คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 78

เธอกำลังช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากอดีต

คืนนี้สายลมเย็นสบาย ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนล้วนมีรอยยิ้ม ฉือหว่านรู้สึกหนาวเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นกอดตัวเองที่โดดเดี่ยว

...

ฉือหว่านกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลฮั่ว เธออยากไปดูคุณย่า

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของคุณนายใหญ่ฮั่ว เธอเห็นคุณนายใหญ่กำลังจับมือฮั่วซือหาน

คุณนายใหญ่ฮั่วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ซือหาน วันนี้พ่อบุญธรรมของหวานหว่านมาที่นี่ ฉันว่าสภาพอารมณ์ของหวานหว่านดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอควรหาเวลาสนใจเธอให้มากกว่านี้"

พูดจบคุณนายใหญ่ฮั่วก็ถอนหายใจ "หวานหว่านถูกส่งไปอยู่ชนบทตั้งแต่เด็ก พ่อแท้ๆ จากไปเร็ว ส่วนแม่ก็ไม่เคยดูแลเธอดี ฉันมองออกว่าหวานหว่านเป็นเด็กที่โดดเดี่ยวมาก และอยากจะถูกรัก"

"พ่อบุญธรรมของหวานหว่าน แม้จะติดคุกมาสิบปีแต่เขาก็สามารถเลี้ยงดูหวานหว่านได้ดี และยังส่งเธอเข้ามาเป็นสะใภ้ของตระกูลฮั่วได้ เราควรจะรู้สึกขอบคุณเขา แกดูแลให้เรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นบ้าน ที่ทำงาน หรือเงิน ให้เขาทุกอย่างที่จำเป็น ถือซะว่าเป็นการตอบแทนแทนหวานหว่าน"

คุณนายใหญ่ฮั่วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฮั่วซือหานที่อยู่ในแสงไฟนวลตา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย เขาพยักหน้า "ไม่ต้องห่วงครับ คุณย่า"

ฉือหว่านยืนอยู่หน้าประตู ดวงตาสีขาวบริสุทธิ์ของเธอเริ่มถูกปกคลุมไปด้วยหยาดน้ำใสวาว เธอไม่ได้เดินเข้าไปในห้อง แต่เลือกที่จะหันหลังกลับไปที่ห้องของตัวเอง

...

ฮั่วซือหานนั่งทำงานอยู่ในห้องหนังสือจนดึกดื่น กว่าจะกลับไปที่ห้องก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

ฉือหว่านหลับไปแล้ว ร่างกายบอบบางของเธอขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเป็นก้อนเล็กๆ

ฮั่วซือหานอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา ไม่นานเขาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง มันคือเช็คห้าล้านที่เขาให้หวังกัง

เธอถึงขึ้นเอามันกลับมาได้

ตอนนี้เธอวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียง เหมือนต้องการคืนให้เขา

ฮั่วซือหานยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขาหันไปมองที่ใบหน้าของฉือหว่าน

ภายใต้แสงไฟสีอ่อนที่ส่องมาจากหัวเตียง เธอดูเหมือนหลับไม่สนิท คิ้วเรียวสวยของเธอขมวดเข้าหากันราวกับฝันร้าย ริมฝีปากของเธอพึมพำเบาๆ "แม่… แม่คะ…"

เขาพยายามดึงมือกลับ

แต่ฉือหว่านกลับซุกหน้าลงกับฝ่ามือของเขา ใบหน้าของเธอถูไถกับมือเขาเบาๆ ราวกับลูกแมวที่กำลังออดอ้อน "แม่คะ… อย่าไปนะ อย่าทิ้งหวานหว่าน…"

ฮั่วซือหาน “…”

น้ำเสียงของเขาเริ่มไม่ดี “หวานหว่าน ฉันจะพูดอีกรอบ ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ!”

ฉือหว่านที่ยังอยู่ในความฝัน ไหล่เริ่มสั่นสะท้าน ร้องไห้เสียงดังอย่างเจ็บปวด “แม่ แม่คะ ฮือๆๆๆ”

ฮั่วซือหาน “…”

หยาดน้ำตาใสไหลลงมาตามใบหน้าขาวเนียนไร้ที่ติของเธอ เธอร้องไห้จนดูเหมือนดอกไม้เปียกฝน น่าสงสารจนทำให้หัวใจคนสั่นไหว

ฮั่วซือหานรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกกระทบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ต่อหน้าเขา และเขา... ดูเหมือนจะทนเห็นน้ำตาของเธอไม่ไหว

เขาไม่ได้ไปนอนที่โซฟาเหมือนทุกคืน แต่เลือกที่จะเปิดผ้าห่มขึ้นแล้วขึ้นมานอนบนเตียงแทน มือใหญ่ของเขาวางลงบนแผ่นหลังบอบบางของเธอ เขาลูบหลังเธอเบาๆ เขาไม่เคยปลอบใครมาก่อน จึงดูเงอะงะไปบ้าง เขาลดเสียงลง พูดอย่างอ่อนโยนผิดปกติ "โอ๋ๆ อย่าร้องนะ... แม่อยู่นี่แล้ว"