คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 115

แต่ถ้าหากเป็น'พี่น้อง'กับมณิกา จะเป็นการส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างกัน บางทีสักวันหนึ่งเธอก็จะค้นพบว่าความดีของเขา และไม่แน่ก็จะเต็มใจคบหากับเขา

เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน: "ฮ่าๆ ได้นะ ได้สิ หลังจากนี้ไป ฉันเหนือเมฆก็จะมีน้องสาวเพิ่มมาคนหนึ่ง"

"น้องสาวเหรอ? ใช่แล้ว นายรู้จักวิไลพัณณ์มั้ย? ครั้งนี้ไปที่ศิศิรนคร ฉันได้พบเจอกับวิไลพัณณ์ ยังไม่ต้องพูดอะไร นิสัยน้องสาวของนายดีจริงๆ ทำตัวเป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นเก่งจริงๆ"

มณิกาเปลี่ยนเรื่องอย่างชาญฉลาด และพูดเรื่องของวิไลพัณณ์

เหนือเมฆพยักหน้า"อือ ใช่แล้ว พัณณ์ดีมาก และความสัมพันธ์ของเราก็ดีมากด้วย"

เขาพูดไปด้วย ใช้เท้าเหยียบเปิดฝาถังขยะที่อยู่ข้างๆไปด้วย และโยนแหวนลงไป

"เฮ้ย นายทำอะไรน่ะ?"

เมื่อมณิกาเห็น อดไม่ได้ที่จะตกใจ"นายโยนแหวนทิ้งทำไม? แพงมากนะ"

"ก็แค่ไม่กี่หมื่นเอง เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์"

"ไม่มีประโยชน์อะไร? ยังไงนายก็สามารถเก็บไว้มอบให้ผู้หญิงคนอื่นได้นะ"

แหวนน่ะ อาวุธวิเศษของการไปจีบสาว ทิ้งไปก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว

ประเด็นสำคัญคือหลายหมื่น แพงมากนะ

"มอบให้ไม่ได้"

"ทำไม?"

"ชื่อของเธอสลักอยู่บนนั้น"

"สลักชื่อของฉันเหรอ?"

มณิกาขมวดคิ้วที่เรียวสวย นอนเอียงข้างมองดูถังขยะข้างเตียง และรู้สึกเป็นทุกข์อย่างสุดขีด

หลังจากที่คิดดูแล้ว เธอพูดว่า: "ไม่อย่างนั้นนายก็ขายให้ฉันถูกๆ เป็นยังไง?"

"ขายให้เธอถูกๆเหรอ? ขายยังไง?"

เหนือเมฆค่อนข้างงง

"โธ่เอ๊ย ถึงยังไงนายก็จะทิ้งของอยู่แล้ว ก็ขายถูกๆให้ฉันเถอะ นายซื้อมาเท่าไหร่ ฉันตีราคาให้นาย"เธอกะพริบดวงตาเป็นประกาย ดูคาดหวัง

เหนือเมฆเข้าใจความหมายของมณิกาในทันที ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และพูดว่า: "ตอนที่ซื้อเก้าหมื่นเก้า ถ้าหากเธออยากได้ ให้เธอเก้าพันเก้า"

"เก้าพันเก้าเหรอ? แพงจัง? พี่รอง ของที่พี่จะทิ้งอยู่แล้ว ไม่นึกเลยว่าจะหน้าด้านขอฉันเก้าพันเก้าเหรอ? พวกเราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว ยังไงก็พี่ก็ลดราคาจนเข้าเนื้อนะ"

"งั้นเธออยากได้เท่าไหร่?"

"ปัดเศษให้หน่อย"

"เก้าพัน?"

"ถุย ปัดเศษน่าจะเป็นห้าพันไม่ใช่เหรอ!"

เก้าพันเก้า ปัดเศษเท่ากับห้าพันเหรอ?

วงจรสมองนี้ เอ่อ แปลกมาก

เหนือเมฆไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า เขาขอแต่งงานกับผู้หญิงเป็นครั้งแรกในชีวิตจะถูกปฏิเสธ และก็ยิ่งคาดไม่ถึงว่าแหวนแต่งงานที่เตรียมไว้ไม่ถูกมอบออกไป แต่กลับถูกขายไปแทน

"ก็ได้ ห้าพันก็ห้าพัน"

เหนือเมฆหยิบแหวนขึ้นจากถังขยะอีกครั้ง แล้วยื่นให้เธอ "แหวนให้เธอ รอหลังจากที่กลับไปที่เมืองจันทรา เธอค่อยเอาเงินห้าพันให้ฉัน"

"แฮะๆๆๆ พูดง่ายจัง"

มณิการับแหวนมา โดยไม่สนใจเข็มที่ห้อยอยู่ด้านหลังมือ และมองดูแหวนด้วยความตื่นเต้น "เปล่งประกายมากน่ะ"

ซื้อแหวนเก้าหมื่นเก้าพันมาในราคาห้าพัน เดี๋ยวกลับไปขายที่โรงรับจำนำ สามารถที่จะทำเงินก้อนหนึ่งที่แตกต่างกันได้

ดี ดีจังเลย

ธุรกิจนี้ คุ้มค่าจริงๆ

เธอหยิบแหวนออกจากกล่องใส่แหวน หรี่ตามองดูแวบหนึ่ง ตามที่คาดไว้ด้านในของแหวน

สลักชื่อของเธอไว้

แม้ว่าแบบอักษรจะเล็กมาก มองเห็นไม่ค่อยชัด แต่ยังสามารถที่จะมองชื่อของเธอออก

"พี่รอง พี่เป็นคนยึดหลักธรรมจริงๆ!"

มณิกามีความสุขจนลืมตัว

"เธอชอบก็ดี"

"ได้ๆๆๆ งั้นนายก็รีบกลับไปก่อนเถอะ ที่นี่ยังมีวายุ วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไร"มณิกาโบกมือ"รีบไปทำธุระเถอะ"

เหนือเมฆลุกขึ้น เหลือบมองที่วายุด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งแวบหนึ่ง "ฉันกลับก่อน นายดูแลณิกาให้ดี หลังจากที่กลับไปเมืองจันทรา ฉันจะบอกกับคู่หมั้นของนาย ว่านายปลอดภัยดี"

คำพูด บอกว่าไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย

แต่ฟังดูดีๆ กลับค่อนข้างมีความหมาย

"รบกวนคุณชายเหนือเมฆแล้ว"

วายุเหยียดขาทั้งสองแล้วเอนกายอยู่บนโซฟา เงยหน้าเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงรอยยิ้มที่ปลาบปลื้มใจของผู้ที่เหนือกว่า หล่อเหลาแต่ก็เผด็จการ

เหนือเมฆหันหน้ามองดูมณิกาอย่างไม่วางใจ"แม้ว่าเธอจะเป็นหลานสาวบุญธรรมของนายหญิงเนตร ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวของวายุ แต่พูดตรงๆก็เป็นเด็กผู้หญิง บางครั้งก็ต้องระวังหน่อย หลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นนินทา"

"โธ่เอ๊ย รู้แล้ว รู้แล้ว ฉันไม่เป็นไร"

มณิกาพยักหน้ารัวๆ ในคำพูดแฝงด้วยความหงุดหงิด

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเหนือเมฆกำลังตักเตือนเธอ วายุเป็นคนที่มีคู่หมั้น เธอควรที่จะหลีกเลี่ยงความสงสัยกับวายุ

แม้ว่าเธอจะ'ชอบ'วายุ ก็จะต้องคำนึงถึงฐานะด้วย

ประโยคหนึ่ง ทำให้ทั้งสามคนต่างคนต่างมีความคิด และต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง

วายุกลับคิดว่ามณิกาตกลงการขอแต่งงานของเหนือเมฆ และตอนนี้กำลังเตือนเธอให้หลีกเลี่ยงความสงสัย

ไม่รอเขาพูดอะไร เหนือเมฆก็ออกจากห้องผู้ป่วยไปแล้ว

รอหลังจากที่เขาออกไป ในห้องผู้ป่วยก็เหลือเพียงมณิกาและวายุทั้งสองคน

เขาเงียบไม่พูดอะไร มณิกากำลังทานข้าวอย่างใจจดใจจ่อ เพลิดเพลินกับความอร่อย และอารมณ์ดีมาก

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ เธอเรอออกมา และวางกล่องห่ออาหารไว้บนโต๊ะ ถึงได้หยิบแหวนวงนั้นขึ้นมา เล่นอยู่ตลอด บนใบหน้าเต็มไปด้วยความปีติยินดีที่ไม่สามารถปิดซ่อนได้

ชายหนุ่มที่ไม่ว่าเผชิญหน้ากับเรื่องอะไรก็ตามก็ไม่เคยตื่นตระหนกมาก่อน ในเวลานี้ในที่สุดก็ไม่สามารถระงับความโกรธไว้ได้

ลุกขึ้นมาถึงข้างกายของเธอ คว้าแหวนจากมือของเธอไปทันที"แหวนวงเดียวทำให้เธอมีความสุขมากขนาดนี้เลยเหรอ?"

"วายุ นายคือแหวนของฉันมานะ"

มณิกานั่งลงมา แต่เพราะว่าการเคลื่อนไหวรุนแรงเกินไป ดึงโดนเข็มหลังมืออย่างไม่ทันระวัง เจ็บจนเธออ้าปากค้าง "โอ๊ย เจ็บ......"