คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 296

ผู้อาวุโสอวี๋โมโหเข้าให้แล้วจริง ๆ

เขาเมินเฟิงถิงเซิน หันไปมองหรงฉือแล้วว่า “ไปกันเถอะยัยหนูหรง เดี๋ยวปู่อวี๋จะพาหนูออกไปกินข้าวข้างนอก”

หรงฉือวางแก้วชาลง ลุกขึ้นแล้วว่า “ค่ะ”

พูดจบ ผู้อาวุโสอวี๋ก็ไม่แม้แต่จะมองเฟิงถิงเซินอีก เขาเดินออกไปพร้อมกับหรงฉือ

เฟิงถิงเซินนั่งนิ่งดื่มชาอยู่บนโซฟาไม่ไหวติง ทั้งไม่ได้ตามไป แล้วไม่ได้รั้งคนไว้

หลินอู๋มองเงาหลังของหรงฉือกับผู้อาวุโสอวี๋ที่จากไป “นี่...”

เฟิงถิงเซินว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกสักพักก็หายเอง”

ก็หมายความว่า พอเวลาผ่านไปนานแล้ว ผู้อาวุโสอวี๋ก็จะยอมรับความจริงได้ ทั้งค่อย ๆ ยอมรับเธออย่างนั้นเหรอ?

......

เกี่ยวกับเรื่องราวการแต่งงานของหรงฉือกับเฟิงถิงเซินนั้น ในช่วงสองสามปีที่พวกเขาเพิ่งแต่งงานกัน ผู้อาวุโสอวี๋ล้วนได้รับรู้อยู่ในสายตาตลอด

เฟิงถิงเซินไม่ชอบหรงฉือมาตั้งแต่แรก

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือในตอนนี้เขามีคนอื่นที่ชอบแล้ว

เฟิงถิงเซินสนิทสนมกับคุณย่าเฟิง ผู้อาวุโสอวี๋และผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ไม่เลวทีเดียว

ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่ใช่คนที่ถูกผู้อาวุโสควบคุมได้

ดังนั้น ไม่ว่าคุณย่าเฟิงหรือผู้อาวุโสอวี๋ ต่อให้ให้พวกเขาเห็นเฟิงถิงเซินกับหลินอู๋แล้วรำคาญตา แต่ในความเป็นจริงแล้วพวกเขาจะทำอย่างไรได้ แล้วก็ใช่ว่าจะเกลี้ยกล่อมอะไรเขาได้ด้วย

ผู้อาวุโสอวี๋จะไม่โกรธเคืองอีกสักแค่ไหน ก็ได้แต่ขุ่นเคืองอยู่แต่ในใจเท่านั้น

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ผู้อาวุโสอวี๋ก็ตบลงบนหลังมือหรงฉือเบา ๆ “สองสามปีมานี้... เฮ้อ”

หรงฉือรู้ดีว่าเขารักและเอ็นดูเธอ

หรงฉือยิ้มเล็กน้อยพลางว่า “หนูปล่อยวางได้แล้วค่ะ หนูมีชีวิตใหม่เป็นของตัวเองแล้ว และตอนนี้หนูก็อยู่ดีไม่เลว คุณปู่อวี๋ไม่ต้องเป็นห่วง”

ผู้อาวุโสอวี๋ยิ้มเล็กน้อย “อย่างนั้นก็ดี”

ยามที่หรงฉือพาผู้อาวุโสอวี๋ไปส่งถึงบ้านเดิมตระกูลอวี๋หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วนั้น เฟิงถิงเซินกับหลินอู๋ก็กลับไปแล้ว