและหรงสวินก็ไม่ได้เข้าไปรบกวนพวกเขา

ตอนนี้ โทรศัพท์ของหรงฉือก็ดังขึ้น

เป็นข้อความจากเฮ่อฉางปั่ว [คืนนี้คุณได้ไปดูการแสดงดอกไม้ไฟที่หอส่งโทรทัศน์ไหมครับ? ]

หรงฉือไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามแบบนี้ แต่ก็ยังตอบกลับไปว่า [มาถึงแล้วค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ? ]

เฮ่อฉางปั่วตอบกลับอย่างรวดเร็วเช่นกัน [ผมกับตานตานกำลังเดินทางไปครับ]

หรงฉือชะงักไปครู่หนึ่ง [แบบนี้นี่เอง... ]

งั้นก็ถือว่าบังเอิญจริง ๆ

เฮ่อฉางปั่วไม่ได้ตอบกลับมาอีก

ผ่านไปพักใหญ่ การแสดงดอกไม้ไฟก็เริ่มขึ้น

หรงฉือยิ้มออกมา ตอนที่สิ่งรอบตัวละลานตา จู่ ๆ ก็เหมือนได้ยินเสียงของตานตาน “คุณน้าหรง!”

หรงฉือหันไปดู เจอเฮ่อฉางปั่วและตานตานจริง ๆ

เมื่อเห็นว่าหรงฉือมองมา ตานตานดีใจมากกว่าเดิม ยื่นมือไปทางเธอด้วยความตื่นเต้น

หรงฉือจูงมือหรงสวินออกมาจากฝูงชน เดินไปหาตานตานและเฮ่อฉางปั่ว จากนั้นก็อุ้มตานตานขึ้นมา

ตานตานเอามือคล้องคอหรงฉือ ดูการแสดงดอกไม้พร้อมกับเธอ ตะโกนด้วยความตื่นเต้นไม่หยุดด้วยสีหน้ายิ้มกว้างตลอด“น้าหรง ดูสิคะ!”

หรงฉือยิ้ม “จ้ะ น้าเห็นแล้ว”

คนโดยรอบมีมากมาย บรรยากาศงานเทศกาลดีอย่างมาก หรงฉือก็ยิ้มไม่หุบเช่นกัน

เฮ่อฉางปั่วมองรอยยิ้มของเธอ กลัวว่าเธออุ้มนานแล้วจะรู้สึกหนัก จึงอุ้มตานตานกลับมา พลางถามเธอว่า “อวิ๋นเฮ่อล่ะครับ? ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?”

“มาค่ะ อยู่ทางนั้น”

หรงฉือชี้ไปที่หรงอวิ๋นเฮ่อกับเพื่อนร่วมชั้นสองสามคนที่เพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่ไกล

ตอนที่หรงฉือกำลังจะละสายตาหันกลับมา เห็นเข้ากับคนรู้จักสามคน

รอยยิ้มใบหน้าหรงฉือเลือนหายไปทันที

สามคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือ หลินลี่ไห่ ซุนเยว่ชิงและหลินเช่อ

ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกัน หลินลี่ไห่สีหน้าเต็มไปด้วยความเอ็นดูลูบผมของหลินเช่อ ครอบครัวสามคนยืนอยู่ด้วยกัน สีหน้าต่างเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมความสุข บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรัก

สีหน้าของหรงฉือเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด

ยากที่เฮ่อฉางปั่วจะไม่สังเกตเห็น

ตอนที่เขามองตามสายตาของหรงฉือเมื่อครู่ ก็เห็นพวกหลินลี่ไห่สามคนเช่นกัน