คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 121

ตกตะลึง แปลกใจ ลนลาน ตื่นเต้น ความรู้สึกหลากหลายมากมายพุ่งขึ้นมาในใจ

มณิการู้สึกว่าในใจมีความรู้สึกหลากหลายจนพูดไม่ออก

ถ้าหากว่า ในตอนที่ธิกานต์ยังไม่ได้ตั้งท้องลูกของวายุนั้น เธอยังมีความหวังเสี้ยวหนึ่งต่อวายุอยู่ รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่เขาจะไม่ไปเป็นพวกเดียวกันกับธิกานต์ แต่ว่าตอนนี้ เขาเป็นพ่อของเด็กในท้องธิกานต์......

มีวันหนึ่งเขาจะเปลี่ยนไปเป็นเหมือนธิกานต์ ที่ปล่อยเธอไว้ไม่ได้ แล้วจะต้องเอาเธอให้ถึงตายไปด้วยหรือเปล่า?

ความรู้สึกถึงอันตรายหลอมรวมขึ้นมาชั่ววินาที จนทำให้มณิกาไม่มีทางที่จะสงบนิ่งลงมาได้ แถมยังเผชิญหน้ากับอำนาจที่ยิ่งใหญ่ จนอยากจะถอยหนีเล็กน้อย

ปฏิกิริยาของมณิกาตกเข้าไปสู่สายตาที่ลึกล้ำของวายุ จนทำให้ชายหนุ่มตกลงไปสู่การครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

แววตาของเธอ คือ......เจ็บปวดหรือว่าผิดหวังนะ?

ตอนที่อยู่ที่หมู่บ้านบุริมพิสัย มณิกานัดเขาไปชมจันทร์กลางดึก บอกว่ามีเรื่องจะบอกกับเขา แต่ก็อ้างว่าปวดท้องแล้วก็หนีไป จากนั้นวิไลพัณณ์ก็มาหาแล้วถามเขาว่ารักธิกานต์จริงๆ หรือเปล่า

ตอนนั้น เขานึกว่ามณิกาเป็นคนให้วิไลพัณณ์มาแอบถามความในใจลึกๆ ของเขา หรือว่ามณิกาจะคาดหวังในตัวเขา

แต่ว่าวันนั้นตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเหนือเมฆขอแต่งงานกับเธอ และเธอก็รับแหวนเอาไว้

ชั่วขณะหนึ่ง วายุเองก็ไม่รู้ว่าตกลงผู้หญิงคนนี้จิตใจโลเล หรือว่าชอบผู้ชายสูงส่งมีอำนาจกันแน่!

"ลูก......ลูกเหรอ?"

วิไลพัณณ์ปิดปากของตัวเองไว้ด้วยความตกใจ แล้วจ้องมองธิกานต์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ "นี่เธอตั้งท้องลูกของวายุแล้วเหรอ?"

ทำไมถึงได้กะทันหันแบบนี้ล่ะ?

วิไลพัณณ์รู้สึกแต่เพียงว่าจิตใจแตกสลายไปแล้ว

เธอรักวายุซะขนาดนี้ ตอนแรกนึกว่าพวกเขาแค่หมั้นกันเท่านั้น ยังมีโอกาสถอนหมั้นได้ แต่ว่าตอนนี้กลับตั้งท้องขึ้นมาแล้ว

งั้นเธอกับวายุยังจะมีความหวังอะไรอีกไหม?

ความหวังพวกนี้ อยู่ในที่รกร้างชัดๆ!

"ใช่ ลูกอายุหนึ่งเดือนกว่าแล้วนะ ฉันเองก็เพิ่งรู้เพราะว่าเมื่อวานไปตรวจที่โรงพยาบาลกับพี่วายุมา"

ธิกานต์พูดกับวิไลพัณณ์ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า จากนั้นก็มองวายุด้วยแววตาเสน่หาอย่างลึกซึ้ง ความรักที่ร้อนแรงแสดงออกมาในแววตาของเธออย่างเต็มเปี่ยม

เมื่อวานเหรอ?

มณิกาเข้าใจขึ้นมาแล้ว ที่เมื่อวานวายุพาเธอไปที่บ้านตระกูลเดชากุลแล้วก็จากไปกลางคัน แล้วไม่ปรากฏตัวมาอีกเลยหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ ก็เพราะไปอยู่กับธิกานต์มานี่เอง

"ณิกา เธอ......เป็นอะไรไปเหรอ ทำไมมีท่าทางอย่างกับว่าไม่มีความสุขเลยล่ะ?"

พอเห็นว่าสีหน้าของมณิกาดูแย่ลง เรียวปากสีแดงของธิกานต์ก็คลี่รอยยิ้มจางๆ อย่างไม่มีสุ้มเสียงออกมาเสี้ยวหนึ่ง แล้วก็หายวับไปทันที

"เธอตั้งท้อง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันจำเป็นจะต้องไม่มีความสุขด้วยเหรอ?"

มณิกาพูดกลับไปอย่างโกรธเคืองประโยคหนึ่ง "ที่บริษัทยังมีงานให้ต้องจัดการอีก ฉันไปก่อนนะ"

เธอไม่ได้หยุดนิ่ง หมุนตัวแล้วก็จากไปอย่างสบายๆ เลย

ที่สุดแล้วก็เธอนี่เองที่ลุ่มหลงอยู่กับ‘ความดี’อันน้อยนิดที่วายุมีต่อเธอ ทำให้เธอจิตใจสับสน นึกว่าวายุจะไม่เหมือนกับพวกคนตระกูลธนัตถ์โชติ

ตอนโดนลักพาตัวไปต่างประเทศ เขามาช่วยเธอไว้ เป็นเพราะว่าต้องการเอาใจนายหญิงเนตร แล้วตอนที่โดนน้ำแม่น้ำซัดไปตอนอยู่หมู่บ้านบุริมพิสัยในอำเภอศิศิรนคร เขามาช่วยเธอไว้ ก็ยังเพราะว่าต้องการเอาใจนายหญิงเนตรอีก

ที่วายุทำมาเยอะขนาดนี้ เพียงเพราะว่าเธอเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตนายหญิงเนตรไว้ จนได้รับความรักจากนายหญิงเนตร จึงจะใช้เธอให้มาเป็นหมากตัวหนึ่งคอยอยู่ข้างกายนายหญิงเนตร คอยสอดแนมข่าวกรอง เพื่อเป็นรากฐานเผื่อว่าอีกหน่อยลูกชายคนที่เจ็ดของตระกูลเดชากุลกลับประเทศมาแล้วจะมาแย่งมรดกกับเขาเท่านั้น!

มณิกาในตอนนี้ รู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขำและน่าเศร้า

ที่น่าเศร้าก็คือ เธอน่าสงสารจนขั้นต้องเอา‘ความใจดี’อันน้อยนิดที่วายุมีต่อเธอมาขยายใหญ่ไม่หยุดรวมไปถึงรู้สึกซาบซึ้งไปด้วย ที่น่าขำคือ ทั้งๆ ที่เขาเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของศัตรู แต่เธอกลับมีความหวังต่อเขาเสี้ยวหนึ่ง

เกิดความขัดแย้งขึ้นในตัวเอง!

"ใช่ๆ ฉันเองก็มีธุระ ฉันก็ต้องไปก่อนแล้วนะ"