คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 115

แต่ถ้าหากเป็น'พี่น้อง'กับมณิกา จะเป็นการส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างกัน บางทีสักวันหนึ่งเธอก็จะค้นพบว่าความดีของเขา และไม่แน่ก็จะเต็มใจคบหากับเขา

เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน: "ฮ่าๆ ได้นะ ได้สิ หลังจากนี้ไป ฉันเหนือเมฆก็จะมีน้องสาวเพิ่มมาคนหนึ่ง"

"น้องสาวเหรอ? ใช่แล้ว นายรู้จักวิไลพัณณ์มั้ย? ครั้งนี้ไปที่ศิศิรนคร ฉันได้พบเจอกับวิไลพัณณ์ ยังไม่ต้องพูดอะไร นิสัยน้องสาวของนายดีจริงๆ ทำตัวเป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นเก่งจริงๆ"

มณิกาเปลี่ยนเรื่องอย่างชาญฉลาด และพูดเรื่องของวิไลพัณณ์

เหนือเมฆพยักหน้า"อือ ใช่แล้ว พัณณ์ดีมาก และความสัมพันธ์ของเราก็ดีมากด้วย"

เขาพูดไปด้วย ใช้เท้าเหยียบเปิดฝาถังขยะที่อยู่ข้างๆไปด้วย และโยนแหวนลงไป

"เฮ้ย นายทำอะไรน่ะ?"

เมื่อมณิกาเห็น อดไม่ได้ที่จะตกใจ"นายโยนแหวนทิ้งทำไม? แพงมากนะ"

"ก็แค่ไม่กี่หมื่นเอง เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์"

"ไม่มีประโยชน์อะไร? ยังไงนายก็สามารถเก็บไว้มอบให้ผู้หญิงคนอื่นได้นะ"

แหวนน่ะ อาวุธวิเศษของการไปจีบสาว ทิ้งไปก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว

ประเด็นสำคัญคือหลายหมื่น แพงมากนะ

"มอบให้ไม่ได้"

"ทำไม?"

"ชื่อของเธอสลักอยู่บนนั้น"

"สลักชื่อของฉันเหรอ?"

มณิกาขมวดคิ้วที่เรียวสวย นอนเอียงข้างมองดูถังขยะข้างเตียง และรู้สึกเป็นทุกข์อย่างสุดขีด

หลังจากที่คิดดูแล้ว เธอพูดว่า: "ไม่อย่างนั้นนายก็ขายให้ฉันถูกๆ เป็นยังไง?"

"ขายให้เธอถูกๆเหรอ? ขายยังไง?"

เหนือเมฆค่อนข้างงง

"โธ่เอ๊ย ถึงยังไงนายก็จะทิ้งของอยู่แล้ว ก็ขายถูกๆให้ฉันเถอะ นายซื้อมาเท่าไหร่ ฉันตีราคาให้นาย"เธอกะพริบดวงตาเป็นประกาย ดูคาดหวัง

เหนือเมฆเข้าใจความหมายของมณิกาในทันที ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และพูดว่า: "ตอนที่ซื้อเก้าหมื่นเก้า ถ้าหากเธออยากได้ ให้เธอเก้าพันเก้า"

"เก้าพันเก้าเหรอ? แพงจัง? พี่รอง ของที่พี่จะทิ้งอยู่แล้ว ไม่นึกเลยว่าจะหน้าด้านขอฉันเก้าพันเก้าเหรอ? พวกเราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว ยังไงก็พี่ก็ลดราคาจนเข้าเนื้อนะ"

"งั้นเธออยากได้เท่าไหร่?"

"ปัดเศษให้หน่อย"

"เก้าพัน?"

"ถุย ปัดเศษน่าจะเป็นห้าพันไม่ใช่เหรอ!"

เก้าพันเก้า ปัดเศษเท่ากับห้าพันเหรอ?

วงจรสมองนี้ เอ่อ แปลกมาก

เหนือเมฆไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า เขาขอแต่งงานกับผู้หญิงเป็นครั้งแรกในชีวิตจะถูกปฏิเสธ และก็ยิ่งคาดไม่ถึงว่าแหวนแต่งงานที่เตรียมไว้ไม่ถูกมอบออกไป แต่กลับถูกขายไปแทน

"ก็ได้ ห้าพันก็ห้าพัน"

เหนือเมฆหยิบแหวนขึ้นจากถังขยะอีกครั้ง แล้วยื่นให้เธอ "แหวนให้เธอ รอหลังจากที่กลับไปที่เมืองจันทรา เธอค่อยเอาเงินห้าพันให้ฉัน"

"แฮะๆๆๆ พูดง่ายจัง"

มณิการับแหวนมา โดยไม่สนใจเข็มที่ห้อยอยู่ด้านหลังมือ และมองดูแหวนด้วยความตื่นเต้น "เปล่งประกายมากน่ะ"

ซื้อแหวนเก้าหมื่นเก้าพันมาในราคาห้าพัน เดี๋ยวกลับไปขายที่โรงรับจำนำ สามารถที่จะทำเงินก้อนหนึ่งที่แตกต่างกันได้

ดี ดีจังเลย

ธุรกิจนี้ คุ้มค่าจริงๆ

เธอหยิบแหวนออกจากกล่องใส่แหวน หรี่ตามองดูแวบหนึ่ง ตามที่คาดไว้ด้านในของแหวน

สลักชื่อของเธอไว้

แม้ว่าแบบอักษรจะเล็กมาก มองเห็นไม่ค่อยชัด แต่ยังสามารถที่จะมองชื่อของเธอออก

"พี่รอง พี่เป็นคนยึดหลักธรรมจริงๆ!"

มณิกามีความสุขจนลืมตัว

"เธอชอบก็ดี"