คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 3

บทที่3 ผู้บังคับบัญชาต้องการไล่คุณออก

ลู่เฉินเพิ่งอยากจะบอกว่าเขาได้เงินมามากพอแล้วและเขาจะไม่ปล่อยให้หลินอี้จุนต้องลำบากอีกในอนาคต

แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา หลินอี้จุนก็มองไปที่เขาอย่างไม่แยแส

"ลู่เฉินคุณไปไหนมา เมื่อกี้โรงพยาบาลมาขอให้เราจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกครั้ง ถ้าผู้อำนวยการฟ่านหมิงไม่จ่ายเงินให้เราก่อน ฉีฉีจะไม่สามารถรักษาต่อไปได้! " เมื่อเห็นลู่เฉินกลับมาหลินอี้จุนก็พูดด้วยอารมณ์โกรธ

เธอมองไปที่ลู่เฉิน แววตานั้นแฝงไปด้วยความผิดหวัง

ถึงแม้เป็นเวลาแบบนี้ ลู่เฉินยังวิ่งออกไปเพราะศักดิ์ศรีของเขา เขาดูเหมือนไม่สนใจลูกสาวสักนิด เธอคงตาบอดไปจริงๆ ที่ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

"แม่คะ ก่อนหน้านี้หนูอยากกินเค้ก พ่อก็เลยออกไปซื้อให้ค่ะ พ่อก็เหนื่อยเหมือนกัน" เมื่อเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกครั้งฉีฉีก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

ลู่เฉินรู้สึกโกรธเล็กน้อยในตอนแรก แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของลูกสาว ความโกรธในดวงตาของเขาก็หายไปทันที เขาลูบศีรษะของฉีฉีอย่างอ่อนโยนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉีฉี พ่อไม่เป็นไร พ่อไม่เหนื่อยนะครับคนเก่ง พ่อจะหาไขกระดูกที่ตรงกับหนูแล้วฉีฉีตัวน้อยที่น่ารักของเราจะหายและออกจากโรงพยาบาลได้เร็วๆ นี้ "

"พ่อคะ จริงเหรอคะ？" ฉีฉีถามอย่างมีความสุข

“พ่อไม่เคยโกหกลูกใช่ไหม” ลู่เฉินพยักหน้าอย่างแน่วแน่

"ดีใจจังเลยค่ะ ฉีฉีจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เย้ๆ ！ แม่คะ ดูสิ หนูบอกแล้วว่าพ่อเป็นคนมีความสามารถ หนูไม่ได้โกหกแม่จริงๆ นะ" ฉีฉียิ้มอย่างมีความสุขและมองไปที่หลินอี้จุน

หลินอี้จุนมองไปในดวงตาของลูกสาวและรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ

แต่สายตาที่มองลู่เฉินกลับเยือกเย็น

ลูกสาวของเราอยู่ในอาการสาหัสและค่าใช้จ่ายในการรักษาสูงมากจนน่าใจหาย ด้วยความสามารถของลู่เฉิน เธอจะออกจากโรงพยาบาลในเวลาอันสั้นได้อย่างไร?

ในความคิดของเธอลู่เฉินก็แค่กำลังปลอบใจฉีฉีเท่านั้น!

ถ้าผ่านไปสักพักแล้วเขายังรักษาสัญญาไม่ได้ มาดูกันว่าเขาจะอธิบายให้ลูกสาวฟังได้อย่างไร!

“อี้จุน คุณอย่าไปเชื่อเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะลู่เฉินบอกว่าออกไปยืมเงินแต่ยืมได้ เขาไม่อยากทำให้ฉีฉีผิดหวังเลยต้องพูดแบบนี้”

“ลู่เฉิน แม้ว่าคุณจะไม่สามารถยืมเงินได้ แต่ฉันได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลของฉีฉีให้คุณแล้ว และฉีฉีตอนนี้ก็เรียกฉันว่าลุงด้วย” ฟ่านหมิงมองไปที่ลู่เฉินด้วยความเย้ยหยันดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

ลู่เฉินลุกขึ้นอย่างช้าๆ หลังจากได้ยินคำนั้น แววตาเยือกเย็นของเขามองไปที่ฟ่านหมิง

เมื่อเห็นลู่เฉินจ้องมองฟ่านหมิงด้วยใบหน้าที่เย็นชา หลินอี้จุนก็ขมวดคิ้วและดุว่า "ลู่เฉินคุณกำลังทำอะไรอยู่！ ถ้าผู้อำนวยการฟ่านหมิงไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาลสามแสนให้กับเรา ฉีฉีก็ไม่สามารถทำการรักษาต่อไปได้ คุณรีบขอโทษเขาเดี๋ยวนี้นะคะ! "

“ทำไมผมต้องขอโทษเขาด้วย เงินสามแสนผมก็มี” ลู่เฉินพูดอย่างเย็นชา

"คุณมีเงินสามแสนหยวนงั้นเหรอ？" ฟ่านหมิงหัวเราะเยาะเย้ยถากถางออกมา

ลู่เฉินเป็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยธรรมดาๆ ของบริษัท เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครให้เขายืมเงินมากมายขนาดนี้

ใบหน้าของหลินอี้จุนนั้นเย็นชา และสายตาที่จ้องมองไปที่ลู่เฉินก็รู้สึกรังเกียจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ลู่เฉินหันหน้าไปมองฟ่านหมิงโดยไม่พูดอะไร เขาเปิดกระเป๋าเดินทางสีดำออกมา ธนบัตรสีแดงปึกหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฟ่านหมิง

"นี่คือเงินสามแสนหยวน เอาไปซะ！" น้ำเสียงของลู่เฉินเย็นชา เขารู้ดีว่าฟ่านหมิงคิดจะทำอะไร แน่นอนตอนนี้เขาจะไม่เคารพฟ่านหมิงอีกต่อไป

เมื่อฟ่านหมิงเห็นกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเงินสดมากมาย เขาก็ตกตะลึง

เขาไม่คาดคิดว่าลู่เฉินที่เป็นเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาๆ จะไปหยิบยืมเงินสามแสนมาได้ทันทีที่เขาออกไปได้สักพัก

ใครจะใจดียอมให้ยามธรรมดาๆ ยืมเงินตั้งสามแสนหยวนกัน？ เงินเดือนขอพวกเขาไม่กี่พันหยวนเท่านั้น

หลินอี้จุนเองก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน เงินเดือนต่อเดือนของลู่เฉินนั้นน้อยมาก เธอแทบจะนึกไม่ออกว่าลู่เฉินไปยืมเงินมากขนาดนี้มาจากไหน

“คุณยืมเงินนี้มาจากไหน หยิบยืมพวกฉลามรึเปล่า?” หลังจากที่หลินอี้จุนได้สติกลับคืนมา เธอจ้องไปที่ลู่เฉินอย่างโกรธแค้น

สถานการณ์ในตอนนี้ก็ลำบากมากพอแล้ว หากลู่เฉินไปกู้เงินนอกระบบมา อาจทำให้ครอบครัวของเธอต้องพังพินาศแน่ๆ ！

ลู่เฉินไม่ตอบหลินอี้จุน แต่มองไปที่ฟ่านหมิงอย่างเฉยเมย “เก็บเงินแล้วออกไปจากที่นี่ซะ!”

ฟ่านหมิงยังไม่ออกไปในทันที เขามองไปที่ลู่เฉินด้วยสีหน้าเย้ยหยัน บอกตามตรงว่าเงินสามแสนไม่ได้ผลกระทบสำหรับเขา เหตุผลที่เขาต้องรอให้ลู่เฉินกลับมาก็เพื่อให้หลินอี้จุนเห็นชัดเจนว่า ผู้ชายของเธอไม่ต่างอะไรกับขยะ！