เฟิงจิ่งซินคิดว่าเธอได้ยินไม่ชัดจริง ๆ เลยส่งเสียงฮึ แล้วเงยหน้าขึ้นพูดว่า “หนูบอกว่าตอนวันเกิดของคุณแม่เมื่อเดือนที่แล้ว คุณพ่อหนูให้เพชรเม็ดใหญ่เม็ดหนึ่งกับคุณแม่หนู แต่เม็ดนั้นเป็นสีแดง ไม่เหมือนกับเม็ดนี้!”
ซุนลี่เหยายิ่งตกตะลึงแล้วพูดว่า “นี่ นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?!”
พูดจบ เธอก็หันไปมองหลินอู๋อย่างแรง “พี่ ที่เธอพูดเมื่อกี้...”
สีหน้าของหลินอู๋ดูแล้วกลับสงบนิ่งมาก “เอาละ อย่านึกถึงเรื่องนี้เลย” พูดจบ ก็พูดกับเฟิงจิ่งซินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ในเมื่อไม่ชอบที่นี่ ซินซิน งั้นพวกเราไปที่อื่นกันเถอะ”
เฟิงจิ่งซินเห็นว่าดูเหมือนหลินอู๋จะยืนอยู่ฝั่งตัวเอง จึงพยักหน้าอย่างอารมณ์ดีแล้วพูดว่า “ค่ะ”
หลินอู๋จูงมือเฟิงจิ่งซิน ก่อนจะจากไปกลับมองซุนลี่เหยาแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “เรื่องนี้อย่าเอาไปพูดมั่ว ๆ ให้คนที่บ้านฟังนะ”
พูดจบ เธอก็จูงมือเฟิงจิ่งซินแล้วออกจากร้านเครื่องประดับไป
ซุนลี่เหยาคิดไม่ถึงว่าหลินอู๋จะสงบนิ่งได้ขนาดนี้ เธอยิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่ และไม่รู้ว่าหลินอู๋คิดอย่างไรอยู่กันแน่
ในสายตาของเธอ หลินอู๋ฉลาดขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเดาไม่ออกว่าเพชรที่เฟิงจิ่งซินพูดถึง ก็คือเพชรเม็ดเดียวกับที่ก่อนหน้านี้ทุกคนคิดว่าเฟิงถิงเซินซื้อไว้เพื่อเตรียมจะขอเธอแต่งงาน
หรือจะบอกว่านอกจากเม็ดนั้นแล้ว เฟิงถิงซินยังซื้อเพชรเม็ดอื่นอีก?
แล้วยังจะมาบอกว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นในบ้านอีก...
ถึงแม้ซุนลี่เหยาจะเต็มไปด้วยความสงสัยในใจ แต่เพราะความเชื่อใจที่มีต่อหลินอู๋อย่างหมดใจ แม้เธอจะไม่เข้าใจ ก็ยังเดินตามออกจากร้านเครื่องประดับไปอย่างงง ๆ อยู่ดี
……
ไม่กี่วันต่อจากนั้น หรงฉือต้องวิ่งไปมาระหว่างโรงพยาบาลกับบริษัทอยู่ตลอด
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แม้ว่าเฟิงจิ่งซินจะไม่ได้มาเยี่ยมคุณยายหรงที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง แต่เธอก็จะโทรศัพท์หาหรงฉือเพื่อสอบถามอาการของคุณยายด้วยความห่วงใยทุกวัน
ภายใต้การรักษาอย่างมืออาชีพของหมอหลิวเยี่ยนและหมอคนอื่น ๆ ช่วงไม่กี่วันนี้คุณยายหรงอาการเริ่มดีขึ้นแล้ว
จนกระทั่งเวลานี้ คุณย่าเฟิงก็เพิ่งจะรู้ว่าที่แท้คุณยายหรงป่วยหนักขนาดนี้

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว
อยากให้ลงวันละ 10 ตอนจะขอบคุณมากค่ะ...
ขอบคุณที่ให้อ่านฟรีนะคะ แต่เราเติมเงินได้เมื่อซื้อบัตรเติมเงินเอไอเอสเท่านั้น เราไม่ได้มีเงินมากมายพอทำบัตเครดิตได้ ขอโทษนะคะ...