คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 102

"ฮ่าๆๆ ไม่หรอกนะ ชอบช่วยเหลือผู้อื่นเป็นคุณธรรมอันดีงามของประเทศเราไม่ใช่เหรอ"

มณิกายิ้มเล็กน้อย

ทั้งสองคนเดินลงเขาไปครู่หนึ่ง อยู่ตรงที่ที่สูงชันเป็นอย่างมาก ชายสวมหน้ากากค่อยๆ ก้าวเดิน เท้าลื่นลง เสียงโอ๊ยแล้วก็ลื่นล้มลงกับพื้นแล้ว

"ระวัง!"

มณิกาเห็นชายสวมหน้ากากล้มลงกับพื้นไปเลย และด้านหลังของเขาเป็นเนินเขาที่สูงชัน แม้ว่าล้มลงไปไม่ถึงตาย แต่จะต้องบาดเจ็บสาหัสแน่นอน

เธอรีบกระโจนเข้าไปแล้ว จับขาของเขาเอาไว้ จับฝ่ามือไว้แน่น "ไม่ต้องกลัวนะ ฉันลากคุณอยู่"

มณิกาใช้แรงลากผู้ชายมาข้างหน้า แต่กลับพบว่าตัวของเขามองดูแล้วผอมบาง แต่ตัวกลับว่าหนักมาก

เพียงแต่ว่าในช่วงวิกฤตอันตราย เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ลากชายใส่หน้ากากถอยหลังไปสามสี่ก้าว แล้วถึงจะนั่งลงข้างๆ เขา ยื่นมือไปพยุงคอของเขาไว้ "รีบลุกขึ้นเถอะ"

ขาของเขาไม่สะดวก ล้มลงยากที่จะลุกขึ้นยืนได้ เธอจึงทำได้เพียงช่วยประคองท่อนบนของลำตัวเขา ถึงจะประคองเขาลุกขึ้นได้ง่าย

"เอ่อ ขอบคุณนะ"

ชายสวมหน้ากากใช้โอกาสนี้กอดคอของมณิกาไว้แล้ว

มณิกาใช้แรงพยุงตัวของเขาขึ้นมา "ดูตัวคุณผอมนะ แต่คิดไม่ถึงว่าตัวหนักใช้ได้เลย"

เธอกำลังใจจดใจจ่อกับการพยุงชายสวมหน้ากากขึ้นมา กลับว่าไม่ได้สังเกตเห็นภายใต้หน้ากากนั่น สายตาที่ลึกซึ้งของผู้ชายคนนั้นสาดส่องแสงดาวออกมา และในเวลานี้มือที่โอบกอดคอของมณิกาจู่ๆ ก็ปรากฏกริชที่แหลมคมเล่มหนึ่งออกมา ภายใต้การส่องแสงในยามตะวันลับขอบฟ้าสาดส่องแสงที่เยือกเย็นออกมาแล้ว

กริชเล็งไปยังตำแหน่งบนคอของเธอ ขอเพียงแค่กดกริชลงไป มณิกาก็เสียชีวิตทันที

แต่ไม่รอให้ผู้ชายลงมือฆ่า มณิกากลับว่าอุทานออกมาอย่างตกใจว่า "ระวัง!"

พูดแล้ว ก็ผลักผู้ชายสวมหน้ากากคนนั้นออกไป

วิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวง ชายใส่หน้ากากเก็บกริชอย่างรวดเร็วมาก ล้มลงบนทางลาดชัน และมณิกากลับว่าตกใจอย่างมาก "ฉึก......"

ชายสวมหน้ากากที่ล้มลงกับพื้น มองไปยังมณิกาที่จับมือไว้ด้วยท่าทางที่ตกใจอย่างมาก และบนข้อมือของเธอก็มีจุดเลือดออกสองจุดแล้ว

"คุณ......"

คำพูดของชายใส่หน้ากากหยุดอยู่ครู่หนึ่ง เงียบขรึมแล้ว

เมื่อกี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่ามณิกาผลักเขาออกไป คนที่ถูกกัดก็จะต้องเป็นเขาแล้ว

"แย่แล้วๆ เป็นงูพิษ เหี้ย คุณพระช่วย ฉันคงไม่ตายที่นี่หรอกนะ"

มณิกาตกใจอย่างมาก รีบเอาที่คาดผมที่ตัวเองคาดบนศีรษะของตัวเองออกมาทันที พันไว้บนข้อมือ วนรอบแล้วรอบเล่า พันจนกระทั่งดึงที่คาดผมแน่นแล้ว เธอถึงจะปล่อยมือ

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก มณิกาไม่กล้าที่จะผ่อนคลายแม้แต่ครึ่งนาที รีบใช้ปากดูดที่บาดแผลทันที ดูดพิษออกมา บ้วนลงบนพื้น

ดูดติดต่อกันหลายครั้ง แต่ว่าไม่ได้ดูดพิษออกมาสักเท่าไหร่

มณิกาหันหน้าไปมองชายสวมหน้ากาก "ฉันต้องลงเขาก่อนนะ ไม่เช่นนั้นหากหามีดจัดการบาดแผลไม่ได้ ฉันอาจจะต้องตาย"

พูดแล้ว ไม่รอให้ชายสวมหน้ากากตอบกลับ เธอก็รีบลงจากเขาไปอย่างรวดเร็ว

มองเงาหลังของเธอ ชายใส่หน้ากากกำมือแน่นที่ข้างลำตัว ลังเลอยู่สามสี่วินาที ถึงจะเอ่ยปากพูดว่า : "ต้องการมีดใช่ไหม?ผมมี"

มณิกาหยุดก้าวเดินทันที "คุณมี?"

"อืม เวลาอยู่ในภูเขามักจะมีสัตว์ร้ายออกมา เอามีดมาด้วยก็ปลอดภัยหน่อย"

เขาพูดไปพลาง พร้อมยื่นมีดส่งให้มณิกาไปพลาง

มณิการับมีดที่ส่องแสงแวววาวที่เขายื่นมาให้ "ขอบคุณนะ บังเอิญจริงๆ เลย"

เธอไม่ได้พูดอะไรมากมาย กรีดบาดแผลบนข้อมือของเธอเป็นรูปกากบาทแล้ว

มีดคมมาก เพียงแค่กรีดเบาๆ ก็เปิดปากแผลแล้ว มณิกาปวดจนกัดฟันแน่น มือสั่นไปหมด

ยังดีที่บาดแผลอยู่รอบนอกของข้อมือ ถ้าหากอยู่ด้านใน เข้าใกล้ตำแหน่งของเส้นเลือดแดง เธอแค่กลัวว่าจะร้ายแรงจนไม่มีชีวิตรอดแล้ว

ในเวลานี้วิไลพัณณ์ค่อนข้างตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก

ถ้าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับมณิกาจริงๆ เธอกลัวว่าจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแล้ว

วายุในตอนนั้นยังคิดว่ามณิกากำลังแกล้งเขาเล่น ถึงขั้นโกรธเคืองเล็กน้อย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันผิดปกติ รีบพาสามสี่คนในบ้าน เอาไฟฉายขึ้นไปภูเขาเพื่อตามหามณิกา

ภูเขาที่อยู่ตรงข้ามหมู่บ้านไม่ใหญ่และก็ไม่เล็ก คนกว่าสามสี่คนตามหาเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็มๆ ก็หาไม่เจอ

สุดท้ายทำให้คนในหมู่บ้านตื่นตระหนกตกใจ ทันใดนั้นคนในหมู่บ้านก็มาอีกกว่า 20-30คนแล้ว ถึงได้เจอมณิกาในพุ่มไม้แล้ว

ตอนที่เจอมณิกา เธอนอนสลบลงบนพื้น เลือดบนแผลที่ข้อมือหยุดไหลแล้ว แต่ข้างๆ มีที่คาดผมหล่นไว้อยู่ และมีคราบเลือด

วายุเห็นเธอมีสีหน้าที่ขาวซีด ริมฝีปากคล้ำเขียว รีบยื่นมือออกไปตรวจสอบบาดแผลของเธอทันที "แย่จริง เป็นพิษได้ยังไงเนี่ย?"

"ถิรพัชร์ คุณรีบลงไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน ให้เขาไปหาหมอหมู่บ้านมาหน่อย "

ถิรพัชร์มาที่อำเภอศิศิรนครพร้อมกันกับมณิกา เห็นมณิกามีสีหน้าที่ซีดขาวก็ตกใจไม่น้อยเลย รีบพยักหน้า : "โอเคๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

เขาเดินนำลงเขาไป วายุก็แบกมณิกาขึ้นหลังแล้ว เดินลงเขาไปอย่างมั่งคงและรวดเร็ว

ถึงตีนเขาแล้ว วายุพามณิกาไปส่งที่ห้องนอนของเธอ วิไลพัณณ์เห็นเธอสลบไม่ฟื้น มีสีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษก็ตกใจจนหน้าซีดขาวแล้ว

"นี่ นี่ นี่ ......เธอเป็นอะไรไปเหรอ?"

วิไลพัณณ์เอามือปิดปาก ตกใจอย่างมาก

คนในหมู่บ้านกระซิบกระซาบพูดกันว่า : "น่าจะถูกงูกัดเข้าแล้ว ไอ้หยา น่ากลัวมากเลยทีเดียว"

"ถูกงูกัดเหรอ?"

วิไลพัณณ์เกิดความรู้สึกผิดในก้นลึกของหัวใจไปโดยปริยาย เพียงแค่รู้สึกผิดต่อมณิกา

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเธอโวยวายอยากจะนัดเดทกับวายุ มณิกาก็ไม่ถึงขนาดที่จะต้องตกอยู่ในจุดจบเช่นนี้