คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 11

เห็นนภัทรอยู่ตรงหน้า มณิกาก็รู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา และหวาดกลัวไปหมด

เธอยังไม่ลืมเรื่องหลายชั่วโมงก่อนที่เธอทำให้คอนโดของวายุน้ำท่วม

"แหะๆ ผู้ช่วยนภัทร บังเอิญจังเลยนะ"

เธอมองนภัทรแล้วหัวเราะฝืดๆ เธอรีบควักโทรศัพท์แล้วค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของนายหญิงเนตร แล้วส่งข้อความหาเธออย่างเร่งด่วน

สุดท้ายเพิ่งส่งข้อความออกไป นภัทรก็รีบเข้ามาแย่งโทรศัพท์ของเธอทันที

"ผู้ช่วยนภัทรจะทำอะไรน่ะ?"

มณิกาแสร้งทำเป็นโกรธ

นภัทรไม่ดูโทรศัพท์ของมณิกาเลยด้วยซ้ำ ก็ยื่นให้บอดี้การ์ดด้านหลังทันที เขาพูดกับเธอด้วยแววตาเรียบเฉยว่า: "เชิญครับ"

จากนั้นเขาก็พามณิกาเดินไปข้างๆ

ประตูรถเบนซ์เปิดออก มณิกาโน้มตัวเข้าไปนั่งในรถก็เห็นผู้ชายที่กำลังหลับตาอยู่

หัวใจของเธอเต้นรัวและแรงเป็นกลองชุด

เธออดไม่ได้กลืนน้ำลาย 'เอื๊อกๆ ' จากนั้นเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณชายวายุ คุณ......ตามหาฉันเหรอคะ?"

ผู้ชายก้มหัวลงเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นอย่างขี้เกียจ จากนั้นก็มองไปที่เธอด้วยแววตาที่เฉียบคม "คิดวิธีการตายได้หรือยัง?"

เขาพูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก

น้ำเสียงเรียบเฉยมาก จนเหมือนกำลังพูดถึงอากาศของวันนี้ว่าดีแค่ไหน

แต่กลับเป็นคำพูดที่ตัดสินความเป็นความตายของมณิกา เขามองเธอด้วยแววตาของราชัน

"แหะๆๆ ......ก็ต้องการ......แก่ตายสิคะ"

มณิกายิ้มแห้งๆ ในใจกลับแอบก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของวายุแล้ว

ผู้ชายสิบนิ้วประสานกันวางไว้บนหน้าท้อง นิ้วมือเรียวยาวของเขากำลังเคาะหลังมือช้าๆ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า: "นภัทร ขับรถ"

"นี่? นาย นายจะไปไหนน่ะ?"

มณิการู้สึกร้อนรนใจ

ในตอนที่เธอถามคำถามนั้น นภัทรก็ขึ้นรถและสตาร์ทรถเรียบร้อยแล้ว

วายุหลับตาลงอีกครั้ง และไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

เธอจึงทำได้แค่มองไปที่นภัทร "ผู้ช่วยนภัทร พวกเราจะไปไหนกันเหรอ?"

"โรงพยาบาล"

"โรงพยาบาลเหรอ?"

มณิกาหน้าซีดเซียว ตื่นเต้นจนหัวใจเต้นรัว

นึกถึงวันนี้ที่วายุบอกว่าจะตัดมดลูกเธอออก ก็รู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก

ทั้งชีวิตนี้เธอไม่เคยกลัวใครเลย แต่ต้องยอมรับเลยว่า เธอกลัวอีตาวายุมากจริงๆ

ตายแล้ว ตายแล้ว......

มณิกาพิงเบาะที่นั่งบนรถอย่างหมดแรง ไม่มีการขัดขืนใดๆ เลยด้วย

เธอกำลังรอสายจากนายหญิงเนตร

กริ๊งๆ ----

ภายในรถมีเสียงกริ๊งดังขึ้น มณิกาเห็นวายุรับสาย เธอทั้งตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน

เธอขยับหน้าเข้าไป มองดูบนหน้าจอ ก็เห็นว่าเป็นสายตานายหญิงเนตร

"คุณย่าคะ ช่วยหนูด้วย นายวายุจะตัดมด......อื้อ......"

มณิกาตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากโทรศัพท์ สุดท้ายยังพูดไม่ทันจบ เธอก็ถูกผู้ช่วยรัดคอและปิดปากไว้

"ไม่อยากตายก็หุบปากซะ!"

วายุมองเธอด้วยสายตาแหลมคม แววตานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและอาฆาต

มณิการีบพยักหน้า 'ยึกยัก' อย่างรวดเร็ว

ในเมื่อนายหญิงเนตรโทรเข้ามาแล้ว เธอก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วล่ะ

"คุณย่า มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาไว้ข้างหู จากนั้นเขาก็ค่อยถาม

"แกคิดจะทำอะไรกัน จะพายัยหนูณิกาไปที่ไหน?"

วายุ: "......"

เงียบ