คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 5

บทที่5 คุณลู่เฉินครับ ผมขอโทษ

สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ฟ่านหมิงและคนอื่นๆ ตั้งตัวไม่ทัน

“อะไรกัน！ ทำไมยังไม่รีบขอโทษลู่เฉินอีก？” เสี้ยจุนเดือดเนื้อร้อนใจจนแทบจะคลั่ง

ยังไงเขาก็นึกไม่ถึงเลยว่า คนที่อยู่เบื้องหลังลู่เฉินนั้นคือลู่จง เศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองยวี่โจว

เมื่อลู่เฉินเดินออกจากห้องทำงานของเขาได้ไม่นาน เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากลู่จง

ลู่จงพูดกับเขาผ่านโทรศัพท์ว่า เขานั้นทำให้คุณชายตระกูลลู่ไม่พอใจ และจะต้องชดใช้ด้วยการล้มละลายของบริษัทภายในห้าโมงวันนี้ ที่ลู่จงโทรมานั้นไม่ได้ต้องการข่มขู่ แต่เพื่อให้เขาได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้าเท่านั้นเอง

คำพูดแบบนี้มันอาจดูเหมือนเรื่องล้อเล่นและเอาแต่ใจ

แต่มหาเศรษฐีอย่างเขามีเงินและคุณสมบัติที่จะทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ได้นะสิ

แม้แต่เศรษฐีลู่ยังออกหน้าด้วยตัวเองแบบนี้แล้ว เขายังทำอะไรได้อีก？

เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่จง เขาเป็นได้แค่มดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น ลู่จงสามารถทำให้เขาล้มละลายได้ในทุกวินาทีอย่างง่ายดาย

เขาจึงได้รีบวิ่งตามออกมา

ทำไงได้ ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเขาได้แล้วนอกจากลู่เฉิน

ฟ่านหมิงกลัวจนตัวสั่น เมื่อเห็นแววตาที่น่าเกรงขามของผู้บริหารเสี้ย เขาก็สั่นสะท้าน

“ลู่เฉิน ผมขอโทษ ผมมันมีตาหามีแววไม่ หวังว่าคุณจะให้อภัยกับความโง่เขลาของผมด้วย” ในที่สุดฟ่านหมิงก็ยอมเอ่ยปากขอโทษลู่เฉิน

เมื่อมองดูท่าทางของผู้บริหารเสี้ย ฟ่านหมิงก็เข้าใจดีว่าเขาควรเลือกเอ่ยขอโทษลู่เฉิน ถ้าเขายังไม่อยากถูกไล่ออก

ลูกค้าของเขาส่วนใหญ่เป็นผู้ที่สั่งซื้อตาแมวอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งในเมืองยวี่โจวก็มีแค่บริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียเท่านั้นที่ผลิตตาแมวอิเล็กทรอนิกส์ได้ดีที่สุด ถ้าเขาถูกไล่ออกขึ้นมาจริงๆ เขาคงต้องออกจากเมืองยวี่โจว หรือไม่ก็ไปเริ่มต้นชีวิตการงานใหม่

แล้วอีกอย่างเขาอยู่ที่นี่ก็ได้รับค่าคอมมิชชั่นหลายแสนในทุกๆ เดือน เขาจึงไม่อยากออกจากที่นี่

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยอย่างหยูไห่ก็พากันก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองสบตาผู้บริหารเสี้ย กลัวว่าจะถูกบังคับให้พวกเขากล่าวคำขอโทษต่อลู่เฉินด้วย

“ลู่เฉิน คุณพอใจหรือยังครับ” เสี้ยจุนหันกลับไปมองลู่เฉินและยิ้มอย่างแจ่มใส

พวกฟ่านหมิงต่างก็มองไปทางลู่เฉิน

ลู่เฉินครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นว่า “เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ”

ลู่เฉินรู้ดีว่าฟ่านหมิงกล่าวขอโทษเพราะถูกบังคับ เขาต้องไม่พอใจแน่ๆ และคงไม่ได้ออกมาจากใจจริง

ถ้าอย่างนั้น ก็ค่อยๆ เล่นเกมไปกับเขาแล้วกัน

“ยังไม่รีบกลับไปทำงานอีกเหรอ？” เมื่อเห็นลู่เฉินอ่อนข้อให้ เสี้ยจุนก็วางใจเพราะนี่แสดงว่าเขายังมีโอกาสอยู่

“ครับ ครับ ผมรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย！” ฟ่านหมิงก็โล่งใจเช่นกัน เขาพูดจบก็รีบจากไป

หยูไห่เองก็พาพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยออกจากห้องโถงไปประจำจุดตนเอง

“ลู่เฉินครับ ผมขอโทษจริงๆ ครับที่โง่เชื่อฟังคำพูดใส่ร้ายคุณจากฟ่านหมิง และเข้าใจผิดเรื่องคุณลางานด้วย หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ” หลังจากพวกฟ่านหมิงจากไป เสี้ยจุนก็ร้องขอความเมตตาจากลู่เฉิน

นี่เป็นทางออกทางเดียวของเขาแล้ว

ขณะนี้ความเป็นความตายของบริษัทขึ้นอยู่กับลู่เฉิน อย่าว่าแต่ขอความเมตตาเลย ถึงจะต้องกราบขอโทษลู่เฉิน เขาก็ต้องทำตามโดยไม่มีสิทธิ์ลังเลแม้แต่นิดเดียว

ลู่เฉินมองหน้าเสี้ยจุนอยู่นาน จนทำให้สมองของเสี้ยจุนปั่นป่วนไปหมด ลู่เฉินพูดขึ้นอย่างช้าๆ ว่า “ก็ได้ งั้นเราไปคุยกันที่ห้องทำงานของคุณแล้วกันนะ”

ในที่สุด เสี้ยจุนก็โล่งใจได้สักที เขารีบพาลู่เฉินเดินตรงไปห้องทำงาน

......

“ผู้อำนวยการฟ่านครับ ผู้บริหารเสี้ยเขาหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ？ ตอนแรกเขาเป็นคนไล่ลู่เฉินออกจากบริษัทเอง แต่ทำไมตอนนี้กลับช่วยลู่เฉินซะงั้น？” หยูไห่ถามด้วยความสงสัย

ฟ่านหมิงขมวดคิ้วโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา