คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 2

บทที่2 คุณมีเงินสามแสนหยวนไหม

หลังฟ่านหมิงจากไป แววตาของหลินอี้จุนก็หมองมัว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "ลู่เฉิน ศักดิ์ศรีของคุณสำคัญกว่าชีวิตของฉีฉีหรือคะ"

ลู่เฉินเงียบไปครู่หนึ่งและวางกล่องเค้กไว้บนโต๊ะ เขาพูดว่า"ผมจะไปหายืมเงินมารักษาลูกเอง"

"คุณจะไปหายืมเงินเหรอคะ？ คุณจะไปยืมเงินที่ไหนจากใคร？ ตอนนี้นอกจากผู้อำนวยการฟ่านแล้ว ยังมีใครยอมให้ยืมเงินสามแสนหยวนเพื่อช่วยเราได้ล่ะ? " หลินอี้จุนพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ

“ผมมีวิธีของผม” ลู่เฉินส่ายหัวและเดินออกไป เขาเคยก่อตั้งกิจการขึ้นมาแต่มันไม่ประสบผลสำเร็จ แต่หลายปีมานี้เขาก็มีโอกาสรู้จักกับเพื่อนหลายคน

"ลู่เฉิน! " เสียงของหลินอี้จุนดังมาจากข้างหลัง “อย่าทำให้ฉันต้องเกลียดคุณ!”

ลู่เฉินสั่นสะท้านไปทั้งตัวและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

หลินอี้จุนมองตามหลังลู่เฉินจนกระทั่งลับตาเธอไป ตอนนี้ร่างกายเธอดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง เธอเหมือนสูญเสียความหวังทั้งหมดในชีวิตไป

เธอผิดหวังบ้างเล็กน้อย!

ผิดหวังกับการวู่วามของตนที่แต่งงานกับเขา!

ทันใดนั้นหลินอี้จุนได้เห็นกล่องเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้เธอตะลึงงันไปครู่หนึ่ง

หลังจากลู่เฉินเดินออกจากโรงพยาบาล

เขาจุดบุหรี่แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกสำสักตรงช่องอกจนไอออกมาอย่างรุนแรง

ดวงตาของเขาแดงก่ำ

เงิน!

เงิน!!

ทั้งหมดเป็นเพราะเงิน!

แม้ว่าเงินซื้อไม่ได้ทุกอย่าง แต่ถ้าไม่มีเงิน ลูกสาวของเขาก็จะสิ้นชีวิตเช่นกัน!

ลู่เฉินหาที่เงียบๆ แล้วนั่งลง เขาค้นหาหมายเลขโทรศัพท์อยู่หลายเบอร์แล้วโทรไปทีละเบอร์ แต่เมื่อได้ยินว่าเขากำลังจะยืมเงิน พวกเพื่อนๆ ก็วางสายทันใด ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปยังหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย

"ผมเองครับ" ลู่เฉินพูดอย่างเย็นชา

"โอ้ คุณชายน้อย" ชายชราพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น "คุณชายน้อยครับ ในที่สุดคุณก็โทรมาแล้ว หมายความว่าคุณยอมกลับไปกับผมแล้วใช่ไหมครับ？"

"ขอโทษครับ ผมกลับไปไม่ได้" ลู่เฉินพูดอย่างไร้อารมณ์ "ลุงจงครับ ผมโทรมาหาคุณเพื่อเรื่องอื่นครับ คุณช่วยยืมเงินสามแสนหยวนในนามส่วนตัวให้ผมได้ไหมครับ ผมมีธุระด่วนต้องรีบใช้"

"เรื่องที่คุณชายน้อยยังไม่ทราบก็คือ ทรัพย์สินในนามของผมเป็นของตระกูลลู่ อย่าพูดว่าคุณอยากได้สามแสนหยวน แม้ว่าคุณต้องการชีวิตผม ผมยังไม่กล้าพูดอะไรสักคำเลยครับ " เขาหัวเราะแล้วพูดว่า "แต่เงื่อนไขเบื้องต้นก็คือ คุณต้องเซ็นสัญญารับมรดกก่อนจึงจะได้เงิน"

"เรื่องนี้เราไว้คุยกันทีหลัง ตอนนี้ผมต้องการสามแสนหยวนจริงๆ " ลู่เฉินพูด เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับตระกูลลู่อีกแล้ว แต่ลูกสาวของเขาต้องการใช้เงิน และตอนนี้เขาไม่มีทางออกแล้ว

"ไม่ได้ครับ คุณท่านมีคำสั่งไว้ว่า คุณต้องเซ็นสัญญารับมรดกเท่านั้น คุณชายจึงสามารถใช้ทรัพย์สินของตระกูลได้" ฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างหนักแน่น

ลู่เฉินกัดฟันแล้วพูดว่า "ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอครับ? "

"ขอโทษครับ คุณชาย"

ลู่เฉินหายใจเข้าลึก ๆ และเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม พร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมาบนใบหน้าของเขา

เขาคงต้องยอมแล้วงั้นเหรอ?

ใช่ เพื่อลูกสาวของเขา ถึงเวลาที่ต้องยอมอ่อนข้อแล้ว!

"ตกลง ผมจะเซ็น" ลู่เฉินพูดออกมา เขารู้สึกเจ็บที่ใบหน้า "ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ？"

"ผมอยู่ที่อาคารจวินเยวี่ย คุณอยู่ที่ไหนครับ？ ผมจะส่งคนไปรับคุณ" ฝั่งตรงข้ามพูด

"ไม่เป็นไร ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้" ลู่เฉินพูดจบก็วางสายโทรศัพท์ไป

ระหว่างเขากับ ลู่เทียนสิง และตระกูลลู่ด้วย พวกเขามีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เขาเคยคิดว่า เขาคงไม่มีวันกลับไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลนี้อีกแล้ว

แต่ตอนนี้ลูกสาวเขาป่วยหนักและเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือ วางศักดิ์ศรีลงและปล่อยให้ความเกลียดชังค่อยๆ จางหายไป

ชีวิตนี้มันช่างน่าขันที่สุด!

ลู่เฉินทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วโบกรถแท็กซี่มุ่งตรงไปยังอาคารจวินเยวี่ย

เมื่อเขามาถึงอาคารจวินเยวี่ย ลู่เฉินที่เพิ่งลงจากรถและก็เห็นหวังเสวี่ย แม่ยายของเขาเดินออกมาจากอาคาร

เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับหวังเสวี่ย แต่หวังเสวี่ยกำลังเดินเข้ามาหาเขาแล้ว

“แกบอกว่าแกจะไปหายืมเงิน แล้วแกมาที่นี่ทำไมกัน？” หวังเสวี่ยมองไปที่ลู่เฉินด้วยความรังเกียจ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวของเธอมีลูกกับเขาละก็ เธอคงอดไม่ได้ที่จะให้ลูกสาวหย่ากับคนไร้ความสามารถอย่างนี้ไปซะ！

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงหวังเสวี่ยได้ ลู่เฉินจึงพูดว่า "ผมมาที่นี่เพื่อขอยืมเงินครับ"

"ลู่เฉินนะลู่เฉิน แกไม่เห็นหรือไงว่าที่นี่คือที่ไหน？ พรมสีแดงที่พื้นตรงหน้าประตูยังมีค่ากว่าแกอีก แกมีสิทธิ์อะไรจะเข้าไปยืมเงิน แกนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ! " หวังเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา

หวังเสวี่ยเป็นรองผู้อำนวยการฝ่ายขายของบริษัทเภสัชกรรมเซี่ยคัง เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอเพิ่งมีโครงการความร่วมมือขนาดใหญ่กับกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย เธอเดินทางมาที่นี่ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล

แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าหน้าที่ของกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย จะไม่ปล่อยให้เธอเข้าไป จึงทำให้เธอโกรธมาก

“เลขาของท่านประธานลู่” หลินอี้เจียพูด

“พวกเขาอาจเปลี่ยนความคิดแล้วมั้ง อาจมาบอกให้เรากลับไปคุยอีกครั้ง คุณป้าเสวี่ยครับขอแสดงความยินดีล่วงหน้าด้วยนะครับ” ดวงตาของหูหงเป็นประกาย

“เธอมาคุยกับเราจริงๆ เหรอ?” หวังเสวี่ยไม่อยากจะเชื่อ แต่ใบหน้านั้นก็ไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นได้

"ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอนครับ ตรงนี้มีเพียงพวกเราไม่กี่คนและเราเพิ่งคุยกับพวกเขาเมื่อกี้ เธอต้องมาหาพวกเราแน่ ๆ " หูหงพยักหน้ายืนยัน

"ก่อนหน้านี้เราคุยกับผู้จัดการหวังแต่ไม่ได้ผล เลขาของประธานลู่มาหาเราแบบนี้คงต้องได้รับคำสั่งจากประธานลู่แน่ๆ คุณแม่คะ กิจการใหญ่ของคุณแม่เนี่ยต้องประสบความเสร็จได้แน่นอน"หลินอี้เจียก็ค่อนข้างตื่นเต้น ดูเหมือนว่าถ้าหากการเจรจาธุรกิจนี้สำเร็จ แม่ของเธอจะได้แบ่งเงินสองแสนหยวน

หวังเสวี่ยคิดว่าก็ใช่สิ เลขาของประธานลู่ต้องมาหาพวกเธอแน่ๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะมาหาลู่เฉิน

เมื่อหวังเสวี่ยนึกได้ดังนี้ก็เดินไปทักทายเลขาด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะ คุณ...... "

ก่อนที่หวังเสวี่ยจะพูดจบ รอยยิ้มของเธอก็หุบลงทันทีที่พบว่าเลขาสวยคนนั้นไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย เธอเดินผ่านไปหยุดอยู่ตรงหน้าลู่เฉิน

เธอทำความเคารพลู่เฉินและพูดอย่างอ่อนหวานว่า"คุณชายลู่คะ โปรดตามมากับฉันด้วยค่ะ"

ลู่เฉินพยักหน้า ชายตามองไปที่คนกลุ่มนั้นแล้วเดินตามเลขาสาวสวยเข้าไปในอาคาร

พวกหวังเสวี่ย 3 คนมึนงงอยู่ที่น่น

……

ลู่เฉินกับลู่จงคุยไปสักพัก เขาคงยังไม่อยากจะรับมรดกจากตระกูล ไม่อยากจะยอมอ่อนข้อจริงๆ

แต่ถ้าเขาไม่เซ็นชื่อ ลู่จงยังไงก็ไม่ยอมยืมเงินให้เขา หรือไม่เขาก็ต้องโทรหาลู่เทียนสิงเอง

ลู่เฉินถอนหายใจอย่างหมดหนทาง เซ็นชื่อไปจริงๆ จากนั้นให้ลู่จงช่วยหาไขกระดูกที่ตรงกับฉีฉี อีทั้งสั่งให้ลู่จงเอาเงินสามแสนมาให้เขาก่อน เขาจึงพกเงินสามแสนนั้นไปจากอาคารจวินเยวี่ย

ส่วนลู่จงจะรายงานกับลู่เทียนสิงยังไงหลังจากที่เขาจากไป เขาไม่อยากรู้ด้วยซ้ำ

ขอเพียงแค่ไม่ต้องให้เขาโทรหาลู่เทียนสิงโดยตรงก็พอ เขารู้ว่าลู่เทียนสิงน่าจะไม่โทรหาเขาหรอก

ถึงแม้ว่าตอบตกลงจะกลับไปมรดกทรัพย์สิน แต่เขาก็ไม่อยากจะให้อภัยลู่เทียนสิงอยู่ดี

กลับถึงโรงพยาบาล ลู่เฉินเห็นว่าฟ่านหมิงกลับมาใหม่ ไม่ใช่แค่นั้น เขายังนั่งอยู่ข้างเตียงกับหลินอี้จุน เพื่อคุยกับลูกสาวที่ตื่นมา

ฟ่านหมิงสนิทกับหลินอี้จุนมาก สองคนคุยกันอย่างมีคว่ามสุข

ลู่เฉินหรี่ตาลงแล้วก้าวเท้าเข้าไปห้องผู้ป่วย