คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 123

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความโกรธเคือง เหนือเมฆรู้สึกถึงความไม่ปกติ แล้วก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า "คุณเป็นอะไรไปเหรอ?"

"ไม่มีอะไร ก็แค่ตอนเที่ยงกินเยอะไปหน่อย ตอนนี้ยังไม่หิวค่ะ"

มณิกายิ้มกลบเกลื่อนไปทีหนึ่ง แล้วก็ชี้ไปที่เอกสารที่อยู่บนโต๊ะเล็กน้อย "ฉันกำลังดูเอกสารอยู่ ทำงานอีกครู่หนึ่งก็กะว่าจะกลับไปนอนที่บ้านแล้ว"

"งั้นก็พอดีเลย ผมก็ไม่อยากกินข้าวเหมือนกัน เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่นะ"

เหนือเมฆเดินไปนั่งลงข้างๆ ตัวเธอ แล้วเหล่ตามองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทีหนึ่ง "มีอะไรที่ไม่เข้าใจไหม? ผมสามารถอธิบายให้คุณได้นะ"

ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่ามณิกามีเรื่องอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแต่แค่อยู่เป็นเพื่อนมณิกาทำโอทีไปคืนหนึ่งอย่างเงียบๆ เท่านั้น

พอเลิกงานแล้ว เหนือเมฆก็ลากตัวมณิกาไปกินมื้อดึกสักเล็กน้อย ถึงได้ส่งเธอกลับ‘บ้าน’ไป

ที่อยู่ที่มณิกาบอกกับเหนือเมฆก็คือซอยแห่งหนึ่งในฝั่งตรงข้ามคลับดิมไลท์ แต่ว่าพอเหนือเมฆจากไปแล้ว เธอถึงได้บอกกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ทิวกาลของวายุ

ตอนแรก เธอไม่อยากจะให้เหนือเมฆส่งเธอกลับบ้าน แต่ก็ทนความกระตือรือร้นที่เหมือนดั่งไฟของเหนือเมฆไม่ไหว

พอเข้าอพาร์ทเม้นท์มาแล้ว ข้างในมืดไปทั้งห้อง แล้วยืมแสงสลัวจากข้างนอก มณิกาก็ถอดรองเท้าออก แล้วเดินไปนอนลงบนโซฟาที่ห้องรับแขกอย่างเหน็ดเหนื่อย แล้วหลับตาลง และไม่พูดอะไร

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง......

เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้นมา

มณิกาล้วงโทรศัพท์ออกมาดู เป็นสายโทรเข้าของเหนือเมฆ

"พี่รอง มีอะไรเหรอคะ?" มณิกานอนพิงพนักโซฟาอยู่ แล้วถามขึ้นอย่างขี้เกียจ

"คุณอยู่ที่ไหน?"

"ฉันอยู่ไหนเหรอ?" มณิกาอึ้งไปเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ เหนือเมฆถึงได้มาถามแบบนี้ "ฉันก็ต้องอยู่บ้านซิค่ะ ยังจะไปอยู่ไหนได้"

"อ๋อ คือผมอยากจะถามว่าบ้านคุณอยู่ไหน อยากจะไปนั่งเล่นที่บ้านคุณสักหน่อยน่ะ"

เหนือเมฆที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์‘อ๋อ’ไปคำหนึ่ง น้ำเสียงค่อยๆ ลากยาว เหมือนเป็นประโยคที่มีความหมายลึกซึ้งประโยคหนึ่ง

ใจของมณิกาหล่นตุ๊บขึ้นทีหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นนั่งลงบนโซฟา ในใจก็พูดขึ้นว่า: เขารู้อะไรมาหรือเปล่า?

"ฉัน ฉันรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาแล้ว อยากจะนอนแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะคะ ฉันเช่าห้องอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ถ้าคุณจะมาเหมือนกับว่าจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ ถ้ามีเรื่องอะไรพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันดีกว่านะคะ"

เธออ้างเหตุผลมามั่วๆ อย่างหนึ่ง แล้วก็ปฏิเสธเหนือเมฆไป

"ได้ งั้นพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ราตรีสวัสดิ์"

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

มณิกาวางสายไปแล้ว ก็พบว่าตัวเองนั้นขี้ขลาดมากแค่ไหน แล้วก็แอบโล่งใจไปได้ทีหนึ่ง

ในขณะที่ไม่มีใคร ที่หน้าประตูลิฟต์ของลานจอดรถชั้นสองของคลับดิมไลท์ เหนือเมฆกำลังยืนอยู่ตรงนั้นพอดี

มือของเขากำโทรศัพท์ไว้แน่น สายตาจ้องเขม็งไปที่ตัวเลข......38ที่ลิฟต์แสดงตัวเลขชั้นออกมา!

ชั้น38 เป็นชั้นที่วายุอยู่พอดี

ที่แท้ เธอก็พักอาศัยอยู่กับวายุนี่เอง

......

มณิกาที่อยู่บนตึกนั้นกลับไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย พอนอนอยู่ที่ห้องรับแขกสักพักหนึ่งก็ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรอบหนึ่ง จากนั้นก็ไปเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องหนังสือขึ้นมา แล้วเปิดหน้าอินเทอร์เน็ตขึ้นมา และกรอกชื่อเว็บไซต์อันหนึ่งเข้าไปแล้วก็เข้าสู่หน้าเว็บไซต์ที่ลึกลับอันหนึ่ง

เธออ่านรายละเอียดในเว็บไซต์ไปอย่างระมัดระวัง แล้วก็คอยสังเกตวายุที่อาจจะกลับมาได้ตลอดเวลาไปด้วย

แคร๊ก......

แล้วอยู่ๆ ประตูห้องหนังสือก็โดนเปิดออก มณิกาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นวายุที่เดินเข้ามาเลย

"ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วล่ะ?"

เธอแสร้งทำเป็นถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง แต่มือกลับปิดหน้าเว็บไซต์ลงอย่างไม่มีสุ้มเสียง แล้วก็รีบลบร่องรอยการใช้งานของแอคเค้าท์ไป