คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 460

เวลาที่คุณหญิงย่าจะได้สตินั้นยังไม่แน่นอน

หรงฉือรออยู่ที่โรงพยาบาลร่วมกับคนอื่น ๆ อยู่หนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว เห็นว่าคุณหญิงย่ายังไม่ฟื้น ซางเชี่ยนเลยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เธอกลับไปก่อนเถอะ ไว้คุณหญิงย่าฟื้นแล้ว หรือมีข่าวคราวอะไร ฉันจะบอกเธอเอง”

หรงฉือมองคุณย่าเฟิงที่นอนใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่บนเตียงพยาบาล แล้วดูโทรศัพท์เล็กน้อย ถึงได้พูดออกมาว่า “ตอนนี้ยังไม่ดึกมาก ฉันอยากอยู่รออีกสักพักค่ะ”

ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนี้ ซางเชี่ยนเลยไม่ได้พูดอะไร

พวกเฟิงถิงอีกับเฟิงถิงหลินเองก็ไม่ได้จากไปไหน

หรงฉืออยู่รอจนถึงราว ๆ ห้าทุ่ม ถึงได้ยินหมอบอกว่าอาการของคุณหญิงย่าทรงตัวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็ว ๆ นี้ เธอเลยกลับไปพักผ่อนก่อน

หลังหรงฉือออกไปได้หนึ่งชั่วโมงกว่า เฟิงถิงเซินกับเฟิงจิ่งซินถึงได้มาถึงโรงพยาบาล

เรื่องที่หรงฉือมาเยี่ยมคุณหญิงย่าที่โรงพยาบาลนั้น เฟิงถิงเซินทราบเรื่องอยู่แล้ว

เขากับซางเชี่ยนตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนคุณหญิงย่าที่โรงพยาบาล โดยให้พ่อบ้านพาเฟิงจิ่งซินกลับไปพักผ่อน

ตั้งแต่ที่เฟิงจิ่งซินเริ่มจำความได้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย

เธอมองคุณหญิงย่าที่อยู่บนเตียงพยาบาลแล้ว เข้าไปกอดเอวของเฟิงถิงเซินไว้ พลางซุกหน้าเข้ากับอ้อมแขนของเขา เธอขอบตาแดงเรื่อเพราะหวาดกลัว “หนูไม่อยากกลับ หนูอยากไปหาแม่”

เฟิงถิงเซินอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก หลังดูเวลาเล็กน้อยแล้วจึงพูดออกมาว่า “ตอนนี้ใกล้จะตีหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าแม่หนูเขาหลับไปหรือยัง ต้องถามแม่หนูก่อนนะ”

“อื้อ งั้นเดี๋ยวหนูโทรไปหาแม่...”

“เดี๋ยวพ่อเองดีกว่า”

“ค่ะ”

เฟิงถิงเซินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งข้อความออกไปหาหรงฉือ [นอนหรือยัง? ตอนนี้ผมกับซินซินอยู่ที่โรงพยาบาล เดี๋ยวคืนนี้ผมจะนอนเฝ้าคุณย่าอยู่ที่โรงพยาบาล ซินซินรู้เรื่องคุณย่าแล้ว เลยกลัวนิดหน่อย อยากไปหาคุณ สะดวกหรือเปล่า?]

หรงฉือยังไม่นอน เพราะกังวลเรื่องอาการของคุณหญิงย่า ทำให้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว ทว่าตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้อยากจะนอน

ตอนที่เธออายุพอ ๆ กับเฟิงจิ่งซินในตอนนั้น คุณตาของเธอเองก็เคยประสบอุบัติเหตุร้ายแรงเหมือนกัน

ดังนั้น ตอนที่เห็นเฟิงถิงเซินส่งข้อความมานั้น หรงฉือทั้งรู้ทั้งเข้าใจถึงความกลัวและตื่นตระหนกของเฟิงจิ่งซินดี

เธอตอบกลับข้อความ [ให้ลูกมาเถอะ]