คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 79

คำว่า "แม่" ที่หลุดออกมาจากปากเขา ทำให้ฮั่วซือหานอดรู้สึกขอบคุณโชคชะตาไม่ได้ ที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากเขา

ศักดิ์ศรีของเขาหายไปไหนแล้ว?

ทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!

แต่โชคดีที่คำว่า "แม่อยู่นี่แล้ว" สามารถปลอบฉือหว่านได้จริงๆ เธอซุกตัวเข้าหาอ้อมแขนของฮั่วซือหาน แขนเล็กๆ ของเธอโอบรอบเอวแกร่งของเขาแน่น ก่อนจะหลับสนิท

ฮั่วซือหานมองลงมา เธอช่างเป็นคนที่ขี้อ้อนจริงๆ ดวงตาของเขาตกลงไปมองเธอที่แนบอยู่กับอกเขา เธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว แต่หยาดน้ำตาที่ยังหลงเหลือทำให้ขนตาเรียวยาวของเธอเปียกชื้นไปหมด ดูแล้วน่าสงสารและน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน

ฮั่วซือหานยกมุมปากขึ้น "ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ ฉันเป็นพ่อของเธอต่างหาก! ฉือหว่าน ลองเรียกฉันว่าพ่อหน่อยสิ"

แต่ฉือหว่านที่อยู่ในฝัน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ฮั่วซือหานกอดไหล่เธอไว้หลวมๆ ก่อนจะปิดตา เข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

...

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉือหว่านค่อยๆ ลืมตาขึ้น

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้อง อากาศอบอุ่นและสดใส เป็นเช้าที่เงียบสงบ

ฉือหว่านขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ แขนแกร่งและอบอุ่นข้างหนึ่งวางพาดอยู่บนไหล่ของเธอ เธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน

ฉือหว่านชะงักไป จากนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง และเธอก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคยของฮั่วซือหาน

เมื่อคืนนี้ฮั่วซือหานไม่ได้ไปนอนที่โซฟา แต่เขานอนบนเตียงข้างเธอ

เธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

นี่มันเรื่องอะไรกัน!?

ทำไมเขาถึงมานอนอยู่ที่นี่ได้?

ชายหนุ่มยังไม่ตื่น ฉือหว่านค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกายลง กลิ่นของเขาแตกต่างจากหวังกังอย่างสิ้นเชิง กลิ่นของหวังกังสกปรกจนทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้ แต่ กลิ่นของฮั่วซือหานสะอาด อบอุ่น และแฝงไปด้วยความหรูหรา หรูหราจนทำให้ผู้หญิงรู้สึกอยากได้

อยากได้ร่างกายของเขา

อยากได้เขาทั้งหมด

ฉือหว่านมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก่อนจะค่อยๆ ยกมือเรียวเล็กขึ้น ปลายนิ้วของเธอแตะลงบนกรามของเขาอย่างแผ่วเบาและลังเล

กรามของเขาเรียบเนียนจากการโกนหนวด แต่เมื่อสัมผัส เธอกลับรู้สึกถึงตอหนวดเล็กๆ ที่เพิ่งขึ้นใหม่